Wśród wąwozów i płonących gór czyli Armenia 2017

O miejscach, które zwiedziliście, o których chcecie opowiedzieć...

Moderator: Moderatorzy

Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Wśród wąwozów i płonących gór czyli Armenia 2017

Post autor: buba »

Z poczatkiem wrzesnia, po 3 latach nieobecnosci, wracamy do Armenii. Juz sie porzadnie stesknilismy za smakiem pieczonego barana w cieniu kamiennych koscielnych murów, za płowoscią gór, za kolczatymi roslinami powbijanymi w skarpetki, za koniecznoscia łyknięcia "stakana" z co drugim kierowcą autostopu, za "miniwozikiem", ktory wisi na niebie jakos tak dziwnie wysoko....

W samolocie leci z nami cala wycieczka emerytowanych Niemcow. Są straszni. Zachowują sie jak knąbrna i rozbrykana wycieczka szkolna. Całą noc ciągłe wrzaski, kwiki, bieganie w kółko, porykiwania, jakby jeden dziadek z drugim rywalizowal kto bedzie glosniej darł jape i zrobi wokol siebie wiecej tumultu. W samolocie psują trzy półki i dwa siedzenia. Informują o tym obsluge z takimi minami, jakby byli dumni z udanej psoty. Chór babuszek wtóruje im radosnie.

W Erewaniu jestesmy jak zwykle w srodku nocy. Nie wiem czemu, ale nie da sie poleciec z Polski w te strony o normalnej godzinie. Nie ma takiej opcji. Połączenia sa tylko o nieludzkich nocnych porach. Z innych kierunkow docieraja tu samoloty rowniez za dnia. Widac nasi wykupili jakas najtansza taryfe albo co? Wiec kazdy wyjazd w te miłe strony musi byc niestety okupiony na poczatek zarwaną nocą, czyli czyms czego nienawidzimy najbardziej.

Bagaze na szczescie sa z nami, co ostatnio ponoc wcale oczywiste nie jest. W rozmowie z kilkoma znajomymi przewinelo sie juz powiedzenie “ lecisz LOTem, bagaz potem” ;) My jednak jestesmy dziecmi szczescia i jeszcze nigdy nas to nie spotkalo. Pomni doswiadczen z lat poprzednich sprytnie walczymy z bankomatami juz na lotnisku, zeby nam wypluły kase niekoniecznie w najwiekszych nominałach. Nabywamy tez lokalna karte do telefonu. Niestety cos sie pozmienialo z tymi ich kartami na przestrzeni ostatnich kilku lat. Po pierwsze nikt nie potrafi nam sprzedac takiej karty, zeby mozna bylo z niej zadzwonic rowniez do Polski. Ponoc obslugują tylko Armenie, Karabach i Rosje. Kupujemy, bo glownie jest nam potrzebna aby gadac z miejscowymi. Potem sie okazuje, ze smsy jednak do Polski dochodzą. Poza tym moja ulubiona Nokia 3310 zaczela odrzucac ichniejsze karty i nie chce z nimi rozmawiac. Musze wiec wydłubywac z dna plecaka zapasowy telefon.

Poczatkowo planowalismy jechac do Stepanawanu marszrutkami. Dajemy sie jednak uwiesc taksiarzowi, ktorzy proponuje calkiem znosne stawki. 4,5 godziny siedzenia na ciemmnym i zimnym dworcu Kilikia, z zamknietym kiblem i oganiajac sie od innych taksiarzy nie brzmi zachecajaco ;) Zwlaszcza ten kibel a z doswiadczenia wiem, ze do krzakow tam jest daleko! Świt nas wiec zastaje gdzies na płaskowyzu kolo Alagyaz. Horyzont powoli różowieje a okoliczne ludziska prowadza stada koz, owiec i krow gdzies ku swemu przeznaczeniu. Przemykaja niebieskie ziły z sianem pod niebo. Jakis facet strzela z wiatrówki do butelek na płocie. Ciezko zrobic zdjecie- jest jeszcze mrok i jeszcze szyby auto ma przyciemniane.

Obrazek

Przed Stepanawanem odwiedzamy jeszcze wies Amrakits, gdzie wsrod lisciastych drzew stoi dosc nietypowa jak na Armenie świątynia. Wyglada jak zywcem przeniesiona gdzies z Rosji czy Ukrainy. Jest zupelnie niepodobna do innych ormianskich klasztorkow. Na dachu ma wiele “bułeczek” z krzyzem. Cerkiew jest chyba opuszczona, ale zamknieta na glucho. Nawet ciezko zajrzec do srodka, tak wszystko jest zabezpieczone blachą.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Przychodzi mi zaraz na mysl film o Mołokanach, ktory niedawno oglądalam, czy o innych staroobrzedowcach, ktorych spore ilosci byly ponoc przesiedlane na Kaukaz. Nie ma jednak z kim pogadac. Wies jest jak wymarła. Tylko jakas samotna kura ryje wsrod przycerkiewnych lisci i zapamietale wali dziobkiem w sucha i twardą ziemie. Ludzi brak. W koncu jest chyba 7 rano a o tej porze wstaja tu tylko pasterze i taksowkarze ;)

W Stepanawanie robimy zakupy kompleksowe - od benzyny do marusi, poprzez wino az po domowy aromatyczny ser :) Chce tez kupic jakas najmniejsza wódke, na wszelki wypadek, zeby moze kiedys chlapnąc nocą jakbysmy bardzo zmarzli, albo dla zdrowotnosci przeciw sraczce. W sklepie sa 0.7, 0.5, 0.25. Pytam goscia czy nie maja setki. A on sie smieje, zebym sprawdzila naprzeciw- w sklepie dziecinnym :)

W miescie sa dwa pomniki- jakis niepodpisany koles na tle puzzli i omurowane kolumnami zrodelko, przyozdobione krzyzami oraz narzedziami rolniczymi. Tu tez zapodajemy pierwsze sniadanie z lokalnych pysznosci :)

Obrazek

Obrazek

Na obrzezach miasta po raz pierwszy zagladamy w wąwoz. Juz tu sie nim zachwycamy - jeszcze nie wiemy, ze dalej bedzie on jeszcze bardziej imponujacy.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Mijamy fajne stacje benzynowe- ech… ze tez nie zdążylismy dojechac tu rok temu skodusią. To by bylo tankowanie! :D

Obrazek

Obrazek

Dzis planujemy dotrzec do miejscowosci Lori Berd i twierdzy o tej samej nazwie.

W wiosce nie pozwalają nam wypic piwa przed sklepem. Bo kto to widzial tak siedziec na ziemi, bez stołu? Zostajemy zaproszeni do lokalnej “klubokawiarni”. Jest to niedokonczony, wpółopuszczony budynek ze stolikami, piecem, kartami do gry, planszówkami i stosami butelek, swiadczacymi o prężnym dzialaniu tej placowki.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Mamy nawet propozycje powrotu tu na nocleg i wieczornej wspolnej biesiady. Ale dlaczego dzisiaj?? Ogolnie dzis jestesmy monotematyczni i marudni- spać, spać, spać! Zawsze pierwszy dzien jest taki troche na straty...

Miedzy wsią a twierdzą jest dziwne głazowisko. Leżą bezładnie rozrzucone bloki skalne, wyraznie obrobione kiedys ludzką ręką. Niektore z nich maja trojkatne zakonczenia, inne sa prostokątne a wokol idzie rowek, inne jeszcze mają wykutą prostokątna dziure. W owych zaglebieniach sa resztki jakby palonych traw, jakby wegla drzewnego. Napisow czy rzezb nie ma zadnych. Gdzies znalazlam informacje, ze byc moze byly to groby Jazydów?

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

A potem juz twierdza, malowniczo polozona na brzegu skalistego wąwozu rzeki Dzoraget.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Oprowadza nas po niej babka, ktora kosila trawe nieopodal. Caly czas cos opowiada, nie przejmując sie kompletnie tym, ze my w ząb nic nie rozumiemy. Pisze nam na piasku jakies cyfry, a my nie mamy pojecia czy to data zbudowania twierdzy, dlugosc murów czy ilosc ludzi, ktorzy ją zamieszkiwali.

Wsród murów zachowała sie dawna łaźnia i kosciołek z dachem porosłym trawą.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Tu tez po raz pierwszy spotykamy sie z wypalonym fragmentem łąki. Jeszcze nie wiemy, ze bedzie to naszym tegorocznym przeklenstwem. Poki co traktujemy to jako ciekawostke, zastanawiajac sie czy komus ognisko zwiało, czy moze celowo wypalali jakies oporne chwasty?

Obrazek

Wąwoz nam na tyle wpadł w oko, ze postanawiamy zejsc na dno i tam zapodac biwak.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Skalistymi zboczami złazimy coraz nizej, starając sie usilnie nie wleciec do rzeki. Nie jest to wcale takie proste, trawa porastajaca wąwoz jest śliska jak szlag a sciezki nieco spadziste!

Mijamy wykute na skalach napisy. Jak ktos potrafi przetlumaczyc to bylabym bardzo wdzieczna!

Obrazek

Cos jakby szlak?

Obrazek

Na dole tez sa fragmenty baszt czy jakis umocnien. Ciekawe czy mialo to niegdys jakies polaczenie z twierdza?

Obrazek

Obrazek

W koncu po pokonaniu skalnych półek i przekroczeniu strumienia znajdujemy dogodne miejsce na namiot- w cieniu, na miekkiej trawce. Jest godzina 13. Rozsiadamy sie pod drzewami. Co chwile dostajemy w łeb aromatycznym jabłuszkiem lub mirabelką. Gapimy sie tępo przed siebie sluchajac ciszy mąconej przez szum strumienia i granie cykad. Obserwujemy drapiezne ptaki szybujace gdzies wysoko nad nami. Robimy pranie i rozwieszamy wszystko na gałęziach. Pijemy wino, żalujac, ze w tym roku prawdopodobnie nie odwiedzimy “winozawodu” w Areni.

Zastanawiamy sie, ze gdyby tu byla Polska- ile by wokol stało zakazow, płotow i krat...

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Kąpiemy sie w spienionych buniorach o lodowatej wodzie, gdzie po kilku sekundach przestaje sie czuc zanuzone kawalki.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Ziewamy i wgapiamy sie w skały, rozwazajac gdzie spierdzielamy jak w nocy zacznie lac i rzeka zacznie przybierac. Mamy juz opracowana trase ewakuacji na skalny balkonik. Jakby co ;)

Znajdujemy w skalnej rozpadlinie jakies dziwne ustrojstwo- chyba cos do łowienia ryb?

Obrazek

Obrazek

Na takich ambitnych zajeciach schodzi nam czas do 18. A potem idziemy spac, mrok w takie kaniony schodzi dosyc szybko. Dzis jest nam to na reke. Jak rowniez to, ze szansa na jakies odwiedzimy jest tu minimalna.

W nocy ide do kibelka. Widac swiatło na drzwiach namiotu- zapewne ksiezyc. Otwieram- a ksiezyce są dwa, wylaniaja sie zza skal.. Chwile stoje z otwarta gęba.. Okazuje sie, ze to jednak latarnie ;) Na szczycie urwiska jest jakas minifabryczka ;)

Spimy 15 godzin. Dzieki temu miejscu. W kazdym innym slonce wykurzyloby nas z namiotu juz duzo wczesniej!

W ogole ten kanion nas nieco zasysa. Rano rowniez nie zbieramy sie za skoro. Upał jest nieziemski a tu taka zimna pluszczaca woda! Idziemy wiec odwiedzic stary kamienny most, ktory jest nieopodal.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Odkrywamy, ze pod nim jest biesiadka! Stół, ławy, miejsce grilowo-ogniskowe!

Obrazek

I kolejne rewelacyjne miejsce na kapiel! Jakby wydrążona wanna, gdzie woda wpada wodospadem i szalenczo wiruje tworzac ogromny bunior. Kawalek dalej mozna nawet poplywac!

W koncu jednak musimy wylezc na ląd i ruszyc w dalsza droge, przez spalone słoncem stepy. Zawsze w Armenii bywalo o tej porze sucho, ale w tym roku przekroczylo to wszelkie granice. Trawa pod nogami rozpada sie w popiol- chrupie i szelesci jakby isc po foliowych workach.

Obrazek

Obrazek

Okoliczne bydełko tez lgnie do chlodnej wilgoci.

Obrazek


cdn
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Post autor: buba »

Po dotarciu do glownej drogi łapiemy stopa. Zatrzymuje sie trzecie auto. Cięzarowka. Ładujemy sie na pake- tak jak lubimy najbardziej. Tu jest to jednak dosc karkołomne. Tylna klapa paki sie nie otwiera. I nie ma zwisającego łancucha, popularnego w ukrainskich gruzawikach. Trzeba sie wspinac po kołach a potem starac nie nabic na wystająca blache. Ale czego sie nie robi dla wiatru we włosach! :D Pierwszy tegoroczny ormianski stop i od razu tak wysoko stawia poprzeczke :D

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Wysiadamy w Agarak pod sklepem. Naprzeciw niego jest miejsce biesiadne zrobione ze starego PAZika. W srodku sa stoliki, krzesełka, na zewnatrz sympatyczna ławeczka. W upalny dzien piwo pod sklepem zawsze smakuje wybornie- ale przy takim autobusie wypada zakupic od razu dwa!

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Marszrutki jezdza tu takie same.

Obrazek

Ciekawe jak pomaranczowy autobusik stał sie przysklepową wiatką? Przyjechal kiedys, przywiozl pasazerow i tu wydał ostatnie tchnienie? Strasznie podoba mi sie taki szacunek do przedmiotow i brak marnotrastwa. Juz nie moze byc autobusem i wozic podroznych? Zdarza sie. Nic nie jest wieczne, wszystko sie zużywa. Ale nadal sluzy ludziom, tym razem dajac dach nad glowa w czasie biesiad.

W sklepie trafiam na bardzo sympatyczna i rozmowna obsluge. Babki od razu mnie przepytują z ilosci dzieci. Z tego, ze tylko jedno i ze nie syn udaje mi sie jeszcze jakos wybronic. Ale tego, ze nie mam przy sobie zdjecia to juz nie moga mi darowac. Jak mozna nie miec zdjecia dziecka w portfelu? W Armenii wszyscy noszą! "A jak ktos ma czternascioro dzieci to portfel sie nie domyka?" Babki sie smieją- w takim przypadku moze byc zdjecie grupowe ;) Jesli nie mam w portfelu to moze chociaz w telefonie? W telefonie to ja nie mam zadnych zdjec (bo on nie ma takiej funkcji ;) ) To moze w takim razie sa gdzies w internecie? Na jakis odnoklasnikach? I juz biegaja po sklepie z telefonami w poszukiwaniu lepszego zasiegu. Najlepiej łapie na zapleczu. Wpisuje wiec miedzy arbuzami adres bloga (inne miejsca zdjeciowe chyba nie sa dostepne bez logowania) i czekamy 15 minut az sie załaduje ;) W tym czasie staram sie wybrac jak najmniej splesnialy lawasz- niestety maja tu tylko takie w foliowych workach a te porastają grzybem na potege. Specjalnie w tym celu wozimy ze sobą płocienny worek- wlasnie na lawasz, zeby dyndal na zewnatrz plecaka. Najwyzej wyschnie na czipsy jak za dlugo wisi. Mają tu tez domowy ser w beczce, co ciekawe ser jest w kostkach i siedzi zanurzony w wodzie. Jest wyjatkowo smakowity- ponoc z mleka mieszanego, krowio-kozio-owczego i “co tam jeszcze”. Nie wiem co ma oznaczac ostatnia fraza, ale na wszelki wypadek wolę nie dopytywac. Grunt ze ser jest bardzo smaczny. Czasem moze lepiej nie zagladac do kuchni ;) A co tam z komórka na zapleczu? Tak zapamietale szukala stronki, ze sie rozladowala. I juz babka leci do domu po ładowarke. W koncu sie udaje. Jest. Kabaczek szczerzy ząbki i prezentuje czarne oczka z płową czupryną. Miejscowi usatysfakcjonowani. Nie, to nie koniec. Teraz ja musze obejrzec zdjecia ich wszystkich dzieci, a do zaprezentowania mają chudobę nieporownywalnie wieksza niz my ;)

W wiosce mialy byc ruiny kosciola. Zamiast takowych znajdujemy kosciolek swiezo wyremontowany i zamkniety.

Obrazek

A tu szkola!

Obrazek

Na obrzezach miejscowosci, pod gazową bramą łapiemy stopa.

Obrazek

Przyjezdza marszrutka. Jedzie powoli i radosnie. Co chwile jest postoj a to na siku, a to na papieroska, a to na łyk wody z przydroznego zrodelka. Kierowca spelnia kazda prosbe pasazerow :)

Wysiadamy w Ajgehat, gdzie robimy sobie biesiade pod pomnikiem. Bardzo dogodne miejsce aby rozlozyc sie z żarełkiem i napojem, cofniete od drogi, cieniste. Rozwazamy nawet biwak tutaj ale chyba zbyt blisko wsi, moglaby sie zwlec jakas gownarzeria.

Obrazek

W pobliskim sklepie ogladam zgromadzone w lodowce piwa. Facet mnie pyta czy jestem z Rosji. Nie wiem czy w tym roku w Rosji nastała moda na warkocze albo na kapelusze? Bo na tym wyjezdzie na kazdym kroku mnie o to pytaja - i bardzo dziwia sie gdy zaprzeczam. Mówie wiec i tu, ze nie, ze z Polski. Sprzedawcy od razu cieszy sie gęba. Mówi, ze Ormianie lubią i Polaków, i Rosjan. Polaków lubią bo sa mili a Rosjan lubia bo muszą ;)

Dalej w strone Ardvi łapiemy na stopa starą wołge bez tylnych siedzen. Tzn. wogole nic z tyłu nie ma- tylko karoseria i resztki rozsypanej fasoli. Toperz mądrze siadł na plecaku. Ja zrobilam to mniej sprytnie bo siadłam na jakiejs rurze, ktora w czasie jazdy robi sie coraz bardziej gorąca. Nie bardzo moge zmienic pozycje bo jestem przywalona plecakiem. Ratunku! Piecze! Co to za cholerna rura?!?!?! Dobrze, ze trasa nie jest daleka. Udalo sie, moj kuper nie zostal przerobiony na szaszlyk..

Obrazek

Obrazek

Nasza wołga to ta z prawej. Z lewej tez wołga, tez fajna, acz nowsza.

Obrazek

Pniemy sie do gory, wies zostaje za nami.

Obrazek

Naszym celem jest klasztorek, do ktorego przedzieramy sie przez ławice baranów i wpółopuszczone kołchozy.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Kosciolek jest otwarty czesciowo. Jedna izba jest zamknieta. Zagladamy tam przez szpare w drzwiach i wyglada jakby w srodku byl katafalk ze zwłokami. To no fajne towarzystwo bedziemy miec dzis w nocy!

Obrazek

Gdy siadamy przy biesiadce przyjezdza białą niwą lokalny pop, ksiadz, zakonnik- nie wiem jak sie tu takowa funkcja nazywa. Gosc jest swiatowy- pyta w jakim jezyku chcemy rozmawiac: angielski, rosyjski, niemiecki? Nasz nowy znajomy na imie chyba Wartan i na codzien urzeduje w Odzunie. Tutejszym klasztorkiem tez sie opiekuje, ale raczej z doskoku, jako ze miejsce jest mniej popularne. Otwiera nam zamkniete czesci, opowiada o historii, ze obiekt pochodzi z 8 wieku, a w srodku jest obraz z podobizna swietego, ktory tu działal w regionie.

Obrazek

To co wzielam za trupa jest nim ewidentnie, ale niezbyt swiezym. Jest to zamurowany grob z 8 wieku przykryty dywanikiem z inskrypcja.

Gdy stoimy w ciemnych wnetrzach monastyrku to Wartan zaczyna spiewac. Tubalny glos rozchodzi sie echem po niewielkim pomieszczeniu, wiruje gdzies pod kopułą. Spiewa sam, ale momentami jest wrazenie jakby chóru, jakby cos zaklęte w scianach spiewalo razem z nim. Gdy na chwile cichnie echo kamiennych scian, slychac ze gdzies daleko zaryczy krowa albo pasterz nawołuje swoje stada. Potem znow wszystko głuszy wibrujący tajemniczy spiew.

Obrazek

Przy klasztorku sa dwa cmentarze. Ten za kosciolem zawiera kilka nietypowych dla regionu nagrobkow- pomnikow z marmuru, ze zdjeciami zmarłych. Bardziej kojarzą mi sie ze starymi cmentarzami spotykanymi u nas.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Drugi cmentarzyk jest na gorce i jest sporo starszy.

Obrazek

Mozna tu spotkac roznobarwne chaczkary.

Obrazek

Obrazek

Najciekawsze jest spore zgrupowanie płyt grobowych gdzie sa wyobrazone zarysy postaci w otoczeniu roznych przedmiotow- noże, dzbany. Mają tez rozne fryzury i nakrycia głowy. Toperz stwierdza, ze postacie bardziej przypominaja ufoludki niz ludzi. Cos w tym jest....

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Potem mozemy zadzwonic sobie dzwonem, ktory ma bardzo ladny dzwiek. Sam Wartan nam to proponuje i mowi, zebysmy dzwoniac pomysleli sobie zyczenie. A mi sie od razu przypomina jaka nieziemska awanturą skonczylo sie, jak kiedys dawno temu zadzwonilam dzwonem przy cerkwi w Komanczy.

Obrazek

W dzwonnice wmurowane sa dwie płyty nagrobne. Czemu tu trafily? Tego tak do konca nawet Wartan nie wie.. Co rozni te dwa nagrobki od pozostałych na cmentarzu? Wyraznie rzuca sie w oczy, ze postacie mają buty! I jeden nie ma skrzyzowanych rąk!

Obrazek

Obrazek

Gadamy tez o innych naszych planach na kolejne dni. Ponoc warto odwiedzic klasztorek Horomajri w Odzunie. Mniej znany od tego gdzie ciagna cale rzesze autokarowych turystow. A ponoc ciekawszy- bo tworza go dwa budynki, oddalone od siebie o 200 metrow, ale zwykle zwiedza sie tylko jeden lub drugi. Bedac w jednym nie mozna isc do drugiego. Ot tajemnica ;) “Dotrzecie, zobaczycie to zrozumiecie”.

Probuje tez podpytac o dwa klasztorki kolo Alaverdi, o ktorych strasznie mało wiadomo Khorakert i Khuczap. Wartan kręci glowa. “Trudna sprawa. Mozecie dojechac do wsi Dżiliza, ale dalej was nie puszcza bez “propuska” ze Stepanawanu.”. Khorakert lezy ponoc juz po gruzinskiej stronie, a Khuczap niby po ormianskiej, ale droga dojazdowa wiedzie przez Gruzje. Czytalam gdzies , ze wystarczy sie dogadac z pogranicznikami z zastawy i nawet oni zawiozą. Ponoc tak bylo jeszcze 5-10 lat temu. Teraz poganiczne klimaty sie jakos zaostrzyly i decyzyjny jest tylko naczelnik. A chlopaki z postow sie boją dzialac na wlasna reke. No coz. Bedziemy pytac jeszcze w Alaverdi czy Madanie.. Nie chce nam sie wracac do Stapanawanu.

Koło klasztorku jest tez “skała węża”. Wedlug legendy, w dawnych wiekach, grasowal tu ogromny wąż, ktory siał spustoszenie wsrod wiesniakow, a wielu z nich wciął na podwieczorek. I owego potwora usmiercil sw. Howhan. Zmienil gada w kamien. A spod kamienia od tego czasu wyplywa zrodelko, ktore jest swiete i lecznicze. A dusza swietego ponoc nadal ochrania wioske.

Jedna ze skal w wąwozie rzeczywiscie wyglada nietypowo. Nie ma wątpliwosci, którym “kamieniem” był wąż-potwor!

Obrazek

Pod legendarną gadziną jest grota a niej rzeczone zrodelko, w tym roku niestety ledwo kapiące…

Obrazek

Obrazek

Jest tu tez kapliczka, gdzie ludzie zapalają swieczki a w ich topniejący wosk wciskają kamyczki. Czemu jest taki zwyczaj z tymi kamykami? Niestety odkrylam to dopiero rano, wiec juz nie mialam jak zapytac o to Wartana.

Obrazek

Wieczorem przyjezdzaja jeszcze jacys filmowcy i wraz z Wartanem kręca sie to tu tam z wielkimi kamerami.

Przy klasztorku jest sympatyczne miejsce biesiadkowe. Stoi ogromny stół zrobiony z jakiegos duzego żelaznego elementu. Nie wiem czym to bylo w czasach swej mlodosci ale napewno nie bylo odlane aby zostac stolem. Wokol kamienne ławy i krzesła.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Sa tez rozne grile, do wyboru do koloru.

Obrazek

Obrazek

Jesli chcemy gdzies zawiesic barana lub inne mięsiwo, celem wypatroszenia albo innych etapow oporzadzania to tez nie bedziemy miec z tym problemu. Na drzewie dynda solidny hak.

Obrazek

Jest tez obok drewniana wiata, na ktora patrzymy łasym okiem pod kątem noclegowym. Ma ona pieterko, ale niestety nie da sie tam wylezc. Drewniane bele sa ulozone na stalowej kratownicy w ten sposob, ze mozna je podniesc i zajrzec ale wyjąc juz sie nie da. Pomysł sypialny wiec upada.

Obrazek

Spac ukladamy sie wiec na cyplu za cmentarzem.

Obrazek

W nocy strasznie ujadają psy przykolchozowe na łancuchach. Gdy ktos przechodzi obok- wycie, gdy jedzie auto na drugim koncu wsi- skowyt, gdy ja ide do kibla (po drugiej stronie wąwozu) charkot.. Gdyby nocą przyszedl zlodziej krasc owce albo wilk je zjesc to kazdy pasterz by to olał i spał dalej- byloby ujadanie jak zwykle. Dzien jak codzien. Po kiego diabła komu taki pies??

Rano odwiedzamy drugi kosciolek w Ardvi. Polozony w wiosce, popadły w ruine, juz niezadaszony.

Obrazek

Obrazek

Teren wokol budynku widac, ze calkiem niedawno ostro sie jarał…

Obrazek

Jedna sciana wyglada tak jakby na dniach miala sie rozleciec. Ten kosciolek jest nowszy- tylko X wiek, wiec mało kto sobie nim zaprząta głowe.

Obrazek

Jest kilka nagrobków. Jeden najprawdopodobniej przedstawia kobiete w ciąży.

Obrazek

W kierunku Ajgehat wracamy piechotą. Nic nie jedzie.

Obrazek

Obrazek

Mijamy przydrozną biesiadke, gdzie wyjatkowo nie wyschło zrodlo i mozna popic troche wody.

Obrazek

Obrazek

Mijamy tez budynek, ktory jest podarkiem dla ormianskiego narodu od Mołdawskiej SSR. Patrzac na date to taki troche prezent w ostatniej chwili ;)

Obrazek

Nie wiem do czego budynek sluzyl gdy go stawiali. Obecnie jest prywatnym domem mieszkalnym, z ktorego wypadaja na droge dwa wsciekle psy. Nie chca odpuscic gdy probujemy je zignorowac czy spokojnie sie wycofac. Doskakują do łydek, probujemy zasłaniac sie i odganiac je plecakami. Juz mam w rece gaz i mam zamiar go uzyc. W ostatniej chwili pojawia sie własciciel i łaskawie je odwołuje. Ale furtki skurwiel zamknac nie raczyl. Ani przeprosic. Nam sie udało. Ale niewykluczone, ze pogryzą nastepnego przechodnia.

Na poprawe humoru w Ajgehat miły akcent! A to skubana przebyła kawał drogi! Kierowca dopytuje, dlaczego fotografuje jego auto i sie tak do niego smieje. Nie wiedział :) Tez sie ucieszył. Fajnie, ze kiedys produkowalismy cos swojego!

Obrazek

cdn
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Post autor: buba »

Z Ajgehat do Odzun dojezdzamy z małomównym kierowca mercedesa. Zarowno przed nasza trasą, jak i po tym jak wysiadamy, koles wyciera cała karoserie szmatką. Ciekawe ile razy dziennie powtarza ten proces?

Głowny monastyr miejscowosci jest w remoncie, słychac wizg pił, wszedzie stoją dzwigi a w powietrzu unosi sie zapach piłowanego kamienia. Wokol kreci sie sporo turystow bo przyjechaly jakies “elitbusy”.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Stoi tu tez obok dziwny ni to pomniczek, ni to dzwonnica, z symbolami raczej nie kojarzacymi sie z religią i miejscami sakralnymi. No moze dla niektorych to byla religia- ale chyba nie to wyznanie, ktorego spodziewamy sie przy kosciele ;)

Obrazek

We wnetrzach spotykamy naszego popa zapoznanego wczoraj w Ardvi. Pokazuje nam zdjecia innych klasztorkow w rejonie. Babeczka sprzedajaca swiece i pocztowki pochodzi z Ukrainy, z okolic Połtawy. Przyjechala tu za mężem i ponoc bardzo jej brakuje wilgotnych, pachnacych lasow. Raz do roku odwiedza swoją rodzine na Ukrainie i zawsze wtedy wybiera sie tez na Howerle, bo “to swieta gora z ktorej sie czerpie moc”. Babeczka ogromnie sie cieszy, gdy jej mowie ze bylam na Howerli trzy razy. To, ze ani raz nie bylo pogody i nie mielismy zadnych widokow postanawiam jednak przemilczec ;) Nawiązawszy miłą pogawedke ze znajomymi i nieznajomymi ide obejrzec zakamarki budowli, robie zdjecia i ogolnie jest sympatycznie.

Obrazek

Do czasu. Jakis niemiecki turysta łapie mnie za rekaw, ze nie wolno robic zdjec. Patrze na niego najbardziej baranim wzrokiem jaki potrafie wygenerowac, mowie “nie rozumiem” (bo nie wiem jak jest po niemiecku “spier****”) i staram sie go zlewac. On jednak nie odpuszcza, probuje sie ze mną szarpac i wyrwac mi aparat. Na koniec biegnie do popa na skarge. Znalazl sie samozwanczy straznik klasztoru psia go mać! Pop mowi: “Ona moze robic zdjecia, bo ja jej pozwolilem. A pana prosze o natychmiastowe opuszczenie tego przybytku, poniewaz tu nie wolno krzyczec oraz napadac na innych zwiedzajacych. Zegnam pana.” Koleś spływa bez słowa rzucając mi nienawistne spojrzenie, po czym zagłebia sie w czeluscie swojego autokaru. Sa chwile, w ktorych czlowiek odczuwa jakas taka wewnetrzna radosc i ogromna satysfakcje. Skadinad nigdzie w Odzunie nie widzialam zakazu robienia zdjec, wiec nie wiem co za dziwną faze załapal ten psychol i dlaczego akurat ja padłam jego ofiarą…

Chwile pozniej odkrywam, ze urywa mi sie system nosny w plecaku. Na szczescie tylko z jednej strony. To juz mam odpowiedz czemu od rana ciagle cierpnie mi lewa reka.. Siadamy wiec pod sklepem i zabieram sie za mozolne szycie. Jest to obrazek bardzo interesjacy dla lokalnej dzieciarni, ktora akurat wylegla ze szkoly: “turysta siedzi na krawezniku i szyje”. Bede zapewne gwiazdą ormianskiego internetu. Chyba z dwadziescia dzieciakow zrobilo mi zdjecie. Albo selfi na tle ;)

Potem szukamy klasztorku Horomajri, ktorego lokalizacja jest sprawa sporną. Pop mowi, ze 300 metrow glowną drogą i na lewo. Babka ze sklepu, ze za kilometr. Ktos, ze w srodku wsi. Inny przechodzien, ze za wsia w kierunku przeciwnym. Ostatecznie zgadza sie z wersją z mojego przewodnika (jedyna seria przewodnikow, ktore są cos warte- z wydawnictwa “Ksiezy Młyn”, choc tam tez zdarzaja sie czasem błędy). Tam napisali, ze 3 km na poludnie od Odzun i tak jest w istocie. Klasztorek polozony jest juz dobry kawałek za wsią.

Obrazek

Ta budowla tez jest w remoncie. Armenia ostatnio ma jakis szał remontowy na klasztorki, acz trzeba im przyznac, ze robią to fajnie. O ile sie nie widziało wczesniejszego wygladu to nawet ciezko sie zorientowac rok po takiej akcji, bo nadal wszystko wyglada na stare- nawet jak ¾ obiektu zostalo odbudowane. U nas zapewne by wszystko otynkowali na łososiowo, wprawili plastikowe okna a sciezki wyłozyli kostką bauma. Z klasztorku Horomairi zostaly tylko dwie sciany, ale to niebawem sie zmieni i sciany ulegną rozmnozeniu.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

A zaraz obok skraj wąwozu.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Druga czesc klasztorku jest faktycznie niedaleko w linii prostej tzn na dole, w kanionie.. Dzieli nas pionowa sciana. Juz wiem o czym mowil Wartan, ze blisko ale dojsc sie nie da. Ot tajemnica ;) Trzeba tam wylazic z dołu, od szosy Alaverdi- Vardanadzor. Tu kilka zdjec pt. "buba bawi sie zoomem" ;)

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Jest taka pora, ze myslimy juz powoli o noclegu. Pytamy wiec w baraku robotników budowlanych czy nie bedzie problem jak tu gdzies nieopodal postawimy namiocik. Problemu oczywiscie nie ma, a ekipa zaprasza nas na obiad. Dzis makaron z pomidorami, kawa i domowy bimberek. Jest ich trzech Aleksiej i kumple, ktorych imion niestety zapomnialam. Ruine remontują od poltora miesiaca i sa w polowie prac. W miedzyczasie odwiedza ich chyba ich szef, bardzo niesympatyczna kreatura, ktora chyba robi im awanture, ze jedzą zamiast dzien i noc napierdzielac z robotą. Nas traktuje jak powietrze, nawet “dzien dobry” nie odpowiedzial.

Troche nam głupio bo chłopaki stawiaja przed nami ogromne porcje a oni jedzą z malutkich miseczek. Napewno beda przez nas głodni! Probuje zaproponowac, zeby jedzenie podzielic rowno na 5 czesci, ale bezskutecznie. “Gosc ma duzo zjesc i basta!”.

Obrazek

Obrazek

Chłopaki z budowy mają w ⅔ niebieskie oczy. Mowia, ze dawni rodowici Ormianie byli jasnowłosi (czesto rudzi) i oczy mieli jasne. Dopiero potem pokrzyzowali sie z roznymi Turkami i innymi przybyszami i sczarnieli. Smiejemy sie wiec, ze widac ja jestem rodowitą Ormianką z dawnych lat! :)

Potem chlopaki wracaja do pracy a my idziemy szukac miejsca pod namiot gdzies na krawedzi wąwozu.

Obrazek

Obrazek

Tak wyglada szczesliwy czlowiek! :)

Obrazek

Nasze miejsce noclegowe jest wyjatkowo fajne. Jestesmy ugadani z miejscowymi, wiec nie ma opcji, ze ktos sie doczepi, ze nie wolno albo co. Jestesmy kawałek od ich siedziby wiec nie bedzie problemu z chodzeniem do kibelka czy świstami pił od 7 rano. Miejsce jest za niewielkim pagórkiem wiec osłoniete od szosy. Widok cudowny. Pod kuprem mięciutko. Wieczór jest ciepły, cykady grają, zioła pachną. Miejsce biwakowe po prostu idealne…. Tak… Do czasu… Na swiecie nie ma rzeczy idealnych…

Juz mamy kłaśc sie spac, ciemnosc spowiła okolice, wino wypite… Z silniejszym podmuchem wiatru przylatuje do nas dyskretna woń spalenizny. Dziwne… Wies jest dosyc daleko a chlopaki z baraku napewno nie palą ogniska. Wychodze na pagórek i widze to….

Obrazek

Woń staje sie coraz mniej dyskretna a i glosne skwierczenie zaczyna sie niesc po okolicy. Początkowo jestesmy pewni, ze musimy juz teraz natychmiast spierdzielac, nawet nie składajac namiotu. Łapiemy plecaki i chcemy uciekac. Troche w panice, bo nawet nie wiemy w ktora strone najlepiej (ilosc stron mamy ograniczoną bo z jednej jest wąwoz ;) ) Wiatr jednak nam sprzyja- wieje w przeciwna strone, tak ze ogien raczej w tej chwili sie oddala niz przybliza. Mamy wiec czas do namysłu. Fajczy sie jednak na taką skale, ze nie ma mowy o spaniu, jesli nie chcemy robic za potencjalny szaszłyk w polewie namiotowej. Kierunek wiatru w nocy przeciez moze sie zmienic!! Budowlancy tez juz dostrzegli ogien. Widac, ze wylezli przed barak i sie rozglądają, swiecą latarkami. Wiec nie musimy biec ich ostrzegac. Czy w Armenii mają w ogole instytucje strazy pozarnej? Chyba nie.. Rozmawiajac pozniej w Artiku z miejscowym- mówil ze pobliski mocno rozhulany pożar gasiło wojsko razem ze skrzyknietymi miejscowymi, ktorzy sie bali o swoje chałupy. Tu do chałup jest daleko, wiec pewnie gasic nie bedą. Od razu stają mi przed oczami te wszystkie wypalone połacie stepow, ktore wszedzie widzimy od dwoch dni. Niech to k… szlag! A miał byc taki miły nocleg!

Obrazek

Co robic? Rozwazamy rozne warianty. Isc spac do kamiennej cerkwi? Taaaa… wyłozonej drewnianymi rusztowaniami. Isc niepokoic chłopakow od budowy? Oni i tak mają tam w baraku malo miejsca- jeszcze bedą chcieli nam odstapic swoje łóżka. I tak im wyjedlismy zupe... Nie ma co naduzywac goscinnosci.. A moze złozyc namiot i polozyc sie na karimatach na trawie? Wtedy predzej uslyszymy skwierczenie i nie obleje nas stopionym plastkiem… hmmm no chyba ze tylko tym plastkiem z palonego spiwora… ;) Poza tym w Polsce czy na Ukrainie bym tak zrobila- ale tu szlag wie co za gadziny zyją, jakie skorpiony ryją tu pod kamieniami i nocą wabione ciepłem przyjdą nas upalic w kuper… A moze wystawic warty? Jedna osoba spi w namiocie a druga siedzi na pagórku i gapi sie w ogien. Tez glupi pomysl.. nie wyspimy sie… Postanawiamy jednak zebrac klamoty i wrocic do wsi. Koło cerkwi wisiały jakies ogloszenia o wynajmnie kwater.. Mam nadzieje, ze nie bedą juz spali… I ze nie spotkam tam mojego ulubionego Niemca ;)

Wieś jest juz ciemna i po ulicach raczej włóczą sie typy, z ktorymi niekoniecznie chcielibysmy sie blizej pobratac. Jakies dzieci-szczury, jacys goscie, ktorych kolejny krok zapewne zaprowadzi do noclegu w rowie, jacys młodziency przy błyszczacych autach pokrzykujacy i poszturchujacy sie wzajemnie. Odnajdujemy glowną cerkiew i jedną ze strzałek kierunkowych na kwatere. Wybieramy tą strzalke gdzie najwiecej jest ormianskich napisow a najmniej angielskich. Ciemna, wyboista droga doprowadza nas na wysypisko. Po bokach ciemne domy siedzące za trzymetrowymi płotami. Taki urok kaukaskich wsi. Kazdy dom to twierdza. Kurde..Co robic? W jednym z okien widze swiatło. I jest dziura w bramie! Wsadzam tam glowe i nawołuje do dziadka, ktory akurat porzadkuje zioła. Jest nieco przestraszony i przede wszystkim zaskoczony nocnym najsciem. Ale na szczescie rozumie co do niego mówie. Prowadzi nas do poszukiwanego budynku, ktory oczywiscie ominelismy. Woła gospodynie, ktorą wyciaga juz z łózka. Miejsca sa. Ciekawe czy policzono nam drozej niz gdybysmy przyszli za dnia? Acz to chyba nie ma teraz znaczenia - grunt, ze nie musimy spac z zadkiem w ognisku.
Mamy dla siebie caly wrecz apartament- pokoj, kuchnie, lazienke z przedsionkiem gdzie mozna urzadzac biesiade (ciekawe czemu w takim miejscu?)

Obrazek

Obrazek

Babka przynosi nam lokalne zioła na herbate- miete, czubrice i jakies dwa inne gatunki, troche podobne do macierzanki ale to jednak co innego. Na polce leza ksiazki o tutejszym wojewodztwie, gdzie jest wymienione chyba z 7 klasztorkow o ktorych nie mialam pojecia bo nie przewinely sie nigdzie ani na zadnej z moich map, ani w przewodniku, ani tez w internecie w oczy mi nie wpadły. Wszystkie w lekkiej ruinie, z dala od glownych drog, czesto chyba w ogole nie przy drogach tylko gdzies samotne wysoko wsrod gor. Takie jak lubie najbardziej- zarosniete, zapomniane. Chyba tez dosc trudno dostepne - i bez niwy moga byc trudne do ugryzienia. Zatem dowiedzielismy sie o klasztorkach w Dorband, Kurtan, Sedvi, Bardzrakasz, Dsegh, Karasnic Mankanc, Hnevank, Tormakavank. Na tym wyjezdzie chyba juz nie upchamy tego w nasz i tak dosc napiety plan. Poza tym przydałaby sie dokladniejsza mapa niz nasze- ale czy takowe istnieją?

Przed snem opijamy sie jak bączki herbatą i urzadzamy polowanie na muchy, ktorych tu sa cale stada. Toperzowa gazetka zakupiona na warszawskim lotnisku zdaje sie byc idealna jako klapka! Chyba z 15 sztuk zostało ułowionych.

Mamy nadzieje, ze nocą nie pojdzie z dymem cala wioska. ;)

Rano odkrywamy jaki tu jest fajny widok z okna! :)

Obrazek

I ogrod pelen kwiatow!

Obrazek

W czelusciach ogrodu napotykamy tez babule, ktora zapamietale nam cos opowiada smiejac sie od ucha do ucha. Niestety nic nie jestesmy w stanie zrozumiec. Potem przychodzi gospodyni i daje nam worek sliwek. Zwiedzamy tez bimbrownie, a takie miejsca zawsze zwiedza sie miło ;)

Obrazek

Poruszamy tez temat wczorajszego pozaru. Gospodyni podchodzi do sprawy nad wyraz spokojnie. “Pewnie ktos wyrzucil z auta papierosa i sie zajelo bo susza w tym roku. Moze dziaciaki sie bawiły? A moze ktos wypalal pole pszenicy? Albo oporne chwasty? Napewno wies by sie nie zajela. Popali sie noca łąka, wypali sie trawa to i zgasnie. Codziennie sie gdzies pali- to tu, to tam. I zawsze samo gasnie. I tak tam nikogo nie ma, kto by siedzial nocą na łace? ” No tak… Na tej łące akurat ktos siedział ;)

A to miejsce gdzie trzeba zakrecic na kwatere a mysmy nocą przeoczyli.

Obrazek

Jesli ktos lubi nocowac pod dachem i ceni sobie rewelacyjne warunki za znosna cene (40 zl od osoby) to naprawde polecam!

Obrazek

Tuptamy sobie przez wies. Musimy wylezc na jej koniec i tam zaczac łapac stopa. Za wsia odkrywamy fajna wiatke- wagon przy boisku. W srodku krzesła typu dawna klubokawiarnia.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Calkiem niezle na nocleg by sie nadalo to miejsce, ciche, na uboczu, pewnie noca nikt nie przyjdzie... hmmm.. chyba ze ogien? Tak... ta mysl bedzie naszym przeklenstwem do konca wyjazdu...

A potem machamy na marszrutke a ona sie nie zatrzymuje. Sliczny pomaranczowy PAZik, jedzie w dobra strone, miejsc w srodku pod dostatkiem. Ale nie staje. Nie wiem dlaczego. Jest nam bardzo smutno :(

Tu podobny okaz przejezdzajacy w druga strone.

Obrazek

Na otarcie łez po marszrutce staje wołga. Tym razem nowsza niz ta przedwczorajsza z podgrzewaczem kupra ;) Ta ma siedzenia i to jeszcze nie byle jakie! Wylozone dywanami! Musimy pomyslec o takim wystroju do ktoregos z naszych autek! Na razie mamy dywan tylko w busiu na podłodze! :)

Obrazek

Robi wrazenie tez solidnosc dachowego bagaznika, wykonany chyba samodzielnie z grubych żelaznych prętów! To ma chyba nośność z 5 ton :)

Obrazek

Wołgą zjezdzamy tylko serpentynami na dno wąwozu. Na skrzyzowaniu musimy sie rozstac- kierowca jedzie do Alaverdi. A my odbijamy w prawo, na Kobair. Szukac kolejnego klasztorku wsrod gor.

cdn
Awatar użytkownika
Piotrek
Admin
Admin
Posty: 104860
Rejestracja: sobota 28 maja 2005, 00:00
Lokalizacja: ze wsząd
Kontakt:

Post autor: Piotrek »

buba pisze:nie wiem co za dziwną faze załapal ten psychol i dlaczego akurat ja padłam jego ofiarą
Sądząc po jego słowach i po słowach popa to pop jemu nie pozwolił i dlatego gostek uważał, że jak jemu nie wolno to innym też. :)
Poezja to opisanie uczuć słowami, a świata - uczuciami.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.

Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Post autor: buba »

Po zjechaniu z serpentyn zagłębiamy sie w wąwoz.

Obrazek

Obrazek

Ze skrzyzowania do Kobair zabiera nas chłopak o imieniu Nazar, podrozujący białą niwą. Teraz akurat przyjechal do rodzicow. Zwykle polowe roku pracuje gdzies za granicą. Wyjezdzal juz w tym celu do Rosji, Kazachstanu i chyba dosc nietypowo- bo do Tadzykistanu. To ostatnie mnie bardzo zaintrygowalo bo poki co jeszcze nie slyszalam o takim kierunku emigracji zarobkowych. Chlopak jednak stwierdza z tajemniczą miną, ze “w mojej branży jest inaczej”. Gdy pytam o ową branże szybko zmienia temat. Dopytuje tez jak wyglada mozliwosc pracy w Polsce dla Ormianina z rosyjskim paszportem. Mowie, ze to zalezy od wykonywanego fachu ;) Nie dał sie jednak podpuscic i jest nieugiety w swojej tajemniczosci. Potem mam jeszcze okazje zburzyc jego wizje historio-geografii, gdyz chlopak jest pewny, ze Polska byla jedna z republik sajuza. Prawie udaje mi sie z nim o to zalozyc ale koles postanowia jednak sprawdzic w internecie wykaz dawnych republik ;) I Polski na tej liscie nie ma. Szkoda, ze sie nie zalozyl, moze byloby na skrzynke piwa :) Nazar jednak cały czas nie odpuszcza swojej wizji- “Ale Polska to przeciez Pribałtika, nie? Jak to nie? Nie gadaj- to Polska nie lezy nad Bałtykiem? Myslalem, ze wy macie morze a przeciez nie Czarne!”. I znowu chce sprawdzac w necie co to jest “Pribałtika”. Dobrze, ze mijamy juz tabliczke z napisem “Kobair” bo przez te geograficzne rozwazania w koncu bysmy wlecieli do przepasci!

Poczatkowo trafiamy na stacyjke kolejową, ktora jest opuszczona od 2012 roku.

Obrazek

Obrazek

Przynajmniej z taka datą walają sie ostatnie dokumenty. Co dziwne - wiekszosc pism jest po rosyjsku. Tych sprzed 5 lat! Czemu?

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Rozkladow jazdy niestety zadnych nie znalezlismy...

W bocznych pomieszczeniach sa jakies pulpity sterownicze i inne porozrzucane sprzety.

Obrazek

Obrazek

Kolejarze mieli tu ładne widoki!

Obrazek

Obrazek

Kolej południowo - kaukaska.

Obrazek

Obrazek

Nieopodal stacji jest skladowisko starych aut, ktorych porzucono tu chyba kilkanascie. W roznym stopniu rozbebeszenia.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Kolorowy prawie jak skodusia! :D

Obrazek

Droga do klasztorku miala isc od stacji w góre. Odnajdujemy jakies schodki opatrzone jakby szlakiem. Ciekawe czy on ma cos z Polska wspolnego? ;) Moze nasi go malowali? ;)

Obrazek


Podejscie jest dosc strome i wiedzie roznymi zaułkami, jakby przez wiejskie podworka. Kluczymy wiec miedzy płotami, otwieramy jakies bramki, prosięta chrumkają wokoło, raz nawet przechodzimy przez jakas werande.

Ten klasztorek tez jest w remoncie. Tez kreci sie trzech budowlancow. Tez stoją rusztowania, windy i małe dzwigi.

Obrazek

Ale na tym podobienstwa sie konczą. Ekipa nie tylko nie zaprasza nas do siebie, ale i oni tu tez nie nocują i juz kolo 15 zwijają sie do domu. Zostajemy sami.

Klasztorek tworzy kilka budynkow. Jest jeden niezadaszony z ciekawymi, kolorowymi freskami w srodku.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Rozne swiete postacie świdrują w nas oczami. Niezaleznie, w ktorej czesci kaplicy sie stanie, oni wciaz na nas patrza!

Obrazek

Obrazek

Że sie komus chcialo takie koronki w kamieniu odpierniczac!

Obrazek

Drugi budynek jest jakby odnowiony. Nie wiem czy to dzwonnica czy jakies inne funkcje pelni. Robotnicy zrobili sobie tu biesiadke, wstawili stoł, improwizowane ławy z dech. My tez mamy pewne plany co do tego miejsca ;)

Obrazek

Obrazek

Jest tez budyneczek z balkonem, z ktorego jest ładny widok na miasto Tumanian. Tu akurat zdjecie z wieczora- miasto w ostatnich promieniach slonca.

Obrazek

Na jednej ze scian sa napisy z poczatków XX wieku. Chyba czyjes podpisy. Zawsze widac ludzie czuli potrzebe pisania po scianach.

Obrazek

Obrazek


A pomiedzy budynkami wybija zrodełko! O bardzo smacznej i chlodnej wodzie.

Kawałek ponizej calego obiektu jest jaskinia z wodospadem. Z racji na susze jest on dosc lichy, ale cosik tam ciurka.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Idąc w drugą strone po jakis 200 metrach napotykamy kolejne budynki. Obecnie bytują tu stada krow wiec pomieszczenia sa potwornie zasrane i z tej racji na nocleg raczej sie nie nadadzą.

Obrazek

Obrazek

Obrazek


Kręcimy sie po klasztorku chyba z dwie godziny. Jestesmy sami. Tylko ptaki, cykady i krowy. Tylko swiergot, cykanie i muczenie przerywa gorska cisze. A gdy toperz idzie do kibelka zostaje nakryty przez wycieczke Francuzów, ktorzy wyrosli jak spod ziemi ;)

Potem idziemy sobie na spacer zboczem wąwozu, przez gorgan i splątane chaszcze.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Ciekawe czy cos tam mieszka?

Obrazek

Sciezka w koncu wyłazi z ciemnego lasu na rozległe łąki u podnóza skał.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Docieramy do widokowej polany z usypiskiem chaczkarów.

Obrazek

Obrazek

W dole widac jakis niewielki przysiółek.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Mają swoj wlasny kosciołek.

Obrazek


Plan byl taki, zeby dotrzec do dolnego kosciołka Horomajri, ale jest on dalej niz myslelismy. Juz nam sie nie chce tam drałowac! Wracamy do klasztorku Kobair, na upatrzone pozycje biwakowe. Od wczoraj lubimy spac na betonie. Ba! Wrecz uwielbiamy! ;)

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek


O dziwo podloga, na ktorej sie rozkladamy nie jest zimna. Robi wrazenie wrecz podgrzewanej! Nie wiem czy tak wyprazylo ją slonce za dnia? czy dlatego, ze pod spodem jest pusta komora duzych rozmiarow?

Juz jest calkiem ciemno gdy przejezdza pierwszy pociag osobowy. Dosc dlugi sklad. Za dnia chyba nic tu nie jezdzi.. :(

Gdy wciągamy kolacje zaczynają wyć i poszczekiwać szakale. Wyją chyba na tyle skutecznie, ze przychodzi pasterz i dosc nerwowo zagania cielęta. Rozwazamy czy szakale lubią pomidory z lawaszem- i czy musimy gdzies ukryc nasze jedzenie. Poki co z doswiadczenia wiemy jedynie, ze szakale lubią damskie majtki ;)

Obserwujemy tez akrobatyczne owce chodzące po skalnych półkach. To co one wyprawiaja zdaje sie przeczyc zasadom grawitacji! Wokól naszej “dzwonnicy” lataja tez dziesiatki nietoperzy!

Noc jest ksiezycowa, jasna. Ciesze sie, ze nie musze włączac latarki gdy schodze po schodach do kibelka. Zawsze wole w takich momentach odrobine konspiracji. Po co całe Tumanian ma wiedziec, ze ktos kręci sie w nocy po ruinach.

Całą noc miedzy klasztornymi zabudowaniami cos łazi, potyka sie o kamienie i chłepce wode. Chyba sie wczesniej nażarło solonych śledzi bo ile mozna pić? Niestety z naszego pięterka nie widac co za stworzenia sie tu kręcą. A zeby isc sprawdzic troche brakuje mi odwagi ;)

Toperz probuje mnie straszyc- “Buba a wiesz, ze tu pewnie są katakumby? A moze pojdziemy sprawdzic czy święci z freskow sie nie usmiechają? Czy to nie jest dziwne jak slychac kroki a nie widac kto idzie?”. Ja sie bardzo potrafie wkręcic w takich miejscach. Z pol godziny nie potrafie zasnac bo nasłuchuje i budzi mnie kazdy szelest. Musze wsadzic w uszy stopery. Cudowny wynalazek! Ile ja w zyciu nocy nie przespałam zanim je odkryłam! Spi sie cudownie, w namiocie mamy cieplutko mimo niepostawienia tropiku. Nie przychodzą do nas ani szakale, ani duchy ani ogien :) Albo przegapilismy! ;)

cdn
Awatar użytkownika
Piotrek
Admin
Admin
Posty: 104860
Rejestracja: sobota 28 maja 2005, 00:00
Lokalizacja: ze wsząd
Kontakt:

Post autor: Piotrek »

buba pisze:Zawsze widac ludzie czuli potrzebe pisania po scianach.
Atawizm. To się jeszcze w jaskiniach zaczęło. :wink:
Poezja to opisanie uczuć słowami, a świata - uczuciami.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.

Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Post autor: buba »

Z Kobair do Alaverdi podjezdzamy z dwoma kolesiami, ktorzy całą droge sie kłócą i wyglada jakby zaraz mialo dojsc do rekoczynow. Złapanie stopa z Alaverdi “na góre” czyli do Sanahin graniczy chyba z cudem- bo jezdza same taksowki. Nawet jak ktos nie ma znaczku “taxi” to i tak chce opłaty. Nie duzej wprawdzie, wiec gdy piąty taki sie zatrzymuje to jedziemy. A jeszcze kilka lat temu bysmy wjechali kolejką linowa i by nie bylo problemu…

W Sanahin osiedlamy sie w hoteliku “Anna Maria”, ktory jest polozony na parterze zwyklego bloku mieszkalnego. Bardzo nam ta noclegownia przypada do gustu. W ogole to w ciekawy sposob szukalismy tego miejsca. Polecony nam zostal na jednej z internetowych grup, ale nie pamietali nazwy. Wydrukowalam sobie wiec jego zdjecie i pokazywalam je miejscowym. Radosci bylo co niemiara. -"Szukam hotelu", - "jakiego?", - "A tego" i ciagne wygniecioną kartke z kieszeni :)

Obrazek

Obrazek

Pokoik jest niewielki acz przytulny. W oknie mamy krate i sie zastanawiamy po kiego diabła. W nocy ktos jednak za nią szarpał wiec byc moze gospodarz wiedzial co robi ;)

Obrazek

Sciany korytarza zdobią obrazki ukazujace piekno swiata bez marnowania miejsca tzn gory, morze, tęcza, zachod slonca, motylki i jelen na rykowisku - wszystko naraz. Moim faworytem jest jednak bezkonkurencyjnie tygrys!

Obrazek

Obok hoteliku jest sklep i knajpka. Wszystkie trzy obiekty sa obslugiwane przez tą samą ekipe babeczek w srednim wieku. Zwykle nie trudno je znalezc bo okupują jeden z knajpianych stolikow raczac sie arbuzem, winogronami lub jakimis słodkosciami. Wokol zwieszają sie pergole winorosli co daje cieniste schronienie przed wszedobylskim upałem.

Obrazek

Obrazek

Sanahin to blokowisko z rozowego tufu, polozone na skraju wąwozu. Przechodzi ono plynnie w wieś o tej samej nazwie. Blokowisko sprawia wrazenie czesciowo opustoszałego. Czesc budynkow z wielkiej płyty nigdy nie zostala dokonczona, ulice sa jakby szersze niz sugeruje ilosc sunacych po nich aut. Kiedys bylo ponoc dzielnicą Alaverdi jako jego sypialnia. Ale to w czasach gdy huta miedzi działała prężnie i w calosci. Teraz wszystko tkwi w zawieszeniu i zyje jakby z rozpędu i z braku pomysłu na inna droge, jak zresztą w wiekszosci przemyslowych miast i miasteczek na wschodzie.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Lokalne klimaty okienno- balkonowe czyli pranie, druty i radosna anarchia budowlana :)

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Spotykamy sporo płotów wykorzystujacych rozne niepotrzebne juz rzeczy- fragmenty samochodow, beczki, stare tablice informacyjne, ktore jako ogrodzenia dostaly swoja druga mlodosc. Kult wyrzucania jeszcze tu nie dotarł.

Obrazek

Obrazek

Pomysłowosc wielokrotnie nie zna granic- z czego np. jest zrobiony ten płot? To juz podpada pod kompozycje artystyczna! :)

Obrazek

Polski akcent tez sie znalazl! (reklama przelotow z dawnych lat: Erewan- Lwow- Warszawa)

Obrazek

Szkoda, ze juz nieczynna...

Obrazek

Idziemy do klasztorku, na ktory sklada sie chyba z 6 roznych budynkow. Klasztorek, podobnie jak pobliski Haghpat zostal zbudowany w X wieku. Z samego ksztaltu tez jest podobny, wiec sa podejrzenia, ze w budowie maczały palce te same majstry. Slowo "Sanahin" znaczy jednak "starszy niz inne" i co drugi miejscowy to podkresla jak zobaczy turyste. Ot chyba taki przejaw patriotyzmu lokalnego.

Obrazek

Cala przyklasztorna okolica jest pelna turystow z elitbusow. Zrobienie zdjecia tak, zeby nie uwiecznic rowniez jakis plecow czy wypiętego kupra, graniczy z cudem. Co ciekawe - sporo napotkanych tu turystow robi zdjecia wnetrz aparatami z teleobiektywem- spodziewałabym sie takiego sprzetu raczej u profesjonalnego ornitologa- łowcy dzikich ptakow na bagnach…

Zaglebiamy sie w ciemne, chlodne pomieszczenia z kolumnadą...

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Matka Boska o lokalnej urodzie na tle gór? Moze ona naprawde byla Ormianką? (slyszelismy kilka razy takie rozwazania z ust miejscowych! ;) )

Obrazek

Płyty nagrobne wmurowane w podloge, acz juz nie takie malownicze i pelne charakterystycznych detali jak w Ardvi...

Obrazek

Typowa płaskorzezba lokalnych klasztorkow.

Obrazek

Podpisy scienne z 1944 roku.

Obrazek

Przyglada sie nam taki kolega.

Obrazek

Kilka starych kaplic jest tez na cmentarzu- az sam cmentarz jest chyba dosc nowy.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Dostrzegamy stad kosciolek na szczycie gory. Miejscowi mowia na niego “czasownia”.

Obrazek

Tuptamy do niego przez cała wies.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Po drodze mijamy zrodełko, obudowane czyms co poczatkowo bierzemy za kolejny kosciol.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Sam kosciolek na wzgorzu jest malutki, cos predzej jak kapliczka. Widac, ze miejscowi urzadzaju tu imprezy bo sa haki na barana! My nie mamy co powiesic, przytachalismy tylko piwo, coby je wychłeptac z fajnym widokiem.

Obrazek

Obrazek

Widac stad cale Sanahin. I nizej- lezace w rozpadlinie kanionu Alaverdi, z dominujaca nad wszystkim ogromna fabryką.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Rozwazamy tez gdzie jest Madan, do ktorego chcemy sie wybrac jutro. Wszystko wskazuje, ze Madanem jest ta osada na pomaranczowych skarpach, skąpana w kłebach dymu.

Obrazek

Obrazek

Pomnik wersja zadaszona. Samolot ustawiono przed muzeum Mikojana, ktorego historia zapamietała jako konstruktora MIG-ów

Obrazek

Potem idziemy sobie wzdluz krawedzi wawozu, przez spalona słoncem, rozprazona patelnie. Jakies cieki wodne tu jednak są wiec teren jest wykorzystywany jako pastwisko wszelakiej chudoby.

Obrazek

To sie nazywa “krowa industrialna” :) Ciekawe czy daje mleko pod napieciem :)

Obrazek

Stad mozna jeszcze dokladniej przypatrzec sie fabryce w Alaverdi. Robi ona wrazenie czesciowo opuszczonej, ale jednak dymi. Wprawdzie nie przez glowny komin- wszystkie wyziewy sa wyciagane jakims tasmociagiem na góre. Przygladamy sie z gory przyfabrycznym okolicom. Chyba nie rokują zbyt dobrze do zwiedzenia. Duza czesc jest otoczona plotami, za ktorymi kreca sie ludzie, stoi duzo maszyn, jakies sklady złomu. W Polsce bysmy pewnie probowali gdzies tam wbijac boczkiem, ale w obcym kraju mam zawsze pewne obawy przed nieproszonym włażeniem na teren wyraznie czynnych zakladow. Siedze wiec na zboczu skarpy i klnę na czym swiat stoi, ze mam ze sobą tylko zoom 16. Musze poszukac jakiegos małego aparatu z wiekszym przyblizeniem. Co z tego, ze mam taki z 60tką, ale jest klocek duzy, ciezki i nieporeczny, wiec przewaznie lezy w domu ;)

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Mamy tez plan aby dojsc do twierdzy, ktora wypatrzylismy z gory, a jest to chyba Kajan Berd.

Obrazek

Obrazek

Obok jest tez fragment drugiej twierdzy, ale nie wiem jak sie nazywa.

Obrazek

Ale z naszej wycieczki nici. Dochodzimy do skrzyzowania wąwozow i konczymy wedrowke na kolejnej skarpie. Jeden z pasterzy uswiadamia nas, ze patrzymy na miejsce wyjatkowe- wąwoz rzeki Debed jest "ormianską depresją" bo jest polozony na wysokosci zaledwie 300 metrow.

Obrazek

Obrazek

Widac tez Haghpat z popularnym klasztorem- tez za wielką szczeliną... Ponoc da sie jakos obejsc pionowe skarpy i dotrzec piechotą do Haghpat, ale to chyba wycieczka i kluczenie na caly dzien.

Obrazek

Wedlug mojej mapy tu wszedzie jest blisko- Alaverdi, Sanahin, Hagpat- to dzieli po kilka km, ale w rzeczywistosci odleglosci sa duuuuzo wieksze bo do bezposredniego pokonywania tras trzeba by sie jeszcze nauczyc latac.. Tak sobie wymarzyłam w tym roku- miec na scianie plastyczną mape Armenii- taka jak kiedys czesto wisiały w schroniskach w polskich gorach. Ciekawe czy takie kiedys istniały?

Odwiedzamy tez nieczynna gorna stacje kolejki linowej. Nie sprawia to wrazenia obiektu w remoncie. Raczej czegos o czym ludzie zapomnieli na dobre. Drzwi pozabijane dechami, czesc szyb rozbita. Zabrakło nam kilku lat.. Ze wszystkim trzeba sie spieszyc bo fajne miejsca tak szybko znikają i odchodzą w przeszłosc... :(

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Na sznurach bujaja sie na wietrze dwa miłe wagoniki.

Obrazek

Wracamy do naszej knajpki i opychamy sie jak bączki szaszlykami i winem.

Dziwne to miasteczko. Z jednej strony bardzo turystyczne i pod klasztorem napchane autokarami, pamiatkami, kramami i tłumami turystow obwieszonych elektroniką, z nosami w przewodnikach. Obok hostel o angielskiej nazwie, pewnie oferujacy sale zbiorowe i jeden kibel w cenie wyzszej niz nasz hotelik. A zachodni turysci i tak sikaja po gaciach z radosci bo maja wifi i obsluga mowi “helloł” na powitanie. Jak to hostele- rodzaj noclegowni, ktorej nie cierpie najbardziej. (chociaz są czasami chlubne wyjątki- miejsc klimatycznych, tanich, lub chociazby wygodnych). Przyklasztorny Sanahin - ot turystyczne miejsce jak wszedzie. Ale 200 metrow dalej jest zwykła, lokalna wioska, płynnie przechodzaca w robotnicze osiedle, gdzie włóczac sie kilka godzin nie spotkalismy juz ani pół turysty. Widac zagraniczni przybysze docierają tu jakims tunelem albo spadają z nieba prosto na klasztorek ;)

Probujemy tez wszedzie dopytywac- w naszym hoteliku, policjanta, taksowkarzy, żulików, o “nasze” pograniczne kosciolki- Khorakert i Khuczap. Ludzie albo nie wiedzą o czym mówimy- tak jak jeden taksowkarz, ktory oferuje sie nas tam zawiezc swoją niskopodlogową toyotą i chce sie juz umawiac na godzine. Bardziej kumaci potwierdzają slowa popa z Ardvi: “lezy juz na terenie Gruzji”, “lezy w strefie niczyjej”, “ja tam nie pojade, po co mi kłopoty”, “wole wozic turystów do Hagpat niz rozwalic sobie auto gdzies na bezdrozach”. No coz.. Bedziemy pytac jeszcze w Madanie. O ile bedzie kogo ;)

cdn
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Post autor: buba »

Włócząc sie po Armenii wiele razy wpadły nam w oczy lokalne płoty- okalajace mieszkalne domy, pastwiska, zagrody dla owiec, ogródki działkowe. Inwencji i pomysłowosci gospodarzy tu nie brakowało. Pierwsza mysl, ktora przychodziła do głowy- to to, ze w Armenii chyba nie ma czegos takiego jak skup złomu (w naszym polskim rozumieniu sprawy). U nas to zapewne taki jeden z drugim płotek nie przetrwał by pierwszej nocy. Złomiarze by sie skrzykneli z całego wojewodztwa- tyle pieniedzy leżących przy drodze, dostepnych bez właman do budynkow, bez wypruwania i cięcia! Drugie co sie nasuwało to wyrazny tutejszy brak marnotrawstwa. Stare, pozornie zuzyte przedmioty mają tu jeszcze jakas wartosc i sa uzywane do innych celow, mogą dalej słuzyc ludziom. Cos co od zawsze ogromnie mi sie podoba- brak miłosci do wyrzucania, do pogoni za nowosciami, modą, sterylnoscią czy układaniem swiata pod linijke. I kult uzytecznosci- ogrodzenie ma spełniac okreslona funkcje np. uniemozliwic kurom rozbiegniecie sie albo oznaczyc teren gdzie są grządki. A nie wzbudzac zazdrosc sąsiada czy "elegancko i drogo wygladac".
Sama bym sobie taki płot zrobila- gdyby nie ci złomiarze... Chyba zeby wbetonowac??? ;)

Z czego zatem mozna zrobic płot. Albo furtke:

Z samochodowych drzwi (Madan, Odzun)

Obrazek

Obrazek

Obrazek



Z calych aut ułozonych w szereg (Madan)

Obrazek

Obrazek


Z porzuconych karoserii (bacówki nad jeziorem Mantasz)

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek


Z wyprostowanych beczek (Sanahin)

Obrazek


Z fragmentow piecykow gazowych (Sanahin)

Obrazek


Ze starych łóżek (Madan, Erewan)

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek


Z materacowych sprężyn (Erewan)

Obrazek


Z... no wlasnie, z czego? widac spora powtarzalnosc elementow- ale czym one byly w czasach swojej mlodosci? Jakies drzwi? (Saralandz)

Obrazek


Z tablicy informacyjnej o dawnych przelotach miedzynarodowych (Sanahin)

Obrazek


Bramka z zadaszeniem, ktore kiedys było dachem łady? (Sanahin)

Obrazek


Z kawałków eternitu (Erewan)

Obrazek


Ze wszystkiego co pod ręką- stylistyka mieszana, metal jednak dominuje (Sanahin, Saralandz, Artik)

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek


A to juz calkowicie arystyczna kompozycja! (Sanahin)

Obrazek


Bramy malowane w scenki rozmaite (Sanahin, Artik)

Obrazek

Obrazek


Z kamieni usypanych (Ardvi)

Obrazek


Z kamieni czesciowo zespolonych (Sisian)

Obrazek


Z kamieni solidnie zmurowanych (Vernaszen)

Obrazek


Z suszącej sie krowiej kupy, przygotowanej na opał (Spitakavor)

Obrazek


Z wysokiego muru i żelaznych bram - najpopularniejszy rodzaj ogrodzen w wioskach. Kazdy dom to twierdza. (Gladzor)

Obrazek


Tu złodziej napewno sie nie dostanie! Sa jednak i pewne wady tego rozwiazania ;) (Arcvanik)

Obrazek


Napotkalismy tez ogrodzenia z fragmentów łodzi i wioseł, z anten satelitarnych, z szaf, zawierajace fragmenty zwierzecych (chyba? ;) ) szkieletow zespolonych łancuchem, z płyt nagrobnych- ale niestety z roznych przyczyn nie udalo sie ich uwiecznic na zdjeciach...


cdn
Awatar użytkownika
Piotrek
Admin
Admin
Posty: 104860
Rejestracja: sobota 28 maja 2005, 00:00
Lokalizacja: ze wsząd
Kontakt:

Post autor: Piotrek »

buba pisze:Cos co od zawsze ogromnie mi sie podoba- brak miłosci do wyrzucania, do pogoni za nowosciami, modą, sterylnoscią czy układaniem swiata pod linijke.
To raczej z braku możliwości zakupu materiałów na standardowe ogrodzenia... Jeśli czegoś brak to wkracza ludzka inwencja i wykorzystanie tego co jest pod ręką.
Poezja to opisanie uczuć słowami, a świata - uczuciami.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.

Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Post autor: buba »

Piotrek pisze:
buba pisze:Cos co od zawsze ogromnie mi sie podoba- brak miłosci do wyrzucania, do pogoni za nowosciami, modą, sterylnoscią czy układaniem swiata pod linijke.
To raczej z braku możliwości zakupu materiałów na standardowe ogrodzenia... Jeśli czegoś brak to wkracza ludzka inwencja i wykorzystanie tego co jest pod ręką.
Pewnie tak- acz moda tez ma tu jakies znaczenie. U nas jak kogos nie stac na nowe ogrodzenie to predzej sie zapozyczy czy ukradnie niz mialby uzyc inwencji i tego co pod reka... :roll:
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Post autor: buba »

Dzis zmierzamy do Madanu. Jest to na wpol opuszczona osada gornicza znajdujaca sie nad Alaverdi, na przeciwleglej stronie kanionu niz Sanahin. Ruch na drodze dojazdowej jest o dziwo nawet dosc spory.

Przyjezdzamy do “centrum” miejscowosci czyli na placyk przed pocztą.

Obrazek

Poczatkowo myslimy, ze to sklep wiec wbijamy z nadzieją na zakup piwa. Sklepu tu jednak nie ma obecnie zadnego. Pozostala jedynie poczta- relikt minionych czasow. Klientow w tej chwili nie ma, jest tylko sympatyczna babeczka z obslugi. Przychodza tu nieliczne emerytury dla staruszkow, a i list mozna dokads wyslac. Ze scian przygladaja sie nam portrety swietych i kalendarze, chyba z roznych lat. 2004, 2010, 2017. Poteguje to wrazenie, ze czas sie tutaj zatrzymal i jaki obecnie jest miesiac i rok zupelnie nie ma znaczenia. Wokol unosi sie zapach impregnowanego starego drewna i porannej kawy. Piwa jednak tu nie ma. Ale dostajemy siatke brzoskwin. Ucinamy sobie pogawedke na drewnianym werando-balkoniku.

Obrazek

Obrazek

Madan w najlepsze swoje lata liczyl kilka tysiecy mieszkancow. Teraz mieszka tu na stałe 46 osob. Czesc pomieszkuje czasowo- tylko latem, albo odwiedza swoich krewnych. Wiekszosc dawnych mieszkancow stanowili Grecy, ktorzy po upadku sajuza wyjechali do swojej ojczyzny. Inni przesiedlili sie do miast czy za granice, jako ze ilosc miejsc pracy w regionie drastycznie sie skurczyla- kopalnie zamknieto, a i huta w Alaverdi działa na pół gwizdka. Wsrod kolorowych hałd i wyziewow fabryki zostali dziadkowie i ludzie zajmujący sie rolnictwem. Komin na wzgorzu, polaczony “dymociagiem” z fabryką, pluje dymem prosto na Madan. A jako ze jest tu zaglebienie terenu, jakby mała kotlinka - dym tu zostaje, wiruje, kręci, ale opuscic osady nie ma ochoty. Dymociąg powstal kilka lat temu, gdy doszli do wniosku, ze miazmaty wydalane przez glowny komin nie opuszczaja wąwozu i powietrze w Alavedi pozostawia wiele do zyczenia. Ochrona miasta przed zadymieniem ma jednak swoja cene. Zapach i konsysencja powietrza w Madanie przywodzi wspomnienia najlepszych lat mojego dziecinstwa w Bytomiu. Czuje sie tu wiec nadpodziw swojsko! :) Jakby Hute Bobrek z lat swojej swietnosci przeniesc wsrod malownicze skałki poludniowego Kaukazu! :)

Moze dlatego jezyny sa tu dziwne? Jesz- sa slodziutkie, az jakby za bardzo. A chwile pozniej w ustach pojawia sie gorycz. Te wczoraj w Sanahin smakowaly normalnie. Nic dziwnego, ze w Madanie nikt ich nie je… Całe piekne kiscie dorodnych jezyn wiszą na krzakach przy drodze. Ludzie mijaja je obojetnie. My tez juz wiemy dlaczego.

Idziemy obejrzec osade. Nie wiem jaki jest obecnie status miejscowosci- czy to wies czy miasteczko? Miejscowi uzywają nazwy “pasiołek”.

Obrazek

Obrazek

Sporo tutejszych domow jest w ruinie lub zamknietych na kłódki. Acz czasem ciezko oszacowac stan opuszczenia budynku. Dwa razy zaglądam na jakas werande a ze srodka wychodzi zdziwiony i zaciekawiony dziadek.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Wiekszosc domkow jest tu pietrowa, oplecione schodkami, kładkami, z malowniczymi balkonikami, wycinana z drewna kolumnadą czy zdobieniami okien.

Obrazek

Obrazek

Kóz zyje tu chyba wiecej niz ludzi...

Obrazek

Postindustrialna żółć i pomarancz emanuje ze wszystkich okolicznych skarp.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Jest tez kosciolek, rowniez od lat nieuzytkowany. Chyba sluzyl dawniej Grekom? Bo jego architektura jest ciut inna niz powszechnie spotykanych ormianskich swiatyn.

Obrazek

Obrazek

Wnetrza koscioła sa tynkowane a zapach i ogolny klimat przywodzi mi na mysl opuszczone ewangelickie przybytki Dolnego Śląska.

Obrazek

Obrazek

Jaskolcze gniazdo na krzyzu...

Obrazek

Kawałek dalej stoi juz calkowicie ormianska kaplica zwana przez miejscowych “czasownią”.

Obrazek

Obrazek

Bardzo duzo w Madanie jest porzuconych wrakow aut. Widac emigrujacy stad mieszkancy nie zawsze zabierali je ze sobą. Milosnik starej motoryzacji bedzie tu mial na czym zawiesic oko. Mozna sie tez zadumac nad przemijaniem... Kiedys, gdy byly nowe, zapewne ich posiadanie bylo wyznacznikiem bogactwa, spolecznego statusu czy dobrych znajomosci. Pewnie ich zakup był dla wielu rodzin świętem... Teraz leżą w rowach i wiekszosc ludzi patrzy na nie jak na smieci. Ciekawe czy niektore z nich jezdzily moze gdzies daleko- na urlop czy do rodziny, gdzies poza granice republiki? A moze w bagaznikach podrozowaly prosieta na targ, a z tylnych siedzen dochodzilo gdakanie zaniepokojonych kokoszek? Czy tak jak obecnie rowniez za ich kierownicami sadzano juz niemowleta? Jakie ciezary i jakie cuda woziły ich bagazniki dachowe? Pewnie kazdy z nich mialby jakas opowiesc, bo wiele moze sie wydarzyc w takim kilkudziesiecioletnim zyciu. Dzis jednak nic nie opowiadają.. Milcza tajemniczo. A moze po prostu ja nie rozumiem ich języka...

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Miejscowosc jest dosc stara, jak wierzyc napisom- pochodzi z XVIII wieku. Moze dlatego nie ma tu zadnych oznak radzieckiej architektury mieszkalnej.

Obrazek

Jest tez biesiadka.

Obrazek

Obok niej ciekawa kapliczka

Obrazek

I poradziecki pomnik.

Obrazek

Obrazek

Pod koniec wsi stoi post. Nieczynny. Podrdzewialy otwarty szlaban i pusta budka. Acz napisy na niej sa calkiem swieze...

Obrazek

Wąż oplatający kij jak w symbolu na aptekach. Tylko tu z bratem blizniakiem ;)

Obrazek

Wyłazimy nad wioske.

Obrazek

Obrazek

Droga do Dżilidzy staje sie szutrowa. Do Madanu o dziwo prowadzi rowniutki, swiezy asfalt.

Za Madanem na wzgorzu jest kolejna osada, malutka i calkowicie rolnicza.

Obrazek

Tu juz nie ma przemyslowego klimatu. Rozposcieraja sie tam szerokie pola, wiec wiatr przewiewa fabryczne wyziewy- i wtłacza je w kotlinke ponizej. Stad dokladnie widac drgające powietrze pod nami i szarą zasłone zamazującą widoki.

Obrazek

Obrazek

Na jednym z samotnych wrakow robimy sobie popas. Wyciagamy wałówe, wygrzewamy sie do słonca, zagapiamy w dal…

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Ostrzelany znak na wschodzie to dosc typowy obrazek. Tu jednak uzyli dosc duzego kalibru.

Obrazek

Oczywiscie wypytujemy wszystkim o nasze klasztorki, ale nikt tam nigdy nie byl. W ostatniej wiosce przed granica mieszkaja ponoc tylko dwie rodziny i stacjonuje placowka słuzb granicznych. Ponoc na przebywanie nawet Dzilidzy tez trzeba miec pozwolenie i odradzają nam pchanie sie tam na dziko. Jakos o tutejszych pogranicznikach lokalna ludnosc nie wyraza sie zbyt cieplo i raczej odradza miec z nimi do czynienia.

Wracamy. Nie łapiemy stopa, mamy w planie pieszo zejsc do Alaverdi. Zbyt ciekawa byla cala trasa, ktorą widzielismy z okien samochodu. Idąc mamy okazje np. dokladniej przyjrzec sie pomaranczowym skarpom po drodze. Chyba to wszystko hałdy albo pozostalosci po odkrywkowym wydobyciu.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Troche mi to przypomina roznobarwne hałdy z Donbasu. Ale tamte byly bardziej wielokolorowe.

Po drodze spotykamy rozne opuszczone zabudowania pokopalniane. Ale to juz chyba przynalezy pod Alaverdi.

cdn
Awatar użytkownika
Piotrek
Admin
Admin
Posty: 104860
Rejestracja: sobota 28 maja 2005, 00:00
Lokalizacja: ze wsząd
Kontakt:

Post autor: Piotrek »

buba pisze:U nas jak kogos nie stac na nowe ogrodzenie to predzej sie zapozyczy czy ukradnie niz mialby uzyc inwencji i tego co pod reka... :roll:
U nas także nadmiar regulacji skutecznie blokuje inwencję. :(
Poezja to opisanie uczuć słowami, a świata - uczuciami.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.

Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Post autor: buba »

Wracajac z Madanu do Alaverdi widzimy wiele wypalonych miejsc. Ogien hulal tu na tyle skutecznie, ze nie tylko spalil trawe i chwasty ale takze krzewy i sporo niewielkich drzewek. Udało mu sie tez przekroczyc asfaltowa szose. Chwle pozniej widzimy, ze nawiał on z wysypiska smieci, ktore caly czas sie tli…

Obrazek

Obrazek

Ciekawe, ze ten problem jakos nie istnial w poprzednich latach. W ogole nie mijalismy takich miejsc. Mozna bylo rozbijac namiot gdziekolwiek, bez obawy, ze sie skonczy jako szaszlyk..

Mijamy opuszczone zakłady, gdzie zagladamy do dziury, ktora zdaje sie byc sztolnią. Chyba nią jest ale zaczopowana betonem.

Obrazek

Kawałek dalej napotykamy kolejne wejscie do podziemi, tym razem poziome i juz napewno będące sztolnią. Nazwa sugeruje, ze sa jeszcze 4 inne ;) Wybija z niej zółta, mętna woda, a z wnetrza wydobywa sie glosny szum jakby wodospadu.

Obrazek

Na terenie pokopalnianym jakis koles zbiera łopatką szlam do wiaderka. Pytamy co to jest- mowi ze “kalmak” czy jakos tak. I ze sa potem ludzie, ktorzy to skupują. Nie mamy pojecia czemu ktos chce za tą breje placic, ale wyglada, ze nie jest to proces do konca legalny. Rozmowa sie niezbyt klei a koles jest dosyc niespokojny i niezbyt uradowany, ze nas spotkał…

Przy drodze lezy duzo wyrzuconego gruzu. Sporo z niego to duze fragmenty jakiegos gładkiego budulca, wyglada jak material, z ktorego sie robi nagrobki. Jak takie jakies granitowe płyty. Tak troche dziwnie, ze potraktowano to jak śmieć.. Wydaje sie, ze mozna by to uzyc do roznych celow!

Obrazek

Potem wkraczamy na tereny przy hucie. Mijamy budynki, ktore wygladaja na opuszczone. Chcemy zajrzec do jednego z nich - a tam szok! W srodku pracuja ogromne turbiny. Inny, wypatroszony budynek tez zacheca do eksploracji. Wieksza czesc fabryki jest jednak ogrodzona podwojnymi zasiekami bram i płotow. W srodku trwa załadunek jakis kontenerow. Wokol stoją kopalniane wagoniki a z wnetrza hali slychac donosne “kukuryku”!

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Az tu nagle pojawia sie żuk, ktory cos wozi. Przynajmniej mamy wytlumaczenie, ze chcielismy obejrzec auto ;)

Obrazek

Z plakatow na slupach i budynkach w miescie roztacza sie nieco inna wizja zakladu- takiego co prężnie działa. Moze w srodku rzeczywiscie tak wyglada?

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Nieopodal fabryki- ba! tuz obok- a moze nawet jeszcze na jej terenie, stoją bloki mieszkalne. Ci to mieli blisko do pracy!

Obrazek

Mają tu bardzo duze balkony, ktore stanowią jakby kolejny pokoj mieszkania. Trzyma sie tu szafy, łozka, lodowki, kwiatki doniczkowe. Suszą sie zioła i owoce.

Obrazek

Po schodach tam i spowrotem zapamietale biega dwulatek o czarnych oczkach i woła “koko”. Jakos przychodza takie chwile, ze bardzo mi sie tęskni za kabaczkiem! Niby plecak lżejszy, niby luz bo nie trzeba pilnowac coby nie wleciało w przepasc, ale widząc tą biegającą kluseczke troche mi smutno, ze moja kluska jest tak daleko! Moze by sie dogadały? Gugają podobnie ;) Moze na tym etapie roznorodnosc językow nie jest jeszcze barierą w porozumiewaniu?

Rzut oka na kolejke i jej stacje, tym razem od dołu.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

W kierunku Haghpat jedziemy ze Sławą, emerytowanym nauczycielem historii z lokalnej szkoły. Podroz z nim jest zapewne ciekawsza niz wykupione wycieczki elitbusem. Wiezie nas zakosami i caly czas opowiada jakies historie o regionie.

W Alaverdi maja np. stary kamienny most. Do jego budowy nie uzywali cementu a zaprawa byla z kurzych jaj. I ponoc w latach 60-tych przyszla powodz, ktora niosła drzewa, dachy i autobusy. I zabrala wszystkie mosty na rzece Debed. Oprocz tego. I on jeden łączyl dwa brzegi na przestrzeni chyba 100 km. Auta, a nawet czołgi jezdzily po jego schodach, wiec je troche wytarły, spłaszczyły i powykrzywiały.

Obrazek

Obrazek

Na bokach mostu siedzą kamienne rzezby. Ponoc jest taka legenda, ze owe zwierzaki ozyją gdy po moscie przejdzie prawdziwy meżczyzna. Skurczybyk Sława oczywiscie nam o tym powiedzial jak juz jechalismy dalej. A my doszlismy tylko do polowy mostu.. Moze nie chciał, zeby toperzowi bylo smutno? A moze dobrze ocenił sytuacje i bał sie o zniszczenie zabytku? Bez zwierzatek (ktore by dały drapaka) mostek bylby mniej ciekawy ;))))

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Po drodze mamy okazje znow przyjrzec sie twierdzy Kajan Berd. Wedlug Sławy to od tej strony najlepiej wlazic na gore.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Lesne jelonki z blachy.

Obrazek

Zatrzymujemy sie tez w pewnym miejscu- ponoc jednym jedynym skad widac druga twierdze. Kwestie tego, ze z Sanachin ją tez widzielismy - przemilczamy, coby Sławie nie było przykro.

Obrazek

Ponoc te twierdze spelnily swoją funkcje. Nie puscily szturmujacych Turków w czasie “Genocydu” i Haghpat nie zostal zdobyty. A dalej za Haghpat jest w gorach jakas wioska ze zrodlami mineralnymi. Juz chcemy zmieniac plany i tam jechac ale zrodla nie sa cieple wiec sobie odpuszczamy ;)

W Haghpat zwiedzamy sobie klasztorek, ktory przypomina ten w Sanachin i w Odzun- tzn jest pelno ludzi. Okolica tez taka nieco “wygłaskana”, wisza rozne zakazy, tu wchodz, tam nie wchodz, jak nie w Armenii.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Sa tu dziury w podlodze, takie dziwne, jakby emaliowane w srodku. Nie wiem co w nich trzymali- moze wino? Teraz niestety sa puste. Tzn prawie.. jednemu Francuzowi wpadł do srodka smartfon i probuje go wydłubac.

Obrazek

Obrazek

Kolumnady wsrod wilgotnego mroku, wypełnionego echem kroków i pochrząkiwan.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Koła mlynskie?

Obrazek

Spotykamy tu pierwszego (i ostatniego) na naszej tegorocznej trasie turyste z Polski. I co najciekawsze przychodzi i sie z nami wita bo sie znamy z forum kaukaskiego :) Koles jedzie zakosami z Tbilisi do Erewania. Bardzo mi zaimponowal umiejetnoscia pakowania. Planuje byc w Armenii tydzien a plecaczek ma taki, ze ja zabieram wiekszy jak ide na kilkugodzinny spacer do pobliskiego lasu!

Nie odwazyłam sie... choc kusiło.. ;)

Obrazek


Potem jedziemy do Akhtali gdzie tez jest cerkiewka- na terenie twierdzy. Ta twierdza tez miala swoje 5 minut w historii. Jej dla odmiany nie zdobyl Dzingis Chan!

Obrazek

Poczatkowo planujemy tu spac, tak nam polecali znajomi. Facet ze sklepu nam jednak odradza. Od niedawna jest nowy pop, ktory w odroznieniu od poprzednika, jest niechetny namiotowym turystom. Mamy za to propozycje rozbicia sie pod sklepem, na betonie i pod latarnią. Moze by z tego jakas fajna impreza wyniknela, kto wie?… ale jest dopiero 13.. Troche szkoda tyle czasu siedziec w jednym miejscu.

Głowna cerkiew.

Obrazek

Wnetrza pokrywaja ciekawe kolorowe freski.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Ruinka - tez w obrębie murów.

Obrazek

Obrazek


Pod twierdza stoi autobus widmo. Stoi pusty na malym parkingu u wlotu drogi. Na twierdzy nie spotykamy nikogo. Zatem co sie stało z wycieczką?

Nowy pop jest rzeczywiscie jakis dziwny. Zwraca mi uwage, ze moj aparat za glosno robi “bźźź” robiac zdjecie i to mu przeszkadza w rozmowie ze znajomymi. Siedzą sobie w ławkach w pięciu i pokrzykują do siebie jakby byli na bazarze...

Oprocz twierdzy jest tu takze fabryczka, ktora przetwarza rudy miedzi i zlota.

Obrazek

Sa tez haldy i kolorowe wybroczyny, o barwach podobnych jak w Madanie. No moze tu wszystko bardziej wpada w róż...

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Widac pozostalosci po lokalnych tradycjach gorniczych.

Obrazek

Wisi tez samotny wagonik kolejki linowej. W Alaverdi byly dwa, ktore jezdzily wahadlowo. Ponoc dla nich jest jeszcze cien szansy na uruchomienie. Ta z Akhtali zawisła ponoc na dobre. Miejscowi mowia, ze bedzie wisiec “jak jabłko, az dojrzeje i spadnie”..

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Opowiadaja nam tez o trzeciej kolejce, tej z Tumanian. Ona ponoc byla tylko towarowa, przystosowana dla wydobytych rud, ale czasem woziła ludzi - sporadycznie i totalnie “na krzywy ryj”. Tez juz nie jezdzi. A czy wisi? Tego nikt w Akhtali nie wie.

Dom 5 poziomowy to niekoniecznie oznacza blok!!

Obrazek

Kolejny kierowca opowiada nam tez o tutejszej “daczy”. Jest to miejsce na skarpie gdzie dawno temu mieszkal bogaty koles. W swoim ogrodku gromadzil egzotyczne drzewa i krzewy z calego swiata. Faktycznie- widac na skale rząd wysokich cyprysikow, jakby przeniesionych z falistych wzgorz Toskanii. Gosc chcial tez zbudowac kolejke linowa na drugą krawedz wawozu, aby mogla wozic jego chorą corke. Dziewczynka niestety niedlugo potem zmarła a inwestycja nigdy nie zostala wdrozona w zycie.

W Alaverdi oczywiscie opadają nas taksowkarze. Ale mamy na nich sposob. “Tak? Ok. Chcemy jechac. Do Dzilidzy i klasztorkow na granicy. Za ile?”. Kazdy odpuszcza. Nikt nie chce jechac. Mowia, ze za zadne pieniadze nie maja ochoty zwiedzac aresztow w Tbilisi ;) A my mamy deja vu. Tak samo jak rok temu w Oni z przelecza Mamisońską ;) Jeden taksiarz tylko nam doradza jak isc z buta. Po pierwsze nie z Madanu bo tam jest jakis post pogranicznikow- ale z Szamlugh. Mowimy, ze post w Madanie byl opuszczony. Ponoc nie tyle zostal opuszczony co przeniosl sie 10 km dalej w strone gor. I pod zadnym pozorem nie wchodzic do wsi Dzilidza, tylko grubo przed wsią odbic na lewo. Najlepiej isc za GPSem, bo na mapach klasztorki sa ponoc błędnie zaznaczone. My mamy tylko mapy papierowe. No i na taka trase z buta to chyba jestesmy zbyt leniwi ;) Poza tym- moze razniej by bylo do tego aresztu trafic z jakims Ormianinem? ;)

A tu zdjecia owych, nieodżałowanych klasztorkow, do ktorych wciaz nawracam w tegorocznej relacji i ostatecznie do nich nie dotarlismy. Zdjecia wiec nie moje, znalezione na googlemaps i nie wiem kto jest ich autorem.

Khorakert.

Obrazek

Khuczap.

Obrazek

W miescie szukamy dworca kolejowego. Ponoc pociagow, ktore nas interesuja nie ma, ale sprawdzic nie zaszkodzi. Dworca nie ma w miejscu gdzie pokazuje go nasza mapa. Pytamy o wiec o niego chyba z 6 osob i kazdy pokazuje co innego. Wogole Ormianie to jakis antykolejowy narod. Pociagi otoczone sa tu sporą niechecia, jakby sie zle kojarzyly. Czesto pytanie o nie powoduje wrecz zlosc. “Po co wam to?”, “Lepiej marszrutką lub taxi”, “Na pewno nie ma, kto by tym jezdzil?”, “Ja nie jechalem i nikt z moich znajomych tez nie”, "odbiło wam calkiem?". A my pytamy o dworzec, nie mowimy dokad - wiec moze chcemy pojechac tym jednym polaczeniem co istnieje? Ale nie- jakby glownym celem na tym etapie bylo wybicie nam z glowy tego absurdalnego pomysłu. Pociagami źle sie interesowac, ba! w ogole pomyslec o lokalnej kolei nie wypada. Tak samo wygladalo to 4 lata temu w Erewaniu gdy szukalismy połączen do Sewanu. Zmylic, odwiesc, zaprowadzic w przeciwnym kierunku. Tak jak zawsze Ormianie sa przyjaznymi, pomocnymi i niezwykle sympatycznymi ludzmi- to slowo “pociąg” budzi w nich demony. Dworzec ostatecznie udaje sie zlokalizowac. Jest sporo drogi od centrum. Widzimy go z jadacego samochodu. I kolejowy i autobusowy byly niegdys obok siebie. Teraz oba sa nieczynne, a marszrutki zatrzymują sie w “rynku” gdzie kompletnie nie ma na nie miejsca. Kierowca znajduje tysiac powodow aby nas nie wysadzic koło tych dworców. Zatrzymuje sie za kilometr gdy juz nie bardzo opłaca sie wracac… Znow, podobnie jak w erewanskiej dzielnicy Kanakert, zabraklo nam determinacji w walce z otoczeniem. Bo ile sie mozna kopać z koniem? Na dworzec nie dotarlismy.

Docieramy na ow klaustrofobiczny “rynek” z marszrutkami i tu sie okazuje, ze marszrutka w strone, ktora nas interesuje (czyli do Alagiaz) odjechala 10 minut temu. W tej sytuacji decydujemy sie jednak na taksowke. Cel- dogonic marszrutke. Dla taksiarza brzmi to jak wyzwanie. W oczach pojawia sie jakis dziwny błysk. Jak dziecko, ktore dostalo nową gre w samochodziki. Myslalam, ze koles specjalnie bedzie gonil marszrutke tak zeby nie dogonic, albo zrobic to za 100 km- zeby wiecej kasy wlecialo w kieszen. Ale tu kasa nie gra roli. To chyba raczej kwestia honoru. “Zaraz ją złapiemy!” Jak to zaraz? Juz sie zaczynam bać, ze to jednak byl glupi pomysl i za pierwszym zakretem skonczymy w przepasci. Taksiarz jednak jest honorowy ale tez rozsadny. Po prostu dzwoni do kierowcy marszrutki. Autobusik czeka na nas kilometr dalej na stacji benzynowej :)

Dla kierowcy marszrutki ten postój to nie jest problem- podtankuje sobie, odpocznie troche. Dla pasazerow tez nie- papieroska sobie wypalą, do kibelka pojdą, przez telefon pogadają, odkręcą cole, ktora wybuchnie. Tylko dwoch niemieckich turystów jest wyraznie wkurwionych. Widzimy te sztylety w oczach. Cos do nas mowią, ale ich nie rozumiem. Mam nadzieje, ze sie nie spieszą na samolot do Erewania ;) Z drugiej strony - nie wzieli pod uwage tego, ze są na Kaukazie? Ze tu “czasoodleglosci” mierzy sie nieco inaczej?

Nam “czasoodleglosc” akurat dzis sprzyja. Chyba dzis bedziemy w Artiku.

cdn
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Post autor: buba »

Marszrutka wysadza nas na skrzyzowaniu w Alagiaz. Ponoc za 20 minut ma jechac kolejna - z Erewania do Artika. Alagiaz to mała pasterska wioska na płaskowyzu. Jest sklepik z sympatycznym dziadkiem gdzie poczyniamy zakupy, stada owiec i piramidy z kostek siana. Kręci sie sporo mlodziezy kreujacej sie na “kryminalnyj krug”. Mija koło godziny a marszrutki nie ma. Albo kierowca nas wkrecil, albo wpadła w bramy innego wymiaru? Albo gdzies czeka na stacji benzynowej na spoznionych pasazerow, ktory sie zaanonsowali na jutro? ;) Zaczyna tez lać. Sylwetke Aragaca przysłaniaja ciemne chmury, zza ktorych sie błyska.

Obrazek

Postanawiamy łapac stopa, acz w tym celu musimy wylezc spod suchego sklepowego daszku. Stop zbytnio nie bierze. Prawie nic nie jedzie, a jak juz cos sie pojawia to sa raczej auta jezdzace w kółko po wsi. Kolesie spod sklepu kilkakrotnie przychodzą i polecają pseudotaxi- swoich kumpli, ktorzy nas odpłatnie do tego Artiku zawiozą. Jakos mamy wrazenie, ze ta ekipa kręcąca sie obok ma cos wspolnego z tym, ze nic nie mozemy złapac. Ich towarzystwo tez jest takie dosyc niekomfortowe, jakies glupie smiechy, mimo ze nie rozumiemy słow to czujemy, ze gadają o nas. Dochodzi godzina 17. Nie mamy ochoty spedzic nocy pod tym sklepem, zwlaszcza jak dziadek zamknie krate i pojdzie do domu. Dobra. Dobijamy targu. Jeden z chlopakow nas zawiezie do Artika za 2 tys dram. Chłopak cała droge sie nie odzywa, mam wrazenie, ze jest bardzo zdenerwowany. Tam na zakrecie byl pierwszy kozak, ale jak tylko kumple znikneli gdzies daleko za tylną szybą, to nagle zmienił sie nie do poznania. Mam wrazenie, ze bardzo go zaniepokoiło to, ze ja usiadłam koło niego a toperz z tyłu. Cała droge zamiast na droge zerka z niepokojem w lusterko. Gdy zajezdzamy do centrum miasteczka i ja mu daje odliczoną, umówioną sume- on patrzy na mnie jak na ufo. W oczach widac niedowierzanie i bezgraniczną wdziecznosc. Prawie całujac po rekach i dziekując w roznych językach pospiesznie chowa kase do kieszeni. Ale przeciez sie umawialismy? Co on myslal? Ze kasy nie damy ale w zamian zabierzemy auto a jego zakopiemy w rowie? Chyba mial jakies negatywne doswiadczenia z turystami. Ale jednak zdecydował sie pojechac? Wiec o co chodzi? Dwa razy sprawdzam czy przypadkiem nie pomyliłam nominałow ;) ale wszystko sie zgadza.

Artik to robotnicze miasto, ktore powstalo praktycznie od zera w cieniu wielkiej fabryki bawełny. Jego los jest klasyczny. Dawniej byla tu tylko wies gdzie czabany pasały barany. Nie bylo zadnych powodow aby mialo tu powstawac miasto tych rozmiarow. Ale sajuz postanowil inaczej. Na srodku stepu postawili fabryke, obudowali blokami i całą infrastrukturą dla mas pracujacych - hotele, kina, szkoły. Fabryka dawała zatrudnienie i sens zycia miastu. Potem najpierw zniknąl sajuz, niedlugo pozniej zwineła sie fabryka, a nikomu nie potrzebne miasto w stepach zostało z reką w nocniku. Fabryka ponoc jeszcze kawęczy wydając ostatnie bawełniane tchnienia. Bloki czesciowo pustoszeją, kino upadło wiele late temu. A hotel działa jakims tajemniczym rozpędem. I to raduje nasze dusze. Bo własnie tu zmierzamy i tu planujemy spac.

Obrazek

Obrazek

Ktos dawno temu polecił mi to miejsce i z opisu wiem, ze jest to wlasnie taka noclegownia, jakiej szukamy na swoich wycieczkach! Nie wiem jak ow hotel sie nazywa- napisy zewnetrzne sa tylko po ormiansku. Budynek w czasach swej swietnosci mial 6 pieter- teraz działaja trzy. Reszta jest wyraznie opuszczona na dobre. Korytarze czynnej częsci sa ciemne i wyłozone dywanami.

Obrazek

Jest tu budka gdzie urzeduje babcia. Ona nas kwateruje. Tzn ja sama wpisuje nasze dane w opasłą ksiege bo babcia gdzies zgubiła okulary. A moze nie chce sie przyznac, ze nie potrafi przeczytac naszych paszportow? Moim zdaniem okulary leżą na polce obok… Poczatki ksiegi opisują kwaterunki z 1962 roku.

Na parterze sa opuszczone pokoje jakiegos biura podrozy. Jest jakis stol z kubkiem z kawą, niezascielone łóżko, stare plakaty.. W drugim pokoju leży lekko nadgniła ksiega z planami podrozy sprzed wielu lat..

Obrazek

Kiedys byly tu windy. Data przegladu technicznego to byly jakies lata siedemdziesiate. Wszystkie napisy wewnatrz hotelu pamietają jeszcze czasy sajuza. I to chyba nie te najpozniejsze.

Obrazek

Teraz czesc wejsc do wind jest poblokowana- tu np. lodowką.

Obrazek

Takiej lodowki jeszcze nie widziałam, firmy Apszeron!

Obrazek

Na scianie wisi gasnica.Szukalismy daty waznosci ale nie znalezlismy- moze kiedys nie umieszczali? Nie wiem czy była juz niedys uzywana i co jest w srodku. Na pewno ma dziurke ;)

Obrazek

Babcia chce nam pokazac pokoje. Tupta z nami na piętro, tu rowniez kroczymy po dywanach. Od razu tak jakos sympatycznie jak jest dywan! Babcia wsadza klucz w zamek, kręci, nie pasuje. Próbuje jeszcze raz, kręci, ciągnie, lekko sie szamoce. Nagle w srodku słychac tupot i jakies zaniepokojone głosy. No tak.. Nie ten pokoj.. Ten juz jest zamieszkały ;)

Wybieramy tanszy wariant noclegu- za 10 zl od osoby. Mamy tu przytulnie urzadzony pokoj, przedpokoj z przepastna szafą i łazienke z jednym kurkiem. Wnęka w scianie łazienki wskazuje, ze nawet te tansze pokoje miały niegdys swoje prysznice.

Obrazek

Kontakt oferowal jakis dziwny prąd. Nigdy tak szybko mi sie nie naładowaly bateryjki- i trzymały dwa razy dluzej!

Obrazek

Tajemnicze zwoje korytarzowe.

Obrazek

Oraz dachowe

Obrazek

Jest tez opcja “apartament” za 40 zł i tam są chyba 4 pomieszczenia, w pełni wyposazona łazienka, aneks kuchenny, telewizor z kilkudziesiecioma kanałami.

Probuje wyjsc w hotelu na wyzsze, te opuszczone piętra. Obsluga jednak przewidziała, ze bedzie goscic bube ;) Droge przegradzają drzwi zamkniete na klucz. Niestety...

W budynku jest tez knajpa. Polowa z niej działa jako swietlica, gdzie panowie w srednim wieku przychodzą grac w karty, nardy, szachy i inne gry hazardowe. Przynoszą swoje jedzenie i picie a korzystaja z lokalnych stolikow. Mozna tez zasiedlic ktorys z zamykanych pokoików biesiadnych i zamowic zarcie. Mają kebaby, szaszlyki, sałatki, zielen i duzo wina. Wszystko jest bardzo smaczne.

Obrazek

Obrazek

Nie lubie białego wina- ale to bylo ok :D

Obrazek

Z pełnymi brzuszkami wracamy do pokoju przez długie i ciemne korytarze, otulone zapachem przywodzącym na myśl osrodki kolonijne z czasow głebokiego dziecinstwa. Z okna obserwujemy nocne zycie miasta- przepełnione wyciem klaksonów, pokrzykiwaniem i wciaganiem przemocą jakis kobiet do białego transita ;) Jakies kabriolety umckaja glosnikami gigantami w rytm “Coco Jambo”, tłusty, rezolutny taksiarz dostaje w pape, a gdy przez chwile okolicy nie rozjasniają reflektory samochodow- to wszystko ginie w mroku. Ja sobie caly czas siedze na parapecie, skryta w cieniu- na pierwsze piętro reflektory nie siegają. I choc przez moment moge sie poczuc niewiedzialna.

Kierowca w Alaverdi nam opowiadał, ze Artik jest jednym z miast mających w Armenii najgorszą opinie i pod wzgledem roznych statystyk policyjnych zajmował chyba drugie zaszczytne miejsce. I ze lepiej nie włóczyc sie po jego zaułkach nocami, zwłaszcza gdy nie potrafisz czystym ormianskim wyłozyc swoich racji ;) Dzieki parapetowi mam namiastke nocnej wędrówki i jednoczesnie moge sie czuc bezpiecznie ;)
Nie pamietam, ktore miasto było pierwsze na liscie ;)

Rankiem wyruszamy pozaglądac w rozne zakamarki. Jakby kto pytał o cel wedrowki to oczywiscie go mamy- polozony nad miastem klasztorek Lmbatavank. A ze droga do niego prowadzi zakosami? ;)

Wiekszosc zabudowy Artika to blokowisko z różowej cegiełki. I ten lekko beżowawy róż wszedzie dominuje, reszta kolorow jest jakby wygaszona. Wydaje sie czesto, ze nawet ziemia, niebo, rosliny, ludzie czy samochody tez mają podobny odcien.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Fabryka juz ponoc od dawna nie pracuje, a powietrze jednak wypełnia jakis dziwny pył. Nigdzie indziej go nie spotkalismy. Jakby troche smog, jakby troche mgiełka, ale tez troche przypyla ręce i ubranie.

Nagle na tle różowosci pojawia sie pojazd jak z jakiegos snu! Kolorowy wygrywający skoczne melodyjki! Toperz rozwaza czy na sniadanie nie jedlismy jakis grzybkow ;)

Obrazek

Lądowisko dywanów.

Obrazek

Po miescie wija sie tez wielotorowe linie kolejowe, ktorymi chyba nawet towarowki juz nie jezdza. Tak przypuszczamy, patrzac jak spokojnie po torach spaceruja ludzie, bawią sie dzieci czy odpoczywają w cieniu psy.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Poszukiwany przez nas klasztorek usadowił sie na poludniowych krancach miasta. Stoi sobie na zboczu stepowej górki i własnie trwa w nim jakies nabozenstwo. KIlkanascie osob aktywnie w nim uczestniczy, slychac dochodzace z wnetrza spiewy. Grupka facetów siedzi na pobliskiej biesiadce i ziewa. Obok stoją ogromne torby z wszelakim dobrem- jadłem i napojem.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Wypełzamy na gorke nad kosciołem. Jest tu niesamowicie płasko jak na Armenie a okoliczne pola zajmują albo uprawy albo jakies rozkopane doły- ni to kamieniołomy, ni to skladowiska odpadów, ni to hałdy. Wszystko jakies rozryte. Tylko gdzies w dali majaczy skalista sylwetka Aragaca. W ogole sie tu, w tym miejscu, nie czujemy jak w Armenii. Jakos jest tak inaczej.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Wielka bryła fabryki zamykajaca horyzont.

Obrazek

Osiedle na uboczu, na ktore ostatecznie nie dotarlismy.

Obrazek

Tu na tej górce uswiadamiamy sobie, ze popierdzieliły sie nam dni! Bylismy pewni, ze jest poniedziałek a jest dopiero niedziala! Fajnie tak stracic rachube czasu - zwlaszcza jak błąd w szacunkach wychodzi potem w ta strone.

Mijamy wiele pozostałosci minionych czasów, gdy miasto było ludniejsze a bawełniane kominy ochoczo dymiły.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Zagladamy do budynku, ktory bierzemy za opuszczony.

Obrazek

W srodku zamieciona podłoga, ustawione krzesła z jakiejs klubokawiarni, na scianie malunek. Przez pólotwarte drzwi widac pomieszczenie pelne naczyn i krzatającac sie tam babke. Szybki wycof- znów wlezlismy do jakiegos czynnego zakładu!

Obrazek

Kawałek dalej napotykamy zrobione z desek półeczki a na nich rowno powykładane bochenki. Z daleka wygladaly jak chlebki. Podchodząc blizej widzimy, ze to… nie chlebki. To suszarnia nawozu na opał!

Obrazek

Obrazek

Wraz z upadkiem fabryki w Artiku skonczyly działalnosc tez wszystkie ciepłownie, wiec bloki stanely przed problemem braku ogrzewania. Kazdy musi sobie radzic sam. Rejon jest stepowy, o drewno trudno. Ludziska radzą sobie jak mogą. Krowi nawóz jest ponoc bardzo energetyczny (jest to prawda, na Arabatce palilismy z niego ognisko! Ognia duzego nie dawało ale tliło sie i dawało cieplo dłuzej niz drewno!)

To nie skład makulatury do skupu. To tez opał na zime.

Obrazek

Obrazek

Odwiedzamy tez dwa koscioły, polozne w centrum, niedaleko glownego placu z dawnym pomnikiem.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Na pierwszy rzut oka mamy wrazenie, ze koscioly sa w remoncie- obok stoją dzwigi, materiały budowlane. Ale to “opuszczony remont”. Dzwigi zdążyly juz zardzewiec, a przygotowane kamienie zarosnąc trawą.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Czy nazwa tego sklepu jest przypadkowa? ;) Serwują tu calkiem nowoczesne ciuchy…

Obrazek

Drugie zycie PAZIka.

Obrazek

Kolejne meandry lokalnych drog prowadza nas w tereny przyfabryczne.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Nie wszedzie da sie jednak wejsc.. Mimo opuszczenia kreci sie sporo ludzi. Ogrodzenia wyposazone sa w nowe łancuchy na bramach, szlabany, niektorych miejsc pilnuje cieć, ktory sam podnosi szlaban i wypuszcza z wnetrza pojazdy.

Obrazek

Napotykamy tez słupek - pomniczek z dawnych lat. Z miejscem tym wiąże sie pewna historia. Toperz wypatrzyl go z daleka - i mowi “buba przyzoomuj co to jest”. Zrobilam wiec zdjecie, ale nie obejrzałam podgladu. Cos odwrocilo moją uwage i zapomniałam. A potem wieczorem zagladam na aparat i widze wyłażące spod rdzy stare radzieckie napisy i malunki.. Rano przybieglismy tam wiec jeszcze raz ;)

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Jest tez ogromny stadion, ktory obecnie sluzy kopiącym piłke dzieciakom. Kiedys nocowała na nim czworka turystow z Polski, ale mieli niezbyt miłe przygody (jak to czytacie to pozdrawiam! To dzieki wam trafilismy do Artika!)

Obrazek

Obrazek

Blokowisko przyfabryczne. Miejsce gdzie wyjątkowo ściagamy wzrok miejscowych. Nie pamietam drugiego rejonu gdzie by sie tak na nas gapili. Jakas babcia upuszcza z wrazenia zakupy a górna część jej korpusu odwraca sie o 180 stopni. Jakis koles pojawia sie w oknie z fajką, a zaraz potem w oknie obok trzypokoleniowa rodzina wywiesza sie po pas. Babka z coreczką idzie z butelkami po wode do sikającej nieopodal rury, ale w miedzyczasie zmienia plany i idzie za nami. Dwa samochody jezdza tam i spowrotem i robią wokol nas coraz mniejsze spirale....

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Gdy opuszczamy to osiedle, przekraczamy tory- znowu jest normalnie. Probowalam podpytac potem babke z knajpki czy grajacych w karty dziadków o tą dzielnice. Odpowiedzi padały nieco wymijajace” “Ostatnio byłem tam 30 lat temu”, “Nie mam tam rodziny ani znajomych”, “To tam ktos jeszcze mieszka? Tam wody nie ma!”

No tak… Widzielismy ludzi kursujacych z butelkami. Ciekawe czy jest gaz? Na scianie jednego z blokow wisiała instrukcja jak postepowac w przypadku gazowych awarii...

Obrazek

Oprocz blokow, fabryki, torów, stadionu, naszego hotelu i klasztorku chyba w Artiku nic nie ma. A moze jest - tylko przegapilismy i trzeba bedzie wrócic?

cdn
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Post autor: buba »

Kilka kilometrow od Artika jest klasztorek Hariczvank. Składa sie na niego sporo budynkow. Sa jakies pietrowe pomieszczenia mieszkalne mnichów, gdzie przechadzają sie takowi w powłóczystych szatach a za nimi parami idą chlopcy w wieku 10-12 lat. Wyglada jakby byla tu jakas szkoła czy inne młodzieżowe zajecia dodatkowe.

Na skraju wąwozu stoi koscioł.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Zaraz przy nim są pofalowane skały, groty, jakby mini skalne miasto!

Obrazek

Obrazek

Filar porowaty jak pumeks.

Obrazek

Ciekawy desen kopuły od spodu.

Obrazek

Jest tu tez dosc nietypowy obraz. Matka Boska z dzieciątkiem, ktore trzyma w objęciach krzyz. Obok zestaw “zrób to sam”, podobny jak na płaskorzezbie z Wrocławia- młotek, bicz itp. Dziwi mnie jednak miotła i to cos, co lezy przy dole krzyza. Tarka? Kratka odpływowa? ;)

Obrazek

Jedna z zewnetrznych rzezb mnie lekko przeraza. Dokladnie taki sam mutant śnił mi sie dzis w nocy! Identyczny! A ja malowałam go farbką na niebiesko.. Głupi sen, o ktorym szybko zapomniałam. Ale teraz na widok tej płaskorzezby zrobiło mi sie zimno.. Kilka razy w zyciu mialam juz taka dziwna sytuacje, ze śnił mi sie jakis przedmiot albo zdarzenie, a w najblizszym czasie spotykam to na zywo. Niby nic takiego bo zawsze dotyczy to zupelnie nieistotnych pierdół.. Ale jednak zawsze jakos tak dziwnie...

Obrazek

Tu chyba byla jakas przeróbka. Ci dwaj kolesie zazwyczaj trzymają w rekach mały kosciółek a nie obraz!

Obrazek

Tutejszy klasztorek jest znany glownie za sprawą małej kapliczki na słupie. Bez wspinaczki po skale nijak nie mozna tam wleźć. Nie jest to jednak zadna pustelnia jak np. gruzinskie Katskhi. Kapliczka ponoc stała sobie niegdys normalnie a skała odłupała sie w wyniku trzesienia ziemi.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Wies podchodzi pod samo urwisko.

Obrazek

U podnoza klasztoru jest oczywiscie biesiadka.

Obrazek

Mamy okazje przygladac sie przygotowaniom do imprezy. Kilkunastu starszych panow zajechało tu ładami i zaczynają wyładowywac drewno, mięsiwa, napoje. Szczegolnie robi wrazenie jeden stareńki dziadek bez nogi. O dwóch kulach, z siatką pełną oranżady sprawnie i w mgnieniu oka pokonuje urwisko, osypujace sie kamienie, stromą sciezke. Ja tam chwile wczesniej sie poślizgnełąm i zjechałam na kuprze a on nie! Szok!

Gdzies w wąwozie miała tez byc kaplica w grocie. Kręcimy sie chwile po okolicy, ale znajdujemy jedynie wnęke z wyraznie wyrzezbionym krzyzem.

Obrazek

Obrazek

Slyszelismy, ze jest tu tez jakas zruinowana cerkiewka na cmentarzu. Miejscowi prowadzą nas na cmentarz, ale ze swiatyni zostala tylko podmurowka. Czy to jest to miejsce, ktorego szukamy? Nie wiem. Innego nie udało sie znalezc.

Obrazek

Wiele nagrobków jest tu dosc sporych, o ciekawych kształtach. Zmarli tez nie mogą narzekac na brak widokow.

Obrazek

Obrazek

W oddali majaczą jakies spore ruiny. Nie chcialo juz sie nam tam podejsc.. Bylo gorąco, plecaki wbijały w ziemie, woda sie nam konczyła...Ogolnie zwyciezylo lenistwo... A teraz troche mi żal...

Obrazek

Z Haricz wracamy do glownej szosy. Mijamy typowy znak drogowy. Stoi on jednak w srodku pola, z dala od drogi, nie mowiac o skrzyzowaniu. Ciekawe co na nim napisali? Ze mandat 50 tys. dram jak sie nie ustapi pierwszenstwa stadzie cykad? ;)

Obrazek

Do Saralandż idziemy piechotą główną szosą. Trasa totalnie do dupy bo trzeba cały czas isc rowem- tak śmigaja auta. Nie łapiemy stopa. Nie da sie, choc ruch jest dosc spory. 4 na 5 aut to oznakowane taksowki, pozostałe to niejawne taxi, albo auta wypełnione po brzegi ludzmi i towarem. Mają jakis zlot czy jak? Naliczylismy chyba blisko setki taksowek. Na szczescie to tylko 5 km.

Gdy docieramy pod sklep to jest kolejny dramat jednostki- nie ma piwa. Gdzie mysmy trafili???? Kupujemy wode a babka sklepowa przynosi nam na pocieszenie mrożone kawy w zaspawanych kubeczkach. Nie wiem czy mamy takie zniesmaczone miny od tych taksowek i braku piwa? Bo mowi “to dla was- zebyscie miło wspominali Saralandż” :) Chyba piąty raz taka kawe pijemy i zawsze wiąże sie z jakims miłym kontaktem z miejscowymi. Pilismy ją w Kapan na ławce pod blokiem z Tadżykiem, z rodzinką, ktora nas zabrała na nocną wycieczke do Meghri, z Arsenem w opuszczonej, zaminowanej wsi pod Karwaczarem, zagryzajac jabłkami i z operatorami tamy pod Armaghanem w czasie zbierania ryb. Jakby los chciał mnie zmusic do polubienia tej kawy. Wlasnie tu, pod tym sklepem uswiadamiam sobie, ze juz nie pije jej na siłe, tak jak poprzednio- bo w tej sytuacji wypada. Przy pierwszym łyku stają mi przed oczami wszystkie poprzednie “kawowe” sytuacje z minionych lat i gęba sama rozciąga sie w uśmiechu. Nie lubie kawy ale ta, w podarku od serca, sączona w cieniu wsrod upalnej stepowej wsi - smakuje naprawde wybornie. Moze i dobrze, ze nie mieli tu piwa?

Obrazek

Pożegnawszy sklep suniemy dalej przez wies. Spotykamy tu gromadke gówniarzy upierdliwych jak muchy w przedburzowe popołudnie. Jezdza wokol nas na rowerkach, glupio sie smieją, hamują na centymetry od nas, specjalnie kurzą, próbują rzucac w nas żwirem lub ciągnac za plecaki. Przypuszczalnie gdyby pierwszy dostał w łeb to reszta by natychmiast straciła odwage i znikneła w oka mgnieniu. Ale pewnie by zaraz była chryja “turysci pobili dziecko”. Najgorszą rzeczą jest przekonanie o swej bezkarnosci. I te skurwysynki dokladnie o tym wiedzą. Na szczescie jeden z taksowkarzy sie zatrzymuje i spuszcza im taki opierdziel, ze bez slowa wracają do domow. Nie wiem czy byl to ktos z ich rodziny czy tylko sympatyczny czlowiek, ktoremu jestesmy naprawde bezgranicznie wdzieczni. Mozemy kontynuowac marsz w ciszy, spokoju i przyjemnej atmosferze.

Na obrzezach wsi jest nasz skręt w strone gór. Stoją tu jakies stare tablice, na ktorych były napisy i symbole z poprzedniej epoki. Tak jak symbol nie pozostawia złudzen to napisy juz nie są czytelne. Przynajmniej dla nas. Moze ktos potrafi odczytac? Wyglada jak jakas reklama czy tablica kierująca do kołchozu lub osrodka wczasowego dla pionierow? ;)

Obrazek

Obrazek

cdn
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Post autor: buba »

Dzisiejszy plan zakłada dotarcie nad jezioro Mantasz. Jest to sztuczny zbiornik polozony na polnocny-zachod od Aragaca. Najchetniej bysmy tam dojechali stopem, bo jak slusznie przypuszczamy trzeba bedzie drałowac pod gore. Droga odchodzi na obrzezach wsi Saralandż i wyglada zupelnie nie po ormiansku. Jest z bruku. Pierwszy raz tu taką widzimy. Droga jakby zywcem przeniesiona z Dolnego Śląska czy lubuskich wiosek. Jak nasze ulubione wyboiste drogi wijące sie polami w rejonie MRU.

Obrazek

Obrazek

Rozsiadamy sie wiec na poboczu i czekamy. Czekamy. Czeeeeekaaaamy. Nic nie jedzie. Nic. Zero. Kurde, nawet rower czy osioł. Kompletnie nic. Mija godzina. Trzeba isc jesli nie chcemy tu zakwitnac i zapuscic korzeni.

Obrazek

W oczekiwaniu towarzyszy nam krzywy pomniczek. Zastanawiamy sie czy szybciej przyjedzie jakies auto czy pomniczek sie zawali ;)

Obrazek

Po drodze są rozne poidła i stada, ktore sie tam poją- owce, krowy.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Mijamy budyneczek. Na nocleg sie jednak nie nada- chyba ze warunki na zewnatrz bylyby na tyle niesprzyjajace, ze sąsiedztwo kilku dorodnych, roznokolorowych kup nie byloby problemem ;)

Obrazek

W dole widac inne ruinki, chyba wykorzystywane obecnie jako mieszkanie dla owiec.

Obrazek

Droga wije sie zakosami pod gore, widoki sa coraz ladniejsze.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Na jednej z przydroznych kęp spotykamy dziwne owady. Wyglada to jak skrzyzowanie pszczoły z nietoperzem i kolibrem. Ma z 5-10 cm dlugosci, spija nektar długą trąbką a jego skrzydła wydaja dziwny świszczacy dżwiek. Jak po powrocie udalo mi sie dowiedziec jest fruczak gołąbek. Długo obserwujemy te niecodzienne dla nas żyjątka. Ponoc w Polsce to tez mozna napotkac, acz nam nigdy sie nie udało.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Tu tez oczywiscie musi byc spalona góra. A jakze. Obowiazkowy krajobraz tegorocznej Armenii.

Obrazek

W oddali na jednej z gor widzimy budyneczek na szczycie. Chyba malenki kosciolek! Poczatkowo mamy zamiar tam isc jutro, majac w pamieci wyjatkowo klimatyczny nocleg w takim miejscu w gruzinskiej Dżawachetii.. Jednak po dluzszym namysle odpuszczamy tym razem- ze wzgledu na strach przed pozarem...

Obrazek

Juz niedaleko jeziora napotykamy bacowki- wagony. Pierwsza z nich nalezy do Liowy i Rozy.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obok bacowek jest poletko uprawne, ogrodzone całymi autami tzn ich karoserią. Ponoc wszystkie z nich dojechaly w te gory o wlasnych silach i tu dokonały zywota. Nikt złomu tu nie woził. Dlaczego kilkadziesiat aut akurat tu postanowilo wydac ostatnie tchnienie? Jakos temat rozmowy zakreca w inna strone i do tego juz nie dane nam bedzie wrocic. Szkoda, bo rokowało jako ciekawa i tajemnicza historia. Cieszymy sie, ze dotarlismy tu piechotą i nie ma z nami tym razem skodusi. Bo bysmy sie o nią bali ;)

Obrazek

Strachy na wroble maja tu takie, ze ja bym sie tez wystraszyla przechodzac obok wieczorową pora ;)

Obrazek

Wraz z pasterzami spedzamy sporo czasu w przyczepie. Na stole ląduje domowy samogon i kupe pysznego żarcia. Ilosc i roznorodnosc jedzenia naprawde robi wrazenie. Pewnie wiele osob widzac bacowki wysoko w gorach by powiedzialo: “ale oni tam biednie zyją”. Zaręczam, ze wiele bogatych, zagonionych, z wielkich miast - tak sie smacznie, zdrowo i obficie nie odżywia! Mają tu kilka rodzajów sera, wędzonych mięs, ryb.. O owocach, warzywach i alkoholach juz nie wspomne...

Obrazek

Liowa akurat trzyma tylko krowy- ale za to sporo, sztuk chyba z 70. Bacowka jest sezonowa, jesienia zbierają caly majdan i schodzą w doliny.

Jeden z synow Liowy sluzy w Karabachu jako ochotnik. Twierdzi on, ze zycie prawdziwego Ormianina wlasnie tak powinno wygladac- obrona wysunietych na wschod placówek i walka o kazdy metr ziemi. Sporo wiec rozmow z gospodarzem dotyczy polityki, wojennych losow i ekspansji islamu.. Drugi syn ma mniej patriotyczne nastawienie- wyemigrował do Ameryki. Mieszka w dzielnicy gdzie sa sami Ormianie. Mają tam swoj kosciół, chaczkary i pieką lawasz. A wokol sa góry. Wszyscy mają prace, pieniądze i nie mają wojny. Ten taką Armenie wybrał. Liowa szanuje wybór obu synow, ale raczej ich nie rozumie. On teskni za Armenia w takim ksztalcie jak z czasow jego młodosci. Gdy wszyscy mieli prace, pieniedzy nie za duzo ale starczało na życie, a z Azerami zyli w zgodzie.

Liowa ma dwa psy, ktorych bardzo sie boimy. Przed gospodarzem czują respekt, ale słuchają go tylko gdy jest blisko. Gdy tylko sie oddali na 10 metrow w ich oczach pojawia sie jakis wilczy błysk. Jakis zew wolnosci i buntu- “czlowiek mi nie bedzie mowil co mam robic- i jak mam ochote użrec turyste- to go użre!!”

Potem pojawia sie pierwsze auto od rana. Jedzie rodzina Liowy, ktora mieszka kawałek dalej- nad samym jeziorem. Jest to caloroczny dom opiekunów tamy.

Obrazek

Gospodarz mieszka tu z zoną i dwuletnim synkiem. Zona pochodzi z Ukrainy, z Zaporoża. Synek ma na imie Dawid i strasznie przypomina mi kabaczka. Tez ma czarne oczka, jasną czupryne, rozwłócza ubrania po całym domu i uwielbia grac w kuku :) Gospodarz dzis akurat zajechał z cała ekipą. W tym domu dla odmiany pija sie koniak. Troche nam głupio, ze przy stole usługuje nam owa Ukrainka, ktora jest chyba w 7 miesiacu ciąży. Chce jej pomóc w kuchni- ale gospodarz szybko mnie usadza- jako zagraniczny gość jestem na prawach mężczyzn. Coz zrobic- takie mają tu zwyczaje. Ale czy nalać mi koniaku to sie jednak pytają toperza ;) Zwraca tez uwage obecnosc innej, starszej kobiety. Jest ona otoczona przez facetow sporym respektem i cały czas siedzi z nami. Praktycznie to z nią głownie gadamy. Nie wiem kim ona jest dla gospodarza.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Na scianach mają tu duzo zdjec z roznych imprez, wiec czuje sie troche jak w domu ;) Mają tez smutniejsze akcenty np. zestaw zdjec poleglych w Karabachu, w tym ojca gospodarza… Rozmowa przy stole nie do konca sie klei, bo gospodarz glownie rozmawia ze znajomymi, ktorych przywiózł. Rzecz jasna rozmowa toczy sie po ormiansku i nijak nie mozemy sie do niej włączyc. Nasze uczestnictwo glownie ma polegac na jedzeniu (a juz od Liowy prawie wytoczylismy sie jak dwie kule napelnione smakołykami) i piciu koniaku, coraz bardziej nalewanego od serca. Początkowo proponują nam nocleg w przybudowce przy domu (co jest calkiem niezlym pomysłem). W miare oprozniania kolejnych kielichow dowiadujemy sie, ze jednak bedziemy spac w domu, w ich łóżkach, a pic bedziemy do północy. Dochodzi chyba siedemnasta. Kazda taka deklaracja spotyka sie ze zmęczonym wzrokiem ukrainskiej żony, ktora co chwile donosi kolejne koniaki. Wiadomo tez kto bedzie ścielił łozka… Nie chcemy naduzywac goscinnosci. Udaje nam sie wywinac od dalszego oprozniania kielichów. Wyglaszam mowe o naszej opetańczej miłosci do przyrody, dzikich gór, noclegów na chłodnych stepach wsrod szakali i planowanym od lat noclegu z widokiem na Aragac. Łykneli. Nie będą na nas źli. Zobowiązuja nas jedynie stawic sie na poranną odprawe. Ukrainka po raz pierwszy sie do nas usmiecha…

Idziemy spac na pobliską górke, gdzie upatrzylismy sobie ruinke. Na widoki tez nie mozemy narzekac.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Nasz domek na dzisiejsza noc!

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Oprocz budyneczku jest tu kolejna bacówka- namiot. Koło niej kręci sie młody chłopaczek, ktory szuka swojego psa i gada tylko po ormiansku. Mamy nadzieje, ze chlopak znajdzie psa, zanim pies znajdzie nas…

Gdy zapada noc w dole ukazują sie światła jakiegos duzego miasta. Za dnia było takie mgliste powietrze, ze nic takiego nie bylo widac! Rzut oka na mape sugeruje, ze musi to byc Giumri! Oprocz łuny miasta znów widac w dole pożary. Chyba z trzy miejsca. Spore dymy pojawiają sie tez od strony Aragaca- calkiem blisko, zaraz za namiotem pasterzy. Chwile pozniej gasną. Co to za popierdzielony rok????? :(

Namiot stawiamy znów na betonie, w otoczeniu solidnych scian. Uspokaja nas to, ze pasterze upieką sie jako pierwsi ;)

Obrazek

Obrazek

W naszym domku mieszka sporo ptaków. Ściany chronią nas takze od wiatru, ktorego solidne podmuchy zrywaja sie zaraz po zmroku. To nie bedzie ciepła noc…

Poznym wieczorem, gdy juz układamy sie spac, przychodzi drugi pasterz z namiotu. Zaprasza nas do siebie, na szaszłyki, bimber i spanie w łózkach. To bardzo miłe z jego strony, jednak problem polega na tym, ze do kolesia nie dociera odmowa. Nie rozumie odpowiedzi “nie dziekujemy, idziemy juz spac”. Jest namolny, probuje nas przekonac do złozenia namiotu. Przez pół godziny mu tłumaczymy jedno i to samo. W koncu obiecujemy przyjsc rano i w koncu odpuszcza. Uffff… Ukladamy sie do snu w zaciszu betonowych scian a wszedzie wokol wyje wiatr…

Rano naszego pasterza nie ma. Jest tylko jego niegadający kolega, ktory własnie zagania owce.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Nie wiemy gdzie podział sie nasz wieczorny upierdliwy znajomy i czy w ogole byl z tego namiotu, czy moze akurat wracał z knajpy w innej czasoprzestrzeni i dziwne zawirowanie tu go wypluło zupelnym przypadkiem ;)

Na dole tez nie zastajemy gospodarza. Wypijamy tylko kawe z kobitami. Przy tamie nie bylo jednak spokojnego wieczoru. Przyjechał o poznej porze jakis Rosjanin na rowerze, pili do rana a gość o świcie wsiadł na rower i pojechał dalej. Na tym etapie troche nam szkoda, ze nie zostalismy, choc zapewne w piciu bysmy nie dotrzymali im kroku...

Aha! Miało byc przeciez o jeziorze… Jezioro prawie wyschło. Jakos tak wyszło, ze do niego nawet nie podeszlismy. Widzielismy go z gory, z daleka. Faktycznie w tym stanie napelnienia nie wygladalo jakos imponujaco...

Obrazek

Obrazek


cdn
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Post autor: buba »

Dzis suniemy w strone Spitaka. Pierwszy zabiera nas biznesmen z Giumri. Mowi, ze dziwnie sie poczuł jak nas zobaczyl przy szosie bo pamietal nas z wczoraj- jak łapalismy stopa w Haricz. A tu minał dzien, a my przy tej samej szosie, tylko w Saralandż, 5 km dalej. I jakos glupio mu sie zrobilo, ze nas juz wczoraj nie zabrał. Opowiadamy mu wiec, ze bylismy w miedzyczasie nad jeziorem i jest kupa smiechu. Gość przez 10 lat pracował w Rosji a teraz wrocil do kraju i zalozyl biznes. Ma 15 swoich taksowek i trzy sklepy. Cały czas wypytuje nas jak jest w Polsce- jakie obroty musi miec firma aby byc zwolniona z podatku, jakie sa plusy łączenia miedzy znajomymi swoich sklepow w sieci, czy zbyt nachalna reklama moze odstraszyc potencjalnych klientow, jakie gadzety u nas sie daje swoim pracownikom aby czuli sie zaopiekowani. Byly tez jakies tematy o wypozyczaniu za granicą samochodow na firme czy przedrukowywania faktur na inne nazwiska. Niewiele mozemu mu pomóc bo my sie kompletnie nie znamy na takich sprawach! Rozmowa jest tez utrudniona tym, ze kierowcy srednio co 15 sekund dzwoni telefon. On za kazdym razem go odbiera, rzuca 5 do 10 słow i sie rozłącza.

Kolejne złapane auto to stary kamaz z przyczepą, na ktorych jadą jakies żelazne i na oko cholernie ciezkie kontenery. Kierowca jak na Ormianina jest dosyc wysoki i potęznie zbudowany. Zwraca uwage tez ogromna blizna na piersi, jak jakis lej, wir...jakby przynajmniej dostał z armaty! Gość jest z rodzaju tych, ktorych raz sie spotka i nigdy nie zapomina. Z ktorymi nie ma mowy o 5 sekundach nudy. Na poczatku robi na nas niezbyt dobre wrazenie. Jest zbyt krzykliwy, bezposredni, za bardzo nabuzowany, jakby nadmiernie sie spoufalał. Ciezko jest mi powiedziec, ale pierwsze wrazenie bylo jakies odpychajace. Nie chce nam tez powiedziec jak ma na imie. Mamy zgadywac. Wymieniam wszystkie imiona ormianskie jakie znam- moze Arsen, Aszot, Ararat, Armen, Awed, Wartan??? Probujemy sobie przypomniec roznych spotykanych ludzi i jak ich wołali. Nie i nie. Wciaz nie tak. Tak nazywal sie jakis gieroj z czasow Wielkiej Armenii. Nie znam sie na historii. Kurde.. No to podpowiedz- trzecia litera “G”. Nadal nie wiemy. Kierowca sie wkurza, smieje, podskakuje, wali wielkim łapami po kierownicy, wygraza komus za oknem, cos nawołuje do telefonu. No ale jak ma imie wciaz nie wiemy. Ciagle padaja jakies podpowiedzi, ktore nic nam nie mowia. W koncu jedną z nich jest, ze tak mial tez na imie znany ormianski mistrz szachowy. Toperz zna sie na szachach- “chodzi o Petrosjana?”. No dobra, ale jak Petrosjan mial na imie to nie pamieta… W koncu zabawa zaczyna wygladac jak jakies “koło fortuny”. Odsłaniaja sie kolejne litery. W koncu udaje sie zgadnac- TIGRAN! Kierowca cieszy sie jak dziecko, trąbi do wiwatu i przytupuje. Z calej rozmowy, zabawy, zartow wychodzi obraz miłosnika czarnego humoru, czlowieka o ogromnym dystansie do siebie, do swiata, do wszystkiego. I jakis takich cechach stracenca, "skazanca oderwanego od stryczka", czy osoby smiertelnie chorej, ktora jest tu juz tylko jedną nogą, jakby chwilowym gosciem, jakby zawieszonym gdzies w niebycie, w innym wymiarze. To jakos widac i czuc z kazdego zdania, z kazdego ruchu. Miedzy ekspresją, agresją i opetancza wesołoscia jakby przebijał jakis dziwny smutek , zrezygnowanie, obojetnosc, pogodzenie z losem.

W miedzyczasie pojawiaja sie kłopoty z autem- palą sie hamulce tylnych kół. Bucha para, śmierdzi gumą tak, ze az zaczyna sie kręcic w glowie. Tigran co chwile wysiada, tzn. nie, on nie potrafi wysiadac, wyskakuje z samochodu jak z katapulty i idzie - nie on nie potrafi chodzic- biegnie w podskokach, na tył auta i przestawia tam cos przy kołach. Mnie prosi o trzymanie jakis dzwigni w kabinie, z ktorych oblewa mi rece gorąca woda. W miedzyczasie zatrzymuje nas policja. Jestesmy pewni, ze chodzi o kamaza i obłok czarnego dymu, ktory sie za nim ciągnie. A tu nie - kontrola trzezwosci i dokumentow. Na palona gume i strzykajacy wokól wrzatek nikt nie zwraca uwagi. Zatrzymujemy sie coraz czesciej. Tigran probuje wchodzic pod kabine, w ktorej siedzimy, za koła, do żelaznych pojemnikow, ktore wiezie. Zastanawiamy sie kiedy zostanie zgnieciony, przejechany, utopiony, spalony. Jednak wychodzi obronna reka z najbardziej karkołomnych swoich pomysłow. Tylne koła sie jednak nie zamierzaja przestac palic. Podjazd i zjazd ze stromej przełeczy o wielu zakretach nie pomaga w wyciszeniu i uspokojeniu zmeczonego autka...

Planujemy wysiasc w Spitaku przy skrecie na Giumri. Tigran mowi, ze sa dwa - jedno na przedmiesciach omijajace centrum a drugie w srodku miasta. Wybieramy to pierwsze- chyba latwiej bedzie cos złapac i nie wpasc w szpony taksowkarzy. Jest nawet tabliczka- Giumri lewo. Wysiadamy. Tigran patrzy na nas smutno. “Pewnie sie juz nigdy nie spotkamy. Szkoda. Bardzo was polubilem” a w jego oczach pojawiają sie łzy. Czarny zwarty obłok gumy, ulegajacej sublimacji, oddala sie w strone centrum Spitaka. Jakos robi mi sie smutno. Jakos tak cicho i pusto. Tez go polubilismy. Pewnie mowil prawde i juz nigdy sie nie spotkamy. Nie wiem czemu ale nie zrobilismy sobie nawet wspolnego zdjecia, nie wymienilismy sie numerem telefonu. Nie wiem dlaczego. Sa chyba ludzie, w towarzystwie ktorych zaczynamy sie czuc jak na jakims haju. Jechalismy razem niespełna godzine, a wrazen i emocji jak z przynajmniej całego dnia….

Skrecamy w droge na Giumri. Mijamy spory pomnik na wzgorzu, poswiecony ofiarom trzesienia ziemi w 88 roku.

Obrazek

Dalej droga coraz mniej przypomina obwodnice miasta czy w ogole cos, co gdziekolwiek prowadzi! Wchodzimy na jakies wysypiska, tereny poprzemyslowe, działki. Droga rozdziela sie na kilka mniejszych ale zadna z nich nie wykazuje checi przyblizania sie do glownej szosy.

Obrazek

Widzimy tą droge na Giumri - niknie na horyzoncie wchodzac do tunelu. Nie da rady pojsc na przełaj bo oczywiscie sa jakies wąwozy... Nie wiem- moze to jest alternatywna droga do Giumri, ktora prowadzi przez gory? Jest juz dosyc pozno, a mielismy plan dotrzec do klasztorku Cziczhavank koło wsi Szirakamut i tam spac. Ale błądząc po Spitaku jakos nagle opanowuje mnie jakas niechęc do tego miejsca. Od czasu do czasu mi sie zdarza, ze jakies miejsce, do ktorego planowalam jechac - zaczyna mnie nagle odpychac. Jakby cos hamowało, jakbym sie bała. Nie wiem czemu. I zwykle czuje wielką ulge gdy zrezygnuje z tego pomysłu. Z perspektywy czasu patrzac - w tym przypadku chyba dobrze. Z klasztorku bardzo niewiele zostalo… (zdjecie z googlemaps)

Obrazek

Gdy wracamy spowrotem pod gore w Spitaku, toperz nagle czuje szarpniecie za plecak. Odwraca sie - a tam uwiesiło sie dziecko, chyba dwuletnie. Pusto wokol a nagle na srodku ulicy pojawil sie taki maluch i czepia plecakow! Toperz strząsnął dzieciaka, ktory znikł bezszelestnie jak sie pojawil, tylko sie kurzylo za zakretem.. Przypomina mi sie "Ogniem i mieczem" i opowiesci o sysunach - dzieciach upiorach, ktore pojawiają sie koło mogił i kąsają za uchem podroznych.. A tu w Spitaku zgineły tysiące ludzi.. Szlag wie co bylo na tym pustkowiu przed trzesieniem ziemi. Dziecko akurat chyba bylo prawdziwe, ale jakos robi nam sie dziwnie i przyspieszamy kroku.

Juz przy glownej drodze zapoznajemy Anie z Samary. Kobitka jest bardzo sympatyczna i bardzo nam poprawia humor. Zaprasza nas w gosci. Problem jest jedynie taki, ze ona tu tez jest w gosciach u rodziny. Nie zaprasza nas wiec do swojego domu. Po pewnej przygodzie z Gór Samsarskich mamy pewien uraz psychiczny do tego typu zaproszen wiec dziekujemy i nie korzystamy. Byc moze byloby milo. A byc moze nie… Wymieniamy sie numerami telefonow i obiecujemy stawic sie w gosci, gdy kiedys trafimy do Samary.

Nie umiem robic zdjec z reki. Obie wyszłysmy okropnie. Glownie rozdeło nam nosy!

Obrazek

Na przelecz Pamb jedziemy busiem identycznym jak nasz! Tylko ten jest biały i wiezie mrozone kurczaki w skrzynkach, ktore powoli topnieja i moczą swoja zalewa wnetrze busia, tzn. rowniez nasze plecaki leza w tej brei pokurczakowej. Ale lepiej miec plecak w kurczaku niz musiec go targac pod gore.. Porównujemy z kierowca rozne parametry naszych busiów i robi sie nam bardzo tęskno, ze naszego przyjaciela tu nie ma z nami! Taki sam zapach, taki sam dzwiek! Na przeleczy sie okazuje, ze kierowca tu wcale nie jechal... Ze pojechał tylko dla nas, zeby nas podwieść.. Naprawde nie wiemy co powiedziec! Sa sytuacje, ktore po prostu zwalają czlowieka z nog..

Osiedlamy sie u Aweda, przy jednej z knajp pod przełęczą.

Obrazek

Stoi tu najprawdziwsze UFO!

Obrazek

Obrazek

Statek kosmiczny z tematycznymi malowidłami wewnatrz, wyscielony dywanem! Tu bedziemy spac, ze wzrokiem wbitym w galaktyki, pod czujnych okiem panow w skafandrach.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Przyknajpowy kibelek- duzy, przestronny, zamieszkały przez ptaki.

Obrazek

Obrazek

Widok z okna.

Obrazek

Wieczorem przyjezdza Awed z kumplami i domową wodka. Gawędzimy o zyciu, jak to zawsze w takich momentach. Co ciekawe w imprezie uczestniczy tez zaocznie dodatkowa osoba- przyjaciel gospodarza, ktory jest w szpitalu po powaznej operacji. Nie ma go osobiscie ale caly czas jest wsrod nas- podajemy sobie z rąk do rąk telefon i caly czas ktos z nas z nim rozmawia.

Obrazek

Obrazek

Gdy domowy specyfik sie konczy, ktorys ze znajomych wyciaga wódke “diengi”. W ich korkach zawsze siedza pieniądze. Zwykle 50 rubli. Ponoc czasem zdarzają sie wieksze nominały, acz nikt ze wspolbiesiadnikow osobiscie na takie nie trafil.

Obrazek

Do snu ukladnamy sie pozno. Nawet nie wiem, ktora jest godzina. Spi sie cudownie- klimatycznie, ciepło i zacisznie.

Obrazek

Nocą odwiedza nas mysz. Najpierw szelesci w workach, potem dobiera sie do jedzenia i wcina nam pół sera. Wieszamy wiec żarcie u sufitu. Zostawiam myszorkowi troche sera, odkrawam kawałek, ktory i tak jest pogryziony. Stworzenie jednak jest bezczelne. Ser wciąga a potem probuje podgryzac ręke toperza! Budzą go małe ząbki skubiace palec, jakby chciała sprawdzic “to sie nada na kolacje czy sie nie nada?”

Rano idziemy na wycieczke na pobliskie stepowe gorki. Sa tam owce, krowy, cykady i suche trawy skrzypiące pod butami. Dominuje kolor płowy.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

A na górach nieopodal zdecydowanie prym wiedzie brąz!

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Mijamy jakas niemiecką doswiadczalną hodowle lasu za drutem kolczastym, ktora chyba im sie z lekka nie udala ;)

Obrazek

Mini wąwoz wije sie przeciwleglym zboczem. Widac dokladnie, ze w rozpadlinie jest woda!

Obrazek

Fajna droga.. Idealna pod niwe!

Obrazek

Sprzet prawdziwego turysty! Klapek i parasola niestety nie mielismy :P

Obrazek

Wyłazimy na jakis szczyt. Ale jakos nic nam sie nie zgadza. Ani Spitaka nie mozemy wypatrzec (a chyba powinno byc widac miasto), sa tylko jakies rozrzucone po stepach spore wsie, ktore nijak przystaja do mojej mapy.

Obrazek

Alternatywnej drogi przez przełęcz Spitak tez nigdzie nie widac. Moze jedno i drugie schowało sie za jakas gore… ;)

Ale widoki sa ładne, wiatr owiewa nam pyszczki, słonko dogrzewa wiec jest bardzo miło!

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Spotykamy rozne stworzenia. Nawet ich małe łapki niesamowicie chroboczą w wyschnietych na popiół trawach..

Obrazek

Obrazek

Wracamy na szaszłyki! A potem łapiemy stopa w strone Erewania tzn. łapie nam go babka z knajpy!

cdn
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Post autor: buba »

Wracam sobie wlasnie z kibelka, gdzie przez okno podziwialam widoki na okoliczne gory, a tu nagle podchodzi do mnie jakis facet i wskazując na samochod mowi, ze moze nas podwiesc do Asztaraku. I bardzo przeprasza, ze nie moze do samego Erewania- pojechalby, czemu nie, ale akurat dzisiaj bardzo sie spieszy- na wieczor musi wrocic do Stepanawanu. I czy sie nie pogniewamy o to.. A ja stoje z otwarta gębą i nie wiem co powiedziec. Mielismy wlasnie zaczac łapac stopa w kierunku na Erewan. Zdarzalo sie nam, ze stop łapał sie sam gdy stalismy przy drodze lub szlismy nią. Ale zeby stop łapał mnie pod kiblem- to zdarzylo sie po raz pierwszy! Jak sie chwile potem okazuje za tym wszystkim stoi babeczka z knajpy. To ona zagadywała wszystkich krecacych sie nieopodal kierowcow- kto zabierze dwojke turystow do Erewania. I akurat Karen sie zgodził. Koleś studiował w Rosji. Za jego czasow nie bylo jeszcze szkoly wojskowej w Armenii- teraz juz ponoc jest. Po studiach wrocil i sluzy w roznych ormianskich placowkach. Pytam czy to dobra praca. Karen sie smieje: “To nie praca. To służba. A służba moze byc zła albo bardzo zła”. Ale ogolnie chyba jest zadowolony. Nie narzeka ani na finanse ani na kolegow z jednostki.

Karen caly czas nam cos opowiada o okolicy np. ze w Stepanawanie gdzie bylismy jest ogrod botaniczny, ktory zalozyl Polak. Tematy schodzą tez na jedzenie. Karen jest wielkim milosnikiem zupy hasz. Opowiada nam o niej jak o wielkim przysmaku. My mamy niezbyt dobre wspomnienia z nią zwiazane. Jedlismy to swinstwo 4 lata temu w knajpie nad jeziorem Kari i na samo wspomnienie zaczyna mnie mdlic. Nasz zołnierz nie przyjmuje do wiadomosci, ze komus to moglo nie smakowac. Takiej opcji nie ma. Moze bylo zle przyrzadzone? Jakby jego zona ugotowała to napewno bysmy byli zachwyceni. Bo haszem kazdy jest zauroczony. Tylko trzeba go gotowac cała noc a potem jest od rana.

W samochodzie jedzie tez z nami taka przemiła laleczka. Cały czas cieszy ryjek i kiwa główką w takt wyboistej drogi. Wreszcie spotkalam jakas bratnią dusze, ktora tak samo jak ja cieszy sie dziurawymi drogami! :)

Obrazek

Karen cały czas przeprasza, ze nie zawiezie nas do samego Erewania, ale nie da rady czasowo. W zamian za to pokaze nam kilka ciekawych miejsc w okolicy. Zatrzymujemy sie np. przy pomniku ormianskich liter. I znowu toperz wyszedl na jakiegos mutanta! ;)

Obrazek

Obrazek

W tle majaczy bardzo dziwny krzyz, taki przestrzenny, zrobiony z setek małych krzyzy. To tez jest jakis pomnik, ale jakich dokladnie ofiar to juz zapomniałam ;)

Obrazek

Potem odkrecamy na lewo od szosy i kierujemy sie przez wioski w strone klasztorku Saghmosavank.

Obrazek

Obrazek

Wlasnie trwają chrzciny wiec wokol światyni kręci sie sporo odswietnie ubranych osob. Co ciekawe- u nas zwykle do chrztu sie zanosi małe niemowlaki- tu dziecko ma juz conajmniej rok!

Ciemne wnetrza oswietlają tylko pełgające swiece.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Scienne malowidła.

Obrazek

Klasztorek jest polozony na brzegu kanionu rzeki Kasakh.

Obrazek

Stojac na brzegu wąwozu widac w oddali kolejny klasztorek- Hohanavank. Tez sie fajnie prezentuje, musimy sie tam wybrac niebawem!

Obrazek

Za wąwozem wyłania sie gora Ardyilor. Tzn tak jest podpisana na mojej mapie. Miejscowi uzywają innej nazwy, krotszej. Ara albo jakos tak.

Obrazek

Przy klasztorku jest poidełko z niesamowicie pyszną wodą! Chyba najsmaczniejsza woda w Armenii, jaka spotkalismy!

Z Karenem zegnamy sie na obwodnicy Asztaraku. Znow machamy. Miejsce dosyc słabe na łapanie stopa, bo wyglada jak zjazd z autostrady. Ale zatrzymuje sie trzecie auto- jakas elegancka limuzyna. W srodku podrozują trzy osoby zwiazane z miedzynarodową organizacja, ktora zajmuje sie m.in. kontrolą obiektow turystycznych. Oni dla odmiany nie lubią zupy hasz. Twierdzą, ze to dawniej byla potrawa zebraków, bo gotowało sie krowie nogi, a w ogole przywlekli ten przepis z krajow islamskich. I to jest skandal, ze takie paskudztwo uwaza sie za potrawe narodową Ormian! Opowiadają nam tez, ze 30 wrzesnia nad Sewanem jest “Swieto Ziemniaka” i związane z tym rozne festyny, koncerty, imprezy. Pomni tego, jak wygladalo podobne swieto na Mazurach, bardzo zalujemy, ze nas wtedy juz tu nie bedzie..

Ekipa oferuje sie podwiesc nas w Erewaniu nie tam gdzie oni jada, tylko tam gdzie my chcemy dotrzec. Ot tak z goscinnosci i dobrego serca. Niesamowitych ludzi czasem mozna spotkac!

Wysiadamy wiec w centrum. Robimy glupio, ale czasem czlowiek popelnia błędy. My tym razem uleglismy namowom i reklamie ;) Dwa tygodnie temu jechalismy do Stepanawanu z dosc sympatycznym taksowkarzem, Wartanem. I on nam opowiadal, ze oprocz jezdzenia taksowka prowadzi hostel w centrum. I ze jest tam miło, tanio i wygodnie. Ze bardzo nas tam zaprasza - jakbysmy kiedys chcieli nocowac w Erewaniu. Ze wieczorem sobie siądziemy razem z winkiem i pogadamy. Ze nieraz organizuje dla turystow wycieczki pod Erewan, sladem roznych mniej znanych klasztorkow. Wymienia kilka nazw wiosek - tak sie sklada, ze tam nie bylismy. No wiec gdy jestesmy w tym Erewaniu to postanawiamy poszukac owych wartanowych kwater i sie tam sie osiedlic. Cos nam zaczyna nie grac, gdy dzwonimy do Wartana a on podaje nazwe inna niz wtedy w taksowce. Albo nam sie pomylilo? Raczej nie - tamtą nazwe zapomnialam, a ten hostel nazywa sie ku czci wynalazcy radzieckiej bomby wodorowej ;) wiec raczej bym zapamietala ;) Wartana akurat nie ma w hostelu, jest w trasie. Wpadnie do nas wieczorem na chwilke. Juz na ulicy podbiega do nas jakis gość - i prowadzi do budynku a potem na piętro, twierdzac ze wszystko jest juz dla nas przygotowane. Hostel jak sie okazuje nie jest Wartana, tylko jego kumpla i wlasnie to ow kumpel dosc nachalnie zgarnął nas z ulicy. Ceny okazują sie sporo wyzsze niz wynikało z rozmowy 2 tygodnie temu. Za nocleg w klaustrofobicznej zbiorowce chca tu 50 zl od osoby. Pokazują nam jakies łozka, na których mamy spac, wychwalając miekkosc materacy i podniecajac sie jakie one sa nowe. Moją uwage raczej zwraca to, ze pokoj jest przejsciowy, ciągle ktos łazi w te i wewte, drzwi sa potwierane, przeciąg łeb urywa i nie bardzo jest nawet gdzie postawic plecaki. Ustawiajac je przy łózku albo calkowicie blokujemy przejscie przez pokoj, albo dojscie do sąsiednich łóżek. Wszyscy inni lokatorzy mają mikroskopijne plecaczki, bo kazdy szanujacy sie mieszkaniec hostelu lata tanimi liniami. Juz jakis dwoch kolesi cmoka - “co wy macie w tych placakach, zabierzcie je gdzies stad, przejsc sie nie da”. Gospodarz jest straszliwie natrętny, po raz dziesiaty proponuje nam prysznic, hasło do wifi i kawe- i wszedzie za nami łazi- nawet na balkon czy na schody, gdzie probujemy sie choc na sekunde odosobnic.. Chcemy usiasc na chwile w ciszy i odsapnąc, ogarnac sie , pomyslec co dalej. Ale tu nie ma takiej opcji. Koles nie rozumie, ze nie mamy zwyczaju prysznicowac sie o 17, nie mamy laptopa i nie mamy ochoty na goracą kawe w upał. Do kibla nie mozna sie dostac bo ktos sie akurat prysznicuje a wychodka nie przewidzieli ;) Juz widze jak sie da wysikac rano lub wieczorem. Ale gospodarz chce pokazac drugi prysznic (bez kibla) i prawie przemocą właczyc mi wifi na telefonie. Wyciagam wiec moją Nokie 3310, wiec przynajmniej z wifi mi odpuszcza. Jest tez aneks kuchenny, gdzie kłębią sie jakies dzikie stada turystow, z grzecznie na rozkaz umytymi własnie włosami, trykając sie laptopami i popijajac kawe. Prac mozna tylko w pralce. Recznie nie wolno. Poza tym i tak nie bardzo jest gdzie rozwiesic. Co za siedlisko absurdu! Pewnie juz kiedys o tym pisalam, ale wyjatkowo nie znosze obiektow noclegowych zwanych hostelami, bo oferują zwykle ceny zupelnie nieadekwatne do wygod i klimaty, ktore calkowicie nas nie kręcą. Plujemy se w brode, ze dalismy sie tak omamic i wkrecic! Bo przeciez mamy dobre, sprawdzone miejsce noclegowe w Erewaniu- ale chcielismy poznac cos nowego. No to poznalismy… ;)

Łapiemy nasze, niezgodne z hostelowymi standardami plecaki (ktore jakis dwoch anglojezycznych kolesi probuje upchac gdzies w kącie) i pospiesznie sie ewakuujemy, mimo ze koles krzyczy za nami “Ale jak to? Mamy nowe materace, prysznic, wifi i kawe!”. Łapiemy jakiegos taksiarza i “Do Stiopy!!!!”. Mamy tylko nadzieje, ze Stiopa zyje, nie wyjechal i dalej prowadzi swoj biznes - przez trzy lata moglo sie sporo zmienic. Juz ciemnieje za oknem.. Kierowca o imieniu Artak umie sporo powiedziec po polsku. A rozumie prawie wszystko! Fajnie tak sobie z kims normalnie pogadac! Opowiada jak w latach 90 tych mieszkał w Łomzy, zajmowal sie handlem, nawet z jakas Polką krecil. Myslal, ze zostanie na stałe. Ale pobił sie z jakims kolesiem i został deportowany. Wyrobil wiec nowy paszport i wracal jeszcze kilkukrotnie do Polski, ale prawa stałego pobytu juz wtedy nie dawali. Narzeczona w miedzyczasie miała juz dziecko z innym. Z pracą tez sie juz nie kleiło tak dobrze jak niegdys. Wrocil wiec do Erewania. Ale Polske mimo wszystko miło wspomina. Ot błedy i przygody młodosci a wspomnien na cale zycie! Szkoda, ze jazda trwa tak krotko, bo jeszcze duzo bysmy uslyszeli o bazarach, knajpach, melinach, imprezach, dyskotekach i giełdach samochodowych polnocno-wschodniej Polski!

Romik zwany Stiopą (ale tego przydomka nie lubi) dalej jest gdzie byl. I nawet nas poznał! Ponoc nie czesto Polacy tu zagladaja to i pamieta. Tu za nizsza cene mamy pokoj z łazienka, kiblem, telewizorem, klimą i dystrybutorem z wodą. I przede wszystkim z zamykanymi drzwiami, miejscem na plecaki i swietym spokojem. Robimy pranie i obwieszamy nim cały pokoj- sa tez sznurki na dworze ale akurat zaczelo padac! Po raz pierwszy chyba od pól roku w Armenii! Juz wiadomo co trzeba zrobic, zeby nie bylo suszy! Buba musi wyprac spodnie, koszule i polar! ;) Wtedy deszcz gwarantowany!

Nigdy nie zrozumiem fenomenu hosteli i bulenia grubej kasy za ciasnote, kociokwik i ciagle zajety kibel. A zagraniczni turysci ciągną tam jak muchy na lep. Ale ja wielu rzeczy nie rozumiem...

Nasze spokojne i miłe lokum niedaleko dworca autobusowego Kilikia.

Obrazek

Obrazek

A to gdzies z dzielnicy nieopodal. Jedna z wielu rzeczy, ktore uwielbiam na wschodzie - plątanina i totalna anarchia kablowisk!

Obrazek

Obrazek

cdn
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Post autor: buba »

Dzis jedziemy do klasztorku Hohannavank (Ohanavan), ktory wypatrzylismy wczoraj stojąc na brzegu wąwozu. Jedziemy taksówka. Wydostanie sie z miasta wielkosci Erewania stopem lub marszrutką w kierunku małej wsi jest czyms czego ogarnąc nie potrafie. A przynajmniej zajmuje tyle czasu i energii, ze mi sie po prostu nie chce.. Z normalnym powrotem do duzego miasta oczywiscie nie ma juz zwykle zadnego problemu!

Hohannavank jest jednym z sympatyczniejszych klasztorkow jakie widziałam w Armenii. Stoi na skraju wąwozu. Kamienie, z ktorych został zbudowany mają lekko pomaranczowy odcien.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

W srodku pełno jest roznych rzezb, kolumn, tajnych przejsc, malutnich kaplic czy schowkow o nieznanych nam przeznaczeniu.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Chaczkary o ciepłych, lekko cieniowanych kolorach..

Obrazek

Obrazek

Jest okno w ksztalcie aniołka.

Obrazek

Scienne napisy, malunki i płaskorzezby.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obłe nagrobki porosłe porostami.

Obrazek

Obrazek

Wszystko pełga w swietle swiec.

Obrazek

Obrazek

Zapora antybubowa ;)

Obrazek

Kamienie w scianach sa numerowane. Wyglada na to, ze klasztorek byl niedawno remontowany. Potwierdzają to stare zdjecia, gdzie jego stan jest duzo mocniej zruinowany. Naprawde jestem pełna podziwu dla takiej rekonstrukcji- gdzie budynek po niej nadal wyglada jak stary i pokryty patyną!

Obrazek

Bramka, pod ktora troche sie boimy przejsc ;)

Obrazek

Z brzegu wąwozu dostrzegamy kolejny kosciołek a raczej kamienną, czesciowo tylko zadaszona ruine. Połozona jest gdzies w polowie drogi miedzy Hohannavankiem a Saghmosavankiem gdzie bylismy wczoraj.

Idziemy tam przez wioske, mijajac miedzy innymi niwe przerobioną na pick-upa! :)

Obrazek

Z pół godziny kluczymy wsrod wiejskich uliczek, wysokich murów okalających posesje, zelaznych bram, zza ktorych czesto plynie skoczna muzyka. Dzis jest chyba jakies swieto, wiec cała wies sie bawi. Kto sie nie bawi w domu - ten pakuje sie w auto i rusza w strone Erewania albo biesiadek na przyrodzie. Upatrzony kosciolek musimy sobie znalezc sami. Jakiekolwiek proby pytania koncza sie polecaniem trasy dotarcia do jednego z dwoch okolicznych duzych klasztorkow. W koncu sie udaje dotrzec na krawedz wąwozu w odpowiednim miejscu i nie odbic od zadnego płotu. Dach światyni jest czesciowo zawalony, a pozostale fragmenty porasta trawa.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Wnetrza zdobią rozne obrazki, rzezby, makatki oraz dzieła lokalnych tworcow.

Obrazek

Są rysunki...

Obrazek

A tu jakas metaloplastyka- Matka Boska o nieco dziwnych ustach...

Obrazek

Jest tez sporo mini klasztorkow z drewna czy blachy.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Sporo kamieni, z ktorych sa zbudowane sciany, jest pokrytych rzezbionymi krzyzami czy napisami. Na tym etapie ciezko ocenic czy powstaly przy budowie kosciola, czy umiescili je pozniej pielgrzymi lub zwiedzajacy.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Jedno z drzewek pełni tu specyficzna funkcje obrzędową. Kiedys w Goris miejscowi nam opowiadali, ze przywiazujac chustke czy tasiemke trzeba pomyslec zyczenie czy prosbe do Boga. Cos jak zapalanie swieczki w cerkwi. Acz ponoc chustek nie przywiazuje sie dziekczynnie, tzn. mozna, ale nie jest w zwyczaju.

Obrazek

W oddali fajnie sie przedstawia na tle skał Saghmosavank- klasztorek gdzie bylismy wczoraj!

Obrazek

Przy kosciele mozna tez napotkac znaczek komunistycznej Armenii- popularny na tablicach z dawnych czasow.

Obrazek

cdn
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Post autor: buba »

Na ostatnie sniadanie idziemy do knajpki przy dworcu, bo sie okazuje, ze całe nasze jedzenie spleśniało. Zemsta myszy, ktorej zabralismy worek gdy spalismy w UFO czy jak? No i sie skonczylo, ze ani mysza nie zjadła ani my ;) Knajpke prowadzi sympatyczny Gruzin o imieniu Siergiej. Zjadamy chaczapuri po adzarsku. Miejsce wyglada troche jak McDonald (takie plastikowe bistro) ale po chwili przestaje to przeszkadzac. Atmosfera przyjemna, niespieszna, stołują sie tu przewaznie miejscowi. I jest lane piwo!

Obrazek

Dzis pętamy sie w okolicach stadionu. Nie wiem czy okolica jest tu jakas niepewna, ale w blokach sa kraty w oknach nawet na 1 pietrze. A jedyne okno bez kraty jest rozbite ;)

Obrazek

Zabudowa jest tu rozna, totalnie wymieszana, nowa, stara, mieszkalna, sakralna, imprezowa..

Obrazek

Obrazek

Jakas ogromna konstrukcja - ni to dzwig, ni to radar...

Obrazek

Spod stadionu, zarowno w strone centrum, jak i dworca Kilikia, idzie sie wzdluz duzych, ruchliwych drog. Pieszych tez sie kręci sporo. Ulica najpierw idzie wzdluz wąwozu a potem go przekracza mostem. Mieszkajac u Stiopy i chodzac do centrum przemierzalismy ten most wielokrotnie, zarowno w dzien jak i w nocy. Dzis jednak przykuwa nasz wzrok kilka rzeczy na dole wąwozu- gdzie nigdy nie bylismy. Jest drugi kamienny most, sa jakies jakby wloty do tuneli. Schodzimy zarastajacymi schodami. Wąwoz jest jakis dziwny. Jakby zapomniany. Powyzej śmigają szosami tysiace aut, jest ludne miasto pełne miejscowych i przyjezdnych a tu nagle pstryk! i wpadamy jakby w inny swiat. Wejscia do tuneli zatkane sa blachą. Nie podchodzimy jednak do nich bo na drodze stoi dwoch gosci, o niezbyt zachecajacych do poznakomienia wyrazach twarzy. Chyba nas nie dostrzegają, ich wzrok jest totalnie błędny. Wygladaja na totalnie zamroczonych, ktorzy utracili kontakt z otaczajaca rzeczywistoscia. Stoją bez ruchu jak manekiny. Albo ćpuny, albo jacys nienormalni. Obieramy wiec kierunek przeciwny. Kit z tunelami! W tym miejscu zaczynam żalowac po raz pierwszy, zesmy tu zlezli…

Dalej sa jakies oprzyrządowania zaglonionych kanałow. Mały kamienny most konczy sie kratą. Nie wiem dokad dalej prowadzi. Krata jest zamknieta na dobre.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Mijamy tez pożar. Nie wiem, ktory to juz w tegorocznej Armenii. Nie powinno nas to dziwic. Tylko, ze tu … pali sie jakby woda…

Obrazek

Wypływ rwącej rzeki zza zelaznej kraty.

Obrazek

Mijamy budynek jakby starej przepompowni gdzie jakas ekipa zrobila sobie imprezownie. Siedzą za stolem a ze srodka wyraznie wali bezdomnym. Ci nas akurat zauwazyli. Na ich twarzach rysuje sie ogromne zdumienie i jakby niedowierzanie. Nie czekamy na przyplyw kolejnych emocji u tej dziwnej ekipy i podązamy dalej płytowymi drogami. W strone wielkiego mostu. Moze tam uda sie wyjsc na powierzchnie i wrocic do Erewania, ktory znamy ;)

Obrazek

Kolejne miejsce schadzek jest pod mostem. Tu chyba spotkania mają inny charakter bo wiszą trzy roznobarwne biustonosze.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

W wąwozie jest jeden domek. Chyba zeskłotowany na dziko. Nie podchodzimy jednak do niego.

Obrazek

Obrazek

Gdybysmy byli wieksza ekipą - tak z 4-5 osob mozna by sie tu pokrecic dłuzej i kto wie co jeszcze napotkac. We dwojke raczej nie polecam eksploracji tego wąwozu.. Cieszymy sie, gdy znow jestesmy na mostowym chodniku wsrod ryku aut, z widokiem na Ararat, ktorego nie widac i fabryke koniaku ;) Ten wąwoz to chyba pierwsze miejsce w Armenii, w ktorym czulismy sie naprawde nieswojo i oględnie mowiac “mało komfortowo” ;) Acz trzeba przyznac, ze owo miejsce zapada w pamiec.

U dołu duzego mostu wisi tablica. “Most Pobiedy” , kiedy zostal zbudowany i nazwisko glownego inzyniera. Pozostale napisy zostały dokladnie skute. Zarowno ormianskie jak i rosyjskie. Wyglada na to, ze bylo tam jeszcze jedno nazwisko. Dlaczego? Tego nie wiemy. A bardzo bysmy sie chcieli dowiedziec!

Obrazek

Na skarpie wąwozu stoja budynki o stylach zroznicowanych.

Obrazek

Obrazek

Na dachu jednego z blokow jest chyba dobudowany cały domek. Nie mam pojecia jak to działalo- czy kazdy mogł osiedlic sie na dachu bloku i zbudowac tam sobie chalupe? Bardzo mnie ciekawi mechanizm powstawania takich dodatkowych pieter. Ciekawe tez jaki mają adres? ;)

Obrazek

Na trasie z mostu w strone dworca autobusowego całe płoty sa udekorowane starymi zdjeciami ukazujacymi Erewan sprzed lat. Stara zabudowa centrum, ktora praktycznie cała zostala zrownana z ziemia, jakies targi, place, parady sprzed lat. Nawet chyba jakis tramwaj sie zalapal. Mnie najbardziej urzekło to zdjecie!

Obrazek

Szukamy tez hali targowej, gdzie ostatnio obkupilismy sie w pysznne łakocie! Patrzymy w mape, idziemy pod “hale targową” i... to nie jest to miejsce! Z zewnatrz wyglada jeszcze znosnie, ale w srodku to jest jakis market!

Obrazek

Nieopodsal trafiamy jednak na fajną, uliczną suszarnie wełny.

Obrazek

Wpadamy tez na meczet!! Wstyd przyznac, ale nie wiedzialam, ze w Erewaniu jest meczet… Ba! Bylam pewna, ze gdzie jak gdzie, ale w Armenii to nie ma zadnego meczetu!!! Meczet jednak jest i ma sie dobrze. Szok totalny!

Mozna go zwiedzac. Nalezy do mniejszosci iranskiej. Oprowadza nas po nim miła starsza pani. Zwracaja uwage ładne mozaiki na kopułach i scianach.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

W srodku nie bardzo mozna robic zdjecia, ale babka pozwala na jedno "z biodra" ;)

Obrazek

Przybył tez jakis bosonogi pielgrzym. Umył zakurzone nogi, napił sie z fontanny i napełnił skórzany bukłak. Z torby przerzuconej przez ramie wyjął kawałek chleba i z apetytem zjadł. Otrzepał z kurzu długie dredy i zwiazal w kucyk sznurkiem. Usiadł na ławce, odsapnął troche… po czym wyciągnał smartfon i zrobił sobie 10 roznych zdjec- "samojebek" z kija. Potem podłączył telefon kablem do laptopa i zaczał zapamietale walic w klawisze. Taaak…. Nawet koles z makatki nie wytrzymał ;)

Obrazek

W koncu przypominamy sobie, ze nasza hala targowa byla zaraz obok obrzydliwego marketu "Taszir" gdzie bezskutecznie szukalismy butli gazowych. Tym sposobem docieramy juz bez problemu. Jak zwykle naszym zainteresowaniem cieszą sie głownie dwa rodzaje produktów - bakalie i domowe wódki owocowe. Niestety jestesmy ograniczeni wagą bagazu, wiecej niz 28 kg na osobe wziac nie mozemy. Pomni tez doswiadczen sprzed 3 lat (gdy zabrano nam na lotnisku alkohol w plastiku) przelewamy bimber do szklanych butelek (co oczywiscie wpływa na mase...) Nabywamy suszono-kandyzowane figi, gruszki, wisnie, czeresnie, brzoskwinie. Kurcze, czemu u nas tego nie ma? Jedynie daktyle sa u nas dobre, reszta takowych owocow jest sucha i twarda...

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Z ostatnim półdniem jak zwykle nie wiemy za bardzo co zrobic. Włóczymy sie wiec bez celu po centrum, pijemy piwo przy fontannach, zagladamy na Wernisaż, mimo ze koszulek i magnesikow z Armenii mamy juz zatrzesienie. Na koniec zapodajemy do knajpy "Kaukaz" gdzie nażeramy sie po brzegi, coby nie musiec juz jesc na lotniskach, gdzie jest upiornie drogo i wszystko smakuje jak z kartonu.

Obrazek

Obrazek

Na lotnisku jestesmy koło 23. Czekaja nas upojne, dlugie godziny oczekiwania na samolot, ktory odlatuje o jak zwykle idiotycznej porze, chyba 5 rano. Ani to przeżuc ani wypluc.. ni czekac od wieczora, ni isc spac u Stiopy i przyjechac rano, ni siedziec w knajpach w centrum i potem szukac taksowek... Sprytny toperz przynajmniej ma ksiazke (ja nie mam tyle samozaparcia aby takie rzeczy dzwigac przez 2 tygodnie po górach...) Zeby nie umrzec z nudów kupiłam sobie w centrum dziwną gazete "Tajemnice CCCP" ;) o ekspedycjach na opuszczone stacje kosmiczne, sekrecie mumii Lenina, Majaku- starszym bracie Czarnobyla, utajnionych tsunami niszczacych Kuryle czy rzekomym otruciu Andropowa ;) Taki "Super Express" tylko tematyczny ;) Siedzenia na lotniskach sa chyba specjalnie tak konstruowane aby nie dało sie na nich wygodnie spać - podłokietniki oddzielajace siedzenia, dziwne wyprofilowanie a wszystko zrobione z lodowatego metalu. Na podlodze spac sie nie da bo ciagle jezdza czyszczarki. Obkładam wiec ławke karimatami, swetrami i czym sie da.. Zwijajac sie w w jakas spirale udaje mi sie zasnac na okolo 3 godziny. Śnią mi sie jakies niesamowite rzeczy- tęczowe fale z koziołkujacymi wiewiórkami, zalewa do kiszonych ogórkow, z ktorej musze wydłubac fioletowy brokat czy murzynskie dziecko, ktoremu otwiera sie główke pilotem a w srodku sa lody pistacjowe.. Nie wiem czy to spowodowała lektura tej gazety, zwiniecie w korkociąg podczas snu czy moze w "Kaukazie" dodali do zarcia inne przyprawy niz zwykle?? ;)

Samolot jest oczywiscie opozniony. W Polsce przezywamy szok termiczny - ze slonecznych 35 stopni wpadamy w 8 stopni i siąpiący deszcz. Tegoroczne zakonczenie lata bylo wiec szybkie i brutalne.

Kolejna kaukaska przygoda przeszła do historii...

KONIEC
ODPOWIEDZ