Na tym wyjezdzie wszystko miało byc inaczej. Celem naszej wycieczki bylo poszukiwanie ruin folwarku Podlesie - a przynajmniej nasza mapa tak twierdziła, ze takowe znajduja sie w polach za wsią Pniewie. Zatem porzuciliśmy skodusie gdzies na poboczu wśrod zaoranych grud. Skodusia jest idealna na takie wyjazdy - małe toto, skrętne, lekkie, wiec i w bagno sie nie zapada. I mimo łaciatości i oblepienia naklejkami - jakos nie rzuca sie w oczy. Sprawdzone wielokrotnie. Tak samo jak w czasie wyjazdów na pałacyki. Skodusia przemyka i parkuje niepostrzeżenie - miejscowi ani łba nie podniosą od swoich codziennych zajęć. Z busiem jest juz gorzej. Stary bus pod ruinami kojarzy sie jednoznacznie - "Szabrownicy! Zaraz zaczną wynosic szafy"
Juz nie wspomne o "białym szalenstwie" z wypożyczalni, na warszawskich blachach, ktorym kiedys przez miesiac włóczyliśmy sie po dolnoślaskich bezdrożach. To była masakra totalna - ile razy wtedy ludzie sie nas przyczepiali, i to w dosc niesympatyczny sposob!
Zatem rozstawszy sie ze skodusią wędrujemy sobie polami. Dzis jest dzien o niesamowitej widocznosci. Nie wiem co sie stało z powietrzem, ale ukazują sie rzeczy, ktore zwykle nie maja takowego zwyczaju. (Z Bytomia ponoc bylo widac Tatry!) Stad, spod Grodkowa, tez ukazuja sie jakies calkiem sporych rozmiarów górki, zapewne juz po czeskiej stronie, ktore zazwyczaj z tych pol widoczne nie są, a przynajmniej nie w taki sposob - jak na wyciagniecie reki.
Suniemy sobie, kabaczę łazi po polach, usypiskach kamieni, próbuje tez wyleźć na jakas cuchnącą "styrte" nawozu.
Wśrod pól znajdujemy kapliczke. Ale kapliczke niebylejaką! Zrobili ja chyba z dawnej, nieczynnej juz wiezy transformatorowej! Każde takie nadanie rzeczy nowego życia - cieszy mnie niepomiernie!
Mniej nas jednak cieszy, ze naszego folwarku, czy chociażby jego marnych resztek, ni ma. Nic, co chociazby odrobine mogłoby mącić monotonie okolicznych pól, nie wznosi sie ponad linie gleby. Albo sie to rozpadło i zaorali, albo kartografa totalnie poniosła fantazja? Trzeba wiec na poczekaniu znaleźć jakis nowy cel na dzisiejszą wycieczke. Rzut oka na mape pokazuje, ze zaraz niedaleko są ruiny pałacu w Kopicach. Jakos nigdy nie mieliśmy ochoty tam wracać. Po pierwsze juz tu byłam, w 2007 roku, z rodzicami. Był to czas gdy pałacowe ruiny były w pełni dostepne dla kazdego. W cieniu rzezbionych ścian siedziały wiec lokalne żuliki, biegały dzieciaki, przechadzały sie panny młode na plenerach fotograficznych, artyści rozciagali sztalugi i coś zamaszyście na nich bazgrali pędzlami z przygryzionym wąsem. Obiekt słuzył ludziom. My także pozaglądaliśmy (wydawałoby sie) we wszystkie kąty - i z poczuciem dobrze zwiedzonego terenu udalismy sie w dalszą droge.
Kopice 2007
Rok później chciałam to miejsce pokazac toperzowi. Ale czasoprzestrzen okazała sie juz zgoła inna i dosyc nieprzyjazna. Odbiliśmy sie od wielkiej bramy, za która ujadały psy giganty, a cieć był totalnie niechetny do rozmów i kompromisów. Nawet ciezko bylo zrobic zdjecie przez blaszane zasieki! Czy wtedy dalo sie obejść ową brame i zajść pałac od strony parku? Czy wtedy, latem 2008, wszystkie ścieżki przegradzały ogrodzeia? Czy tylko nas zalała wściekłość na zupełnie niespodziewaną i wrogą rzeczywistość? Tego określić teraz nie moge. Uznawszy pałac za przepadnięty na wieki, został skreślony z bubowych list miejsc istniejacych.
Kopice 2008
Dziś mamy jednak okazje zajrzeć w to miejsce ale od strony zgoła przeciwnej, od pól przechodzących w park. Może tam nie ma zasieków? Może są w nich dziury? Może 10 lat cokolwiek zmieniło w tym terenie? Skoro i tak nie mamy pomysłu co zrobić z dzisiejszym dniem - to można zapodać rozeznanie?
Bez specjalnych oczekiwań i nadziei suniemy w stronę Kopic. I byc moze to własnie jest kluczem do sukcesu. Im mniej oczekujesz i sie nie nastawiasz - tym bardziej rzeczywistość moze cie zaskoczyc na plus...
Pola powoli przechodzą w zagajniki a one chyba w zdziczały park przypałacowy. Miejsce niezwykle malownicze. Spora ilość zwalonych pni, wszystko pooplatane bluszczami. Drzewa bulwiaste, dziuplaste, dziwnie poskręcane...
Nagle spośród zarośli wyłania sie zarys jakiegoś sporego budynku. Kościół? Tutaj? Po skreceniu oczywiście w tym kierunku, naszym oczom objawia sie opuszczona kaplica. W środku całkiem solidny kamienny krzyż, w podziemiach puste juz krypty, wypatroszone zapewne w latach powojennych. Schody i podłoga miejscami dosyc niekompletne, trzeba bardzo pilnowac kabaka, żeby nam nie nurknął w jakąś dziure.
Przez nikogo nie niepokojeni docieramy w rejon stawu, nad którym połozony jest pałac. Mijają nas równiez inni spacerowicze, co sugeruje, ze teren jest dostepny, a nie że to my wbiliśmy jakims przypadkiem w jedną jedyną ścieżke omijajacą ogrodzenie.
Pałac przez wode prezentuje sie niezwykle malowniczo.
Zgodnie z przypuszczeniami do samego pałacu wejść sie bezkonfliktowo nie da - ogrodzenie go otacza, dziur nie ma, a cieć chyba siedzi. Pare fotek przez siatke i suniemy dalej.
Ciekawe detale..
Zaraz obok jest piwniczka.
Chodząc po niej wzbija sie sporo kurzu. Przez okienko wpada snop światła. Kurz wiruje w świetlistym promieniu. Kabak próbuje złapać zjawisko w rączke. Na pyszczku maluje sie fascynacja, przechodzaca potem w złość - bo łapie, łapie a rączka wciąż pusta!
Humor poprawia jedynie opuszczona jakby fontanna i wygłupy z tatusiem!
Nieubłagalnie nadchodzi pora obiadowa. W brzuchach burczy. Ślady po ogniskach w terenie nadjeziornym wołaja nas zapachem popiołu i wodorostu. Na ruszt wlatuje boczek, zółty ser, chlebek skwierczy a ciepła, malinowa herbata cieszy głodne brzuszki.
Kabak wynajduje nową zabawe - można wsadzić łapki najpierw do jeziora a potem w kupke starego popiołu, czynność powtarzac do skutku. Cudowne nie? Zmoczony popiół układa sie tez w zamki, w dżdżownice a pomieszany i rozdłamszony z zeschłymi liśćmi powoduje juz radość absolutną. Chociaz nie.. jeszcze wiekszą radością jest umazać mamusi buzie
Wygasiwszy ognisko zapodajemy powrót. Słońce wisi już bardzo nisko. Wracamy, mamy cos tam jeszcze do załatwienia dzisiaj. A los, odpowiedzialny za atrakcje "na szlaku" chichocze dziwnie zza drzewa. Płakali, ze nie znaleźli folwarku? he he! Dobijemy ich teraz "klęską urodzaju"! Nie wrócą oni dziś tak szybko do domu!"
Zza zarośli majaczy nam jakiś budyneczek z kolumnami. Położony na wysokiej skarpie nad stawikiem. Niesposób nie podejść - skoro juz tu jesteśmy? Tutejsze zarastające bajora są bardzo malownicze!
Na widok budynku przypomina mi się, ze targam w plecaku hamak? Tak targać nadaremnie? Nieeee!!!!!
Hamak buja sie miedzy filarami. W jego wnetrzach to ja, to kabak, to razem, to w roznych konfiguracjach. Tylko toperz odmawia, twierdząc, ze 100 kg z naciskiem na te nadwątlone filary spowoduje przyspieszone złożenie sie budowli. Ruinka nad jeziorem. Zdziczały park. Ciepłe kolory jednego z pierwszych miłych dni wczesnej wiosny. Ptactwo drące ryje. Hamaczek bujajacy sie w takt łagodnego szumu drzew... Cieplutkie, małe ciałko tulące mi sie do brzuszka. Cóż chcieć wiecej?
Czas jednak goni. Do skodusi mamy kawałek. A jeszcze "mądra" buba nie spakowala latarek. Szlismy tylko kawalatek do folwarku, nie?
Pomiedzy drzewami migocze cosik drzewem nie będacego. Nastepna ruinka? Jak tu nie podejść???? To wygląda jak jakis pomnik? Grobowiec? Szlag wie... Tablice z niemieckimi napisami, jakies nazwiska...
Filary zniknely wiec toperz musi je zastapic
Juz mamy wyłazić z parku i zmierzac polami w strone skodusi, gdy zwraca naszą uwage dziwnie pokarbowany las. Ni to okopy, ni to pagóreczki usypane celowo do skoków na motorach. Nie zaszkodzi zajrzec na chwilke, zboczyc tylko kilka metrów... I wtedy naszym oczom ukazuje sie to...
Wieża widokowa! Konstrukcja solidna, kamienna, a w okolicach podwieżowych wyraźnie uzywane miejsce ogniskowe. Z jednej strony mamy późna godzine i brak latarek. Z drugiej - wieże i ognicho.. Co wybierze dzielna drużyna????
Można wejść na góre. Pod stopami przestrzeń jak niegdys na mojej ukochanej, nieodżałowanej Włodzickiej... Widoków jakis rozleglych nie ma - ale przeciez nie to jest w takich wieżach najwazniejsze!
Dojadamy resztki chleba w postaci grzanek, ktore w tym miejscu przesiąkaja wyjatkowym aromatem.
Do skodusi docieramy juz grubo po zmroku. Wieczór jest jednak na tyle jasny, ze sobie szczesliwie pysków nie roztrzaskujemy o drzewa. A mocne postanowienie nierozstawania sie z latarkami jest silniejsze niz to składane sobie juz kiedys
/quote]
dokladnie!
