Każdy, kto ma przekonanie że obrał ważny cel w życiu niech nie ogląda się na poklask tylko robi swoje. Te wszystkie aranżowane ze szczytnych czy niskich pobudek wiece poparcia, msze, pielgrzymki, robienie przemądrych i debilnych min do kamer w wykantowanych spodniach i białych koszulach, czapkach zatwierdzonych ważnym zarządzeniem, te łaszenie się do chwilowych władców (a raczej do tych, których bycie u władzy pozbawia przyzwoitości wyrażanie innego zdania niż wódz, czy kacyk) te nieudolne próby przymilania się do obojętnych na wszystko oprócz kasy, to wszystko jest jedynie mało ważną niedogodnością tego zawodu, przykrą, choć w gruncie rzeczy nie wartą uwagi konsekwencją czasów w jakich się znaleźliśmy. Bo po nas ma zostać las - zdrowy, stabilny zespół przyrodniczy od wieków niezbędny człowiekowi do egzystencji na tej planecie. Bo za chwilę może się okazać, że drewno już potrzebne jest tylko hobbystom i dyrekcjom skansenów, ale las człowiekowi będzie potrzebny zawsze. Jak przy okazji pozostawimy potomnym trochę wiat dla odpoczynku, parkingów dla przerwy w gonitwie, kaplic na polanach dla refleksji memento mori, no to zostawimy. Ani mnie to grzeje ani ziębi, niech se mają, niech se korzystają, a jak im się znudzi, to niech se te wiaty i kaplice przerobią na to czego im będzie akurat trzeba, choćby na śródleśne/przyleśne centra zdrowej rozrywki wirtualnej, na wieżach widokowych niech zamontują nadajniki generacji 8H, ale las niech szanują i go cenią.
Nie było nas był las, ale teraz jesteśmy i tak już uczyniliśmy Ziemię sobie poddaną, że gdyby nagle zabrakło nas to i nie byłoby lasu. A w każdym razie nie byłoby lasu takiego jaki znamy i dla jakiego pracujemy. Oczywiście, można olać te rozważania co będzie gdy nas nie będzie. Las jest potrzebny nam, tu i teraz. Dlatego róbmy swoje!
Kończę powoli swoje życie zawodowe, zresztą nie tylko zawodowe, bo z kresu egzystencji, gdy się go raz dostrzeże, nie ma sposobu spuścić wzroku, mam poczucie że uczciwie i z pożytkiem nie tylko dla mnie życie mi minęło, więc może i łatwo pisać mi o tym co nazwane jest dla lepszego efektu misją i etosem. Młodym trudniej. Oni chcieliby i świat zbawić i nazbierać lajków na fejsbukach, i kasiory w wirtualną pończochę, a jeszcze przy tym nieźle się bawić. Już w niejednej grze widzieli, że jak się wejdzie na odpowiedni level, to można i milion srok za ogon złapać. Z pozycji starego pierdoły orzekam, że refleksja nad sensem życia jeszcze przed nimi, bo ta smuga cienia, chociaż każdemu przynależna to jakoś się oddaliła.
Więc jak ktoś patrzy na las wciąż przez pryzmat zysków, etatów i współczynników ka do pe, to niech idzie w politykę, bo tam jego miejsce. W lesie niech zostaną tacy co zanim zaczną główkować, co im może dać las przemyślą dobrze co oni mogą dla tego lasu zrobić.
Ot, taki przedsenne bagiennego patetyczno-pozytywistyczne rojenia...
P O E Z J A , G Ł U P K U ! ! ! 
