Czas nie goni nas czyli skodusia na Kaukaz

O miejscach, które zwiedziliście, o których chcecie opowiedzieć...

Moderator: Moderatorzy

ODPOWIEDZ
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Post autor: buba »

Piotrek pisze:buba napisał/a:
udaje sie znalezc spory plik legitymacji partyjnych
To nie są legitymacje partyjne tylko związkowe, związków zawodowych.
a moze! :D jak z Leninem to myslalam ze partyjne! :P
Awatar użytkownika
Piotrek
Admin
Admin
Posty: 104860
Rejestracja: sobota 28 maja 2005, 00:00
Lokalizacja: ze wsząd
Kontakt:

Post autor: Piotrek »

buba pisze:jak z Leninem to myslalam ze partyjne! :P
U nich Lenina nie drukowali chyba tylko na etykietach wódki. :wink:
Poezja to opisanie uczuć słowami, a świata - uczuciami.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.

Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Post autor: buba »

teraz chyba juz jest :D choc faktycznie- facjaty nie ma!

Obrazek
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Post autor: buba »

Kolejna twierdza w dolinie rzeki Mtkvari, ktora udaje sie nam odnalezc jest Ackuri. Jakis koles przy sklepie koniecznie chce mi opowiedziec jej historie, z ktorej wynika ze budowla ma ponad 1000 lat i zalozyli ją rozbojnicy. Chwile pozniej mowi, ze pilnowala doliny aby karawany z Borżomi do Achalcyche mogly isc spokojnie i zboje na nich nie napadali. Hmmm.. to ci zboje byli w twierdzy czy poza nia? Gosc sie troche zacukal, ale ostatecznie dobrze wybrnal z sytuacji twierdzac, ze zboje to ci, co są akurat po tej drugiej stronie niz my! Trzeba przyznac, ze jest w tym jakas logika :)

Twierdza lezy na skalistej gorce na obrzezach wsi. Troche przypomina mi jurajskie "orle gniazda" za dawnych dobrych czasow, zanim zrobili im krzywde i upstrzyli barierkami, tablicami, kłódkami albo wogole przerobili na hotele...

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Z gory na dol jezdzi linowy wagonik i cos wozi. Albo odbudowuja wieże, albo pozyskuja kamien na chlewiki, jedno z dwojga. I jakos do konca nie udaje sie nam ustalic w ktora strone jezdza kamienie- tzn. chyba w obie.. ;)

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Do twierdzy wchodzi sie przez niewielki tunel ze schodkami. Potem kawalek trzeba sie wspiac po skale. Mozna wejsc do kazdej z baszt. Spod nog uciekaja jaszczurki.

Obrazek

Obrazek

Przefajne widoki rozciagaja sie na kazda strone :)

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Skala na ktorej stoi twierdza jest pelna roznych wnek, nibyjaskin, wyglada to troche jakby tu tez kiedys bylo skalne miasto!

Obrazek

Nieopodal zamku sa tez ruiny kosciola.

Obrazek

Obecnie jest tam przeprowadzany remont tzn biorac pod uwage zakres prac to raczej ogromna budowa czegos nowego.

Obrazek

Obrazek

Mimo stanu ruiny kosciol zawiera ołtarz

Obrazek

Obrazek

Robimy tez pętelke po Achalcyche, tutejsza twierdza nie nalezy do takich jakie lubimy wiec rzucamy na nia okiem tylko z oddali. Wystarczy.

Obrazek

Obrazek

Potem powoli jedziemy na poludniowy wschod. Wokol klimatyczne skaly, z wysoko polozonymi otworami wnęk, do ktorych nawet jakby sie chcialo to nie ma jak wylezc. Obiecujemy sobie, ze musimy w tym roku zwiedzic przynajmniej jedno skalne miasto. To znaczy “dzikie skalne miasto”, nie jakies cos obarierkowane i obiletowane. Poszukamy jakis takich wsrod traw i chaszcza!

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Gdzie nie ma skal to rozciagaja sie bezkresne płowe, stepowe łąki..

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Czasem gdzies na wzgorzu pojawi sie jakas ruina- baszta? resztka kosciola?

Obrazek

Zza jednej z gorek miga nam wiezyczka kosciola Muskhi. Od tej strony nie ma jak do niego dojsc- nie ma mostu! Wedlug mapy most jest dopiero za iles kilometrow i potem trzeba wracac sie polnymi drogami z drogiej strony gorki.

Obrazek

Za rzeka, u podnoza gorki (za ktora siedzi kosciol) jest sliczna łączka biwakowa a przy niej jaskinia o sporym wejsciu.

Obrazek

Przy dalszej drodze mamy okazje przekonac sie o wzglednosci znakow drogowych. Pierwszy to znak.. no wlasnie.. dwa w jednym :) A moze on ma symbolizowac cos unikalnego? Mozna snuc przypuszczenia jak przy wrozbach andrzejkowych ;) Jednym z moich skojarzen byla np. cerkiew ;)

Obrazek

Pozostale dwa znaki stoja przy klimatycznych mostkach i okreslaja nośność owych budowli. Tu mamy most 7 tonowy- czyli na ciezarowki. Skodusia wazy chyba kolo tony, moze poltorej.. Hmmmmm.... moze lepiej nie?

Obrazek

Obrazek

Drugi mostek zaklada dopuszczalna mase udzwigu jedną tone. Właze na jego skraj, ale dalej troche boje sie isc.. Wydaje mi sie, ze jestem za ciezka.. Gdy tak sie przygladam, robie zdjecia, podchodzi miejscowy (koles widzi ze obok stoi skodusia) “Dziewuszka, ale to most nie na samochod! Za wąsko! Tą tone na znaku powiesili, zeby krowy przepedzac pojedynczo!”. Naprawde nie wiem jak te krowy tu przechodza i nie spadna.. Na zdjeciu tego nie widac, ale tak bujajacej sie kladki nigdy wczesniej nie spotkalam. Po dwoch moich krokach miala chyba pol metra odchylu w kazda strone, zdołalam cofnac sie trzymajac drutow. Zwykle na kładkach, rowniez tych gruzinskich, jest boczna poręcz. Tu nie ma... Nie naleze do osob majacych lęk wysokosci, wrecz lubie przestrzen pod stopami.. Ale musialabym miec spora motywacje aby pokonac ta kladke. Ladne zdjecie na srodku taka motywacja nie bylo ;) Wiec pelen szacun dla lokalnych krow! Moze by zrobily kariere w cyrku chodzac po linie albo co?

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Drogi lokalne o zmiennej nawierzchni i niezmiennie ladnych widokach

Obrazek

Obrazek

Na nocleg zatrzymujemy sie nad rzeka, niedaleko kosciolka Akhalszeni. Do niego wybierzemy sie jutro ( o ile znajdziemy most ;) )

Obrazek

Obrazek

Poki co stawiamy namiot w cieniu starych drzew, robimy pranie, szykujemy ognicho i cieszymy sie sielskim, cieplym wieczorem wsrod spiewu ptakow, kląskania cykad i plusku rzeki.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Nasza dzisiejsza obiadokolacja- ziemniaczki ze swanska sola! Troche brakuje masełka ale coz zrobic, do sklepu nikt nie poleci ;)

Obrazek

cdn
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Post autor: buba »

Akhalseni jest znaczone na mapie jako dawna wies, ktorej juz nie ma. Tereny sa uzywane pod sianokosy przez ludzi z innych, okolicznych wiosek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Faktycznie nie ma tu zadnych domow. Jest tylko jeden baraczek zrobiony ze starej blaszanej przyczepy.

Obrazek

Udaje sie nam znalezc mostek i przeprawic za rzeke do kosciolka na gorce.

Obrazek

Mozna sie tu zupelnie poczuc jak w Armenii- kosciolek jest otwarty! W innych regionach Gruzji obowiazkowym wyposazeniem tego typu obiektow jest duza kłódka. No coz- duzo ludzi mi mowilo, ze Dzawachetia to taka nie do konca Gruzja ;)

Obrazek

W srodku budynku dominuje zapach swiec i wilgotnego muru. Wszedzie sporo swietych obrazkow. Kabak zawiesza sie wpatrujac w pełgajacy płomien swiecy. Nieruchomieje, a na podswietlonym blaskiem swiecy pyszczku widac wielkie zainteresowanie i zadume.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Czesc postaci przedstawionych na sciennych obrazkach ma charakterystyczne i dosc nietypowe twarze.

Obrazek

Obrazek

Kosciol jest zbudowany z nieregularnych kamieni o roznych kolorach. Nie wiem czy celowo takie dobierali czy przypadkiem tak wyszlo, bo takie mieli pod reka.

Obrazek

Czesc z kamieni jest rzezbiona.

Obrazek

Obrazek

Budynek chyba kiedys byl wiekszy, nieopodal wejscia stoja resztki jakiegos filaru.

Obrazek

Jest tez “oklapniety” krzyz

Obrazek

W polach lezy cos co wyglada jak kamienne poidło dla bydła

Obrazek

Widoki na wszyskie strony sa jednolicie plowe, tylko waski pas wzdluz rzeki daje po oczach zielonoscia!

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Ze wzgorza udaje sie wypatrzec jakis budynek na gorkach po przeciwnej stronie drogi (mniej wiecej w srodku zdjecia). Moze tez stepowy kosciolek? Moze baszta? Moze bacowka? Na mapie nie ma tam nic. Zatem trzeba isc sprawdzic!

Obrazek

Mała sciezynka wije sie polami. Wysoko nad nami spiewaja jakies ptaki. Ledwo je widac. Dzwiek jakby wiosenne skowronki skrzyzowac ze skrzeczeniem papugi. A poza tym to normalnie- wszystko sie trzesie od cykad, czasem w oddali zaryczy krowa. Trawa pod butami kruszy sie i zamienia w pyl..

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Czasem mozna sie natknac na mniej lub bardziej rozlozona padline

Obrazek

Albo zarloczne kolonie żuczkow gnojarzy, lepiacych kuleczki wieksze od siebie i potem mozolnie wpychajacych je pod gorke.

Obrazek

Obrazek

Sa tez inne stworzenia w kolorach maskujacych

Obrazek

W koncu docieramy pod poszukiwany obiekt. Spory szescian z kamieni. Wejscia brak. W srodku zarosly krzakami. Rozpadliska scian upodobaly sobie węże i jaszczurki.

Obrazek

Obrazek

Gdzies w okolicznych polach lezy jakies stare poidlo. Albo inne zastosowanie mogl miec ten kamulec, wyraznie obrabiany ludzka reka?

Obrazek

Za Aspindza skrecamy w boczna droge, ktora widokowymi serpentynami wspina sie na zbocze.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Odwiedzmy tam wies Khizabawra, z dwoma kosciolami i zrodlem z zespolem kamiennych poidel, miedzy ktorymi woda przeplywa kaskadami.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

W plot jednego z kosciolow wmurowane sa fajne rzezby.

Obrazek

Obrazek

Za wsią, w cieniu starych drzew jest tez budynek, ktory poczatkowo bierzemy za kaplice. Dziwi jednak ze jest szczelnie ogrodzony a przed zamknieta furtka siedzi babcia i mowi “zamkniete”. Miejsce to nie daje mi spokoju, obchodze dookola plot i w chaszczu gdzie mnie juz nie widac udaje mi sie go sforsowac. Zaraz za plotem wpadam na kola mlynskie?

Obrazek

Budynek pelni role jakby muzeum, jest poswiecone wojnie z lat 1941-45, w srodku jakies krzesla, stoliki i sciany udekorowane portretami gierojow. Czemu to takie wyzamykane?

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Miejsce ma jakas dziwna moc. Albo to zemsta babuszki-strazniczki? Gdy wkladam przez okienko reke aby zrobic kolejne zdjecie- szlag trafia mi aparat.. Zaczerniony podglad, czarne zdjecia. Gasze, włączam, zmieniam baterie.. Dupa… Zdechl.. Bez ostrzezenia, dzialal bez zarzutu.. Az do teraz… Ani nie upadl, ani nim nie uderzylam... Musze wykopac aparat zapasowy… No to sie skonczylo zoomowanie z daleka... :(

W Saro tez ma byc kosciol. Nie mozemy go znalezc. Pytamy o droge miejscowych, ktorzy obsiedli lokalne zrodlo przystrojone gołąbkiem i narzedziami rolniczymi ;)

Obrazek

Chlopak mowi- za trzecim domem w prawo. Babcia - nie bo trzeba sie cofnac i wzdluz murku jechac. Przechodzacy facet- nieprawda! Dopiero za wsia jest skręt! I zaczynaja sie klocic kto ma racje. Chyba zaraz sie pobiją… Dobra.. Poszukamy sami...Damy rade.. Oddalamy sie, donosne wrzaski zbulwersowanych lokalsow powoli cichną. Wjezdzamy pomiedzy wiejskie zabudowania. Coraz bardziej grzasko.. Koła skodusi miela jakąs paste chyba o wiekszej zawartosci gnojowki niz zwyklego blota. Sprzed maski uciekaja stada gęsi i kaczek. Przy domach maja tu ciekawe piwniczki wsparte na palach. Uliczki sa wąskie, co chwile sie rozgałęziaja. Istny labirynt!

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Okazuje sie ze kosciol jest w komplecie wraz z klasztorem pelnym zakonnic, ktore postanawiaja nas oprowadzic. Zapalaja swiatlo w kosciele, opowiadaja pare slow o jego historii, ale ogolnie bardzo trzymaja sie na dystans i odnosze wrazenie, ze nie sa zachwycone naszym przybyciem. Jedna cos wspomina “rzadko odwiedzaja nas turysci” a na twarzy ma wypisane “i dobrze nam z tym!”.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Zabudowania "klasztorne" stoja zaraz obok

Obrazek

Obrazek

Kosciol polozony jest na brzegu urwiska. Pare metrow za nim jest jakby uskok plaskowyzu i skarpa waląca sie mocno w dol…

Obrazek

Obrazek

Przy serpentynach na zjezdzie stoja jeszcze ruiny jakiejs fabryczki. Calkiem mile miejsce na biwak, widac slady ognisk.

Obrazek

Obrazek

Ale my wracamy nad “nasza” rzeke. Pranie gdzies trzeba zrobic. Dzis wiekszy ruch nad rzeką- jakis chlopak wyczynia akrobacje na dwoch koniach. Chyba cos cwiczy, z dala od wzroku rodzny i znajomych, jakies przeskoki z jednego grzbietu konskiego na drugi, jakies zbieranie galezi w biegu, jazde w kucki itp. Jest tez ciezarowka i kilku facetow wybierajacych kamienie z rzeki. Biorac pod uwage rozmach przedsiewziecia to chyba ktos sie buduje. Raczej nie na skalniaczek do ogrodka ;) Przypominaja mi sie opowiesci Aszota: “Kazdy prawdziwy facet potrafi zbudowac dom. Najpierw jedziesz ciezarowka w gory po kamien. Gdy nie masz swojej ciezarowki to pozyczasz od kuzyna lub brata…”. Wieczorem zostajemy sami. Tylko za rzeka blyskaja czasem latarki. Chyba dalej zbieraja siano.. Choc kto ich tam wie…

cdn
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Post autor: buba »

Kolejne kilka dni spedzimy w rejonie Wardzi. Poprzednio bylismy tu przelotem w 2012 roku, jeden nocleg, wizyta w skalnym miescie, w Vanis Kvabebi i tyle. Teraz Vanis Kvabebi miga nam z oddali

Obrazek

Obrazek

Mamy plan pokrecic sie tu kilka dni na spokojnie, pozagladac w wiecej kątow. Mijamy glowne skalne miasto, jedziemy dalej. Skrecamy w boczna doline gdzie lezy klasztor zwany Gorna Wardzia. Nie wiem czy taka jest jego oficjalna nazwa, ale tak nie niego wszyscy tu mowia. Jest zamkniety kosciol w remoncie a dalej chyba zabudowania klasztorne przed ktorymi stoi tabliczka informujaca o zakazie wstepu w kilku jezykach. Dolinka calkiem ladna ale nic tu po nas..

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Wracamy do glownej drogi i suniemy w strone wioski Miraszkhani.

Obrazek

Obrazek

Po drodze malutki, otwarty kosciolek pod osypujaca sie skałą. Wnetrze dosc surowe, nie ma prawie zadnego wyposazenia oprocz kilku obrazkow z papieru.

Obrazek

Obrazek

Droga caly czas prowadzi dnem wąwozu, wokol wszedzie sa skalne zbocza o nieraz bardzo fantazyjnych ksztaltach, ni to kopuly cerkwi, ni to grzyby, ni to twarze. Czasem wrecz sie zastanawiamy czy to naturalne formy czy moze ktos im pomogl uformowac sie w ten sposob?

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Caly czas towarzysza nam ten otwory jaskin i kolejnych skalnych miast. Spora czesc z nich jest trudno dostepna, otwory prowadzace do wnetrza sa bardzo wysoko. Zeby to na spokojnie wszystko pozwiedzac chyba by trzeba przynajmniej z rok mieszkac w Gruzji i tu przyjezdzac na weekendy, tak jak my włóczymy po Dolnym Slasku po opuszczonych palacykach.. Ogarnac w kilka dni tego sie nie da...

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Te nizsze otwory czesto zagospodarowano na pomieszczenia dla bydla, skladziki czy pasieke.

Obrazek

Jedna z jaskin robi wrazenie swoja wielkoscia. Widac tez reke czlowieka- ktos dobudowal jakies murki, byly jakies proby zagospodarowania, acz czy wspolczesne czy sprzed lat to ciezko powiedziec..

Obrazek

Poczatkowo mamy plan jechac do opuszczonej wsi Agara i skalnych kosciolkow pod turecka granica.. Naopowiadali nam o tunelach prowadzacych do skalnych cerkwi zawieszonych nad szumiacymi strumieniami... Ale takie miejsca chyba nigdy nie sa latwo dostepne. Atrakcyjnosc jest zawsze odwrotnie proporcjonalna do latwosci dojazdu.. Taka prawda... I niestety nas ponioslo z tym planowaniem- droga odbijajaca w prawo, czyli w pożądanym przez nas kierunku po pewnym czasie staje sie zdecydowanie nieskodusiowa. Skodusia "wiezdiechod" ale duze kamienie plus spore przewyzszenie sa mieszanka zabojcza... Noc coz... Bedzie powod aby tu wrocic jeszcze raz...

Obrazek

Mostek prowadzacy do wsi Miraszkani

Obrazek

Nocujemy na polu namiotowym pod glownym skalnym miastem, kolo sympatycznej knajpki i cieplych zrodel. Zwykle tak jest, ze nie lubie wracac do miejsc, w ktorych juz bylam. Zwykle miejsca zmieniaja sie na niekorzysc i po latach nie wytrzymuja konfrontacji ze wspomnieniami. Wardzia jest jednak zaprzeczeniem tej reguly- tym razem podoba nam sie tu znacznie bardziej. Po pierwsze jest mniej turystow. 4 lata temu to tu az sie roilo, co chwile wloczyly sie jakies autokary z ktorych wylewal sie tlum. Skalne miasto wygladalo jak mrowisko w ktore ktos wsadzil kij. Teraz turysci tez oczywiscie sa ale chyba 10 razy mniej. I to dziwne bo wtedy byl wrzesien a teraz sierpien! Wiec niby powinno byc na odwrot.

Podswietlone skalne miasto nocna porą

Obrazek

Namiocik stawiamy zaraz przy dawnym przyzrodlanym zewnetrznym baseniku ktory teraz porasta chaszcz.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obok buja sie na wietrze hamak, sa sznurki na pranie.

Obrazek

Budynek z zrodlami zostal wyremontowany- ale taki remont to ja rozumiem! Walil sie dach to go naprawiono, w srodku przybyly nowe lawki, haczyki na ubrania, cos sie zmienilo w rurkach z ktorych sie leje woda. I tyle. Nie wykafelkowali, nie wypolerowali, nie obili szklem, metalem i cholera wie czym. Nie wymalowali scian na sterylno-bialo. Wciaz sa te fajne malowidla z rogami- na ktorych sie chyba zarowno gra jak i z nich pije. Osiolki z sciennych malowidel tez wygladaja jakby mocno zapodaly sobie wina ;)

Obrazek

Obrazek

Taki remont raduje dusze. Ostatnim razem martwilam sie, ze tak sympatyczne miejsce sie zawali i zniknie. A tu mila niespodzianka. Fakt, ze zmienilo sie to, ze za korzystanie z cieplych kapieli sie placi. Ale 10 zl za 3 dni mozna zainwestowac :)

Basenik ma bardzo przyjemna temperature. Zwlaszcza wieczorem jak sie wlezie to sie bardzo nie chce wyjsc. Czlowiek by siedzal, plywal, pluskal nogami. Kabaczę jest zachwycone ciepła aromatyczna woda. Chlapie niemilosiernie machajac z radosnym kwikiem wszystkimi konczynami. Niucha noskiem, z zaciekawieniem przyglada sie swoim nozkom zanuzonym w mętej cieczy. Sądny dzien zaczyna sie kiedy postanawiamy ją wyjsc. Az dziw ze sie nie zlatuja ludzie sprawdzac czy nikt nie morduje niemowlęcia… Jedna trzecia ekipy zdecydowanie postanowila przejsc na wodny tryb zycia i nocowac w zrodle… Codziennie wyjscie ze zrodel wyglada tak samo- wynoszenie wierzgajacego tłumoczka na syrenie okretowej ;) W pelni rozumiem jej rozpacz, mnie tez zawsze jest niezwykle smutno opuszczac to przemile miejsce…

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

W pobliskiej rzece miejscowi łowia rybki za pomoca przyrzadu bedacego skrzyzowaniem wedki i sieci. Wschodnia mysl techniczna zawsze spotyka sie z moich ogromnym podziwem i zachwytem nad nowatorstwem i praktycznoscia :)

Obrazek

Przez pole namiotowe przewijaja sie rozni turysci, dominuja motocyklisci. Jest Wasia i Sasza, dentysci z Zaporoza. Wszystkim rozdaja wizytowki swojego gabinetu. A nuz jaki Gruzin zapragnalby wyleczyc ząbki na Ukrainie? Nam tez goraco polecaja, ze bedzie to duza oszczednosc ze wzgledu na korzystny dla nas kurs hrywny. Chlopaki przyjechali na motorach, zwiedzili skalne miasto i teraz pija ostro czacze z miejscowymi. Za jakas godzine maja zamiar znow osiodłac swoje maszyny- i jakos noca dojechac do Batumi. Szacuja droge na jakies 7 godzin. Miejscowi im powiedzieli, ze nie ma sie co bac policyjnych alkomatow- najwyzej da sie w łape. To i Ukraincy sie nie boja, zapodajac do baru po kolejna baryłke czaczy. Maja ciekawe koszulki, z napisem “Kosmos bedzie nasz albo niczyj” i obrazek ksiezyca, a na nim motocykl, na ktorym siedzi Taras Szewczenko w kombinezonie kosmonauty. Wasia bardzo narzeka na utrate Krymu, kiedys jezdzili tam co chwile, w koncu maja tak blisko. Teraz wiecej formalnosci, trzeba wyjezdzac ta sama droga ktora sie wjechalo, nie mozna jechac Arabatką, ktora uwielbiali. A i miejscowi patrza na nich jak na wrogow. Byli na wiosne. Ale mowia, ze jest inaczej, ze cos “w powietrzu” sie zmienilo.. Nawet kumple z Symferopola ich nie wpuscili do domu, bo "nie potrzebuja faszystow". A jeszcze trzy lata temu razem pili i jezdzili motorami po plazach, nie bylo pomiedzy nimi podzialow... Narzekam wraz z nimi, bo Polacy to juz calkiem przechlapane z tym Krymem teraz maja…
Chlopaki slowa dotrzymuja, gdy pokazuje sie dno w kolejnej flaszce, zegnaja sie wylewnie z Gruzinami, sa usciski na niedzwiedzia, jakies zapewnienia o braterstwie i "wspolnych korzeniach" , jakies łzy nawet- po czym siadaja na swe rumaki i z rykiem silnikow odjezdzaja, jeden nawet popisuje sie stajac na tylnym kole, co spotyka sie z gromkimi oklaskami zgromadzonych w barze.

Jest para z Polski, studenci. Zachwycaja sie kartami do metra w Tbilisi, ze taaaaakie nowoczesne! Chwalą, ze lot do Gruzji kosztowal ich ponizej 100 zl. Fajnie tak spedzic wakacje i nic nie wydac. Zabrali ze soba 10 pasztetow z Polski i tym zamierzaja sie zywic, tylko chleb kupowac. Minus taki, ze w tej Gruzji nie ma nic ciekawego, a poza tym ludzie niemili. Na stopa faktycznie biora, ale nikt im jeszcze nic nie dał. A liczyli, ze beda dostawac jedzenie i lokalne podarki. Tak pisalo w internecie. Ale zawsze mozna sie troche poopalac i odpoczac. Pozniejszym wieczorem chyba przez godzine okupuja kibel. Włażą razem do jednej kabiny, a ze srodka dobiegaja histeryczne smiechy i jakies wypowiedzi pol po polsku, pol po angielsku, zupelnie bez ładu i skladu. Sugeruje to, ze cos oprocz pasztetow jeszcze z soba zabrali ;)

Jest dwoch sympatycznych Chorwatow, z ktorymi wymieniamy sie interesujacymi miejscowkami i wzajemnie zaznaczamy na mapach ciekawostki. Od nich pierwszych dowiaduje sie smutnej nowiny, ze Kupari ktos kupil i ponoc bedzie to koniec chorwackiego kurortu widmo…

Jest jeszcze Aleks- egzaltowany motocyklista z Petersburga, ktory albo rozplywa sie w zachwytach i siega niebios, albo wpada w otchłan rozpaczy. Cala jego podroz ma charakter strasznie emocjonalny. Poza tym uparł sie jak osioł, zeby gadac do nas po angielsku. Mimo prosb ze strony mojej i Chorwatow- nie odpuszcza. Mam wrazenie, ze upaja sie kazdym angielskim slowem ktore wypowiada. Trąca to naprawde jakims absurdem i musi wygladac komicznie jakby sie ktos przyjrzal z boku. Ja z Chorwatami rozmawiam po rosyjsku, a koles wyraznie na nas wymusza aby mu odpowiadac po angielsku. Toperz cos tam z nim rozmawia, Chorwaci troche tez ale widac ze sie męcza. Na dodatek Aleks co chwile odbiega w bok kilka metrow, wyciaga kamerke na kiju i relacjonuje do niej przebieg rozmowy- co powiedzieli Polacy, co powiedzieli Chorwaci. Juz nie po angielsku. Oczywiscie kazdy temat potwornie wyolbrzymia. My powiedzielismy, ze fajne sa cieple zrodla- do kamerki leci “ze miejsce jest nadzwyczajne, zjawiskowe i kapiel w takowych odmienila zycie moich polskich przyjaciol”. Gdy Chorwat mowil, ze po chinkali w Achalcyche bolal go troche brzuch, petersburscy odbiorcy dowiedza sie, ze w Gruzji mozna sie powaznie zatruc nieprzebadanym miesem i tylko litr czaczy jest w stanie nas uratowac przed smiercia i pasozytami”. No coz.. Dobrze, ze od czasu do czasu leci na strone z ta swoja kamera, mozna wtedy przynajmniej na spokojnie z Chorwatami pogadac.

Rano sie okazuje, ze ktos powiesil na drzewie nóżki..

Obrazek

Na skraju pola stoi biały barak mnichow. Kilka lat temu mieszkali w skalach Vanis Kwabebi. Ale ponoc tu im wygodniej, tam bylo trudniej ogrzac. Maja satelite, wożą sie terenowym pick-upem. Co ciekawe jeden z mnichow nie rozstaje sie z zakonnica, zawsze sa razem, i w aucie, i w baraku, i w knajpie, i podczas kapieli w zrodlach. To chyba pierwszy koedukacyjny klasztor jaki mam okazje spotkac na swej drodze :) Bycie zakonnica nabiera dla mnie nowego wymiaru- moze to calkiem nieglupi zawód?

Obrazek

Obrazek

Po trzech dniach, kolejnego poranku , znow probujemy zaplacic w knajpce za nasze zarcie, z dzis, wczoraj i przedwczoraj. Kilka porcji chinkali, chaczapuri, herbaty, kawy, kilka litrow domowego wina, no i jeszcze za namiot i zrodla. Obsluga zawsze odklada to na pozniej, a gdy juz prawie sie udaje uregulowac rachunek, to Waża -gospodarz wybiega przed lokal bo akurat przyjechal ktos znajomy i trzeba witac i bawic rozmowa. To nic, ze ja tam kwitne pol godziny. Widac nie tylko nas dotyczy ten proceder, w czasie wertowania zeszytu (w nim sie zapisuje kto co zjadl) wychodzi na jaw, ze kilka dni temu ktos zapodal niezla supre i odjechal bez placenia. Wsrod obslugi robi sie niewesolo, ze ktos nie dopatrzyl a to naprawde niemale pieniadze. Wiec zaczynaja biegac w kolko łapiac sie za glowy, oczywiscie znow zapominajac, ze siedze tam z kasa w łapie i chetnie bym sobie juz poszla gdzie indziej. Potem wlasciciel knajpki wraca, troche uspokojony, gdzies dzwonil, moze udalo sie skontaktowac z ta ekipa? Wraca i zaczyna mi pokazywac zdjecia z roznych imprez ktore sie odbywaly w tym lokalu, a to sylwester, a to chrzciny kuzyna szwagierki bratanicy, a to zimowe kapiele w zrodlach. Aaaaaaaaa!!!!! A ja myslalam, ze to ja nie lubie pospiechu, zamulam bez powodu i wszyscy musza na mnie czekac. W Gruzji jestem demonem szybkosci i pospiechu :) Ostatecznie udaje sie sprawe zalatwic pomyslnie ostatniego dnia- zwiniety namiot, spakowany majdan i stojaca pod drzwiami skodusia na wlączonym silniku chyba byla twardym argumentem. Waża ostatecznie nie liczy nam za namiot- w koncu tyyle zjedlismy! Milo! Napewno zawsze tu bede chetnie wracac!

Odwiedzamy jeszcze drugie cieple zrodla, polozone troche głab doliny. Jest tam rura sikajaca goraca woda do sadzawki, a wszystko w pieknych naciekach mineralnych.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Kiedys bylo tu cos wiekszego, sa ruiny pelne jakiegos sprzetu, licznikow, pomp, butli.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Tu tez jest zadaszony basenik, z woda na tyle goraca, ze nie mozemy wlozyc do niej calego kabaka. Tylko moczymy jej nozki. Ja chwile plywam, ale chyba to lepsza opcja na chlodne pory roku. Gdy wychodze z tego kotła na upalny, rozprazony sloncem dzien to troche mi sie robi słabo.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Oprocz nas moczy tylki jakas rodzinka z Rosji, ktorzy strasznie sie ciesza, ze droga przez Kazbegi zostala na dniach otwarta. Mieszkaja w rejonie Soczi a w ta strone musieli do Gruzji jechac przez Dagestan i Azerbejdzan! Jak spod ziemi wyrasta tez pan w ciemnych okularach ktory pobiera haracz za wstep do basenu. Kim jest nikt nie wie, ale wszyscy grzecznie placa. A w knajpie mowili, ze te zrodla sa darmowe….

Wszystkim przyglada sie jakis mały ptaszek.. Troche wyglada na piskle ktore wypadlo z jakiegos gniazda i jest lekko zagubione...

Obrazek

cdn
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Post autor: buba »

Kolejnego dnia odwiedzamy Tmogvi. Odbijajac w boczna droge zauwazamy wodospad utworzony przez kolejne cieple, mineralne zrodlo. Kaskada jest zupelnie niewidoczna z glownej szosy i nie skrecajac w bok kazdy ją przegapi. A naprawde robi wrazenie. Narosłe bulwy o rażących kolorach w ktorych dominuje pomaranczowy, przeplatany czerwienia i zielenia. Po tym ciurka woda. Nie ma jak podejsc, najpierw trzeba by sforsowac rzeke, ktore jest tu dosyc gleboka. Od strony szosy jest zjazd do jakiegos mini zakladu przemyslowego, ni to przepompownia, ni to co.. Basenikow nie ma, sa jakies baniaki, rury. Wodospad wyplywa z okolic tego zakladu.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Idziemy poszukac skalnego miasta. W oddali widac jego otwory. Tym razem kładka jest 12 tonowa!

Obrazek

Obrazek

Przy szosie stoi tabliczka informujaca o skalnym miescie, acz potem nie ma nawet sciezki. Trzeba przełazic przez płoty i prawie torowac sobie droge maczeta przez chaszcz. Albo my idziemy do jakiegos innego skalnego miasta?. Czemu akurat do tego ustawili kierunkowskaz?

Obrazek

Obrazek

Obrazek

W skalach jest wykutych kilkanascie pieczar, przechodzi sie z jednej do drugiej waskimi korytarzykami lub okienkami. Oczywiscie jestesmy tu sami. Ktos jednak czasem tu bywa - widac slady ogarkow swiec.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Potem planujemy dotrzec do twierdzy. Polozona jest na skalistej gorze, ktora pionowymi scianami opada do rzeki. Z drogi miejsce zdaje sie byc zupelnie niedostepne.

Obrazek

Kiedys, ponoc z poziomu rzeki prowadzil na gore tunel wykuty w skalach. Przetrwaly chyba jakies jego fragmenty, widac nad lustrem wody jakies schodki, wyzej jakies murki opadajace ostro w dol i przyczepione do skal...

Obrazek

Obrazek

Postanawiamy obejsc gore z drugiej strony. W tym celu przełazimy przez klimatyczna, chybotliwa kładke. Tym razem przeznaczona dla ruchu chyba wyłącznie pieszego.

Obrazek

Obrazek

Zaraz za mostkiem sa dziwne bialo-szare skaly zbudowane jakby ze żwirku pozlepianego błotem

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Kabak mimo ciaglego smarowania kremami z wysokim filtrem brązowieje w oczach. Jeszcze nas nie wypuszcza z tego kraju i stwierdzą, ze chcemy przemycic do Polski Gruziniątko ;) Juz kilka osob pytalo- “czemu tak malemu dziecku farbujecie wloski? U was w kraju tak sie robi?”. No tak, czarne oczka, smagły pyszczek i ta jasna czupryna do tego pasuje jak kwiatek do kozucha ;) No wiec z racji takich roznych spraw dzis po raz kolejny wedrujemy z parasolem.
Wiele razy slyszalam, ze parasol w gorach to wielki obciach- ale chyba tylko w czasie deszczu! :P

Obrazek

Stepowymi gorami pniemy sie dalej.

Obrazek

Zamek od tej strony okazuje sie byc calkiem dostepny!

Obrazek

Aby dotrzec do wnetrza murow i baszt trzeba sie troche wspiąć wiec dalej ide sama. Ze zdjecia skala sie wydaje pionowa ale jest sciezka, ktora wchodzi lagodniej od prawej strony.

Obrazek

Obrazek

Toperz zostaje z kabakiem w kamiennej bramie. Napredce sklecona zabawka cieszy sie wielkim zainteresowaniem.

Obrazek

Potem siedzimy dlugo przy drodze gapiac sie na wąwoz, na uskok plaskowyzu, na szose w dolinie, ktora smigaja auta, na szemrzaca gdzies w dole rzeke.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Fajnie stad widac dziwne skaly po drugiej stronie drogi,ktore wygladaja jak zastygla lawa.

Obrazek

Jakies kolejne skalne miasta wylonily sie zza wzgorz.

Obrazek

Obrazek

Jest tez skala o sporym pęknieciu ktora nazwalismy “dupa słonia”.

Obrazek

A tu druga ciut podobna.

Obrazek

Fajny kosciolek widac tez w oddali. To chyba juz nie Tmogvi? To chyba Nokalevi..

Obrazek

Nikogo dzis nie spotkalismy na wycieczce. Pusto, cicho.. A rzut beretem od Wardzi…

A to wioska, do ktorej planujemy dostac sie jutro! (ta na na gorze)

Obrazek

cdn
Awatar użytkownika
MartaBaranowska
dyrektor generalny
dyrektor generalny
Posty: 16534
Rejestracja: wtorek 11 lis 2008, 23:18
Lokalizacja: Nowiny

Post autor: MartaBaranowska »

suuuuuper!!!! jest co poczytać i pooglądać :)
Put some fun between your legs
-ride a horse :mrgreen:
tę burzę włosów każdy zna, przy ustach dłoni chwiejny gest tak to Boska, Boska Rabanowska jest
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Post autor: buba »

Dzis mamy plan aby dotrzec do wioski Afnia, ktora jest polozona na skraju plaskowyzu i mamy podejrzenia, ze jest stamtad ladny widok. Prowadzi tam droga, ale zdecydowanie nieskodusiowa. Planujemy wiec isc piechota. Widac zakosy drogi ryjacej sie zboczem, domy na skraju i spory słup, ktory mamy zamiar obejrzec z bliska (prawa krawedz zdjecia)

Obrazek

Poczatkowo wybieramy zla droge, ktora wyprowadza nas pod szalasy pasterskie gdzies na ¼ wysokosci wzgorza.

Obrazek

Widac stad pole namiotowe, widac twierdze w Tmogvi gdzie bylismy wczoraj..

Obrazek

Ale nie widac perspektyw na kontynuowanie wycieczki.. Dalej chaszcze i skaly. Gruzja jest dosyc slabym miejscem do chodzenia po gorach na przelaj, bo nagle moze wyrosnac przed nami pionowa sciana.. Ze smutkiem cofamy sie. Juz nawet rezygnujemy z dotarcia na gore. Widzimy zakosy serpentyn przecinajace zygzakiem wzgorze ale nie mozemy cos znalezc wlotu tej drogi. Idziemy w takim razie zobaczyc opuszczony dom nad Wardzia. Dom obecnie sluzy jako oborka tzn jego dolny poziom, bo schody na gore sie obwalily. Ogrodek porastaja aromatyczne chwasty, ktore krowki wciagaja z niemalym zapalem. Ciekawe czy ma to jakies przelozenie na wlasciwosci mleka? ;)

Obrazek

Obrazek

I nagle okazuje sie, ze zaraz za domem ida serpentyny tej wlasciwej drogi na Afnie. Stad jednak widac wyraznie, ze to straszna wyrypa. Siadamy wiec na poboczu i czekamy na stopa. A nuz cos pojedzie. A jak nie pojedzie to trudno.

Obrazek

Obrazek

Fajnie stad widac nasz namiot!

Obrazek

I “glowne” tutejsze skalne miasto.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Stadko krow przechadza sie skrajem szosy.

Obrazek

A my delektujemy sie spokojnym wczesnym popoludniem przy zapomnianej drodze.

Obrazek

Dobrze ze rejon obfituje w zabawki!

Obrazek

Po godzinie lub dwoch pojawia sie terenowka,nalezaca do jakiejs organizacji ochrony przyrody, jakis sluzb mundurowych, straznikow czegos tam.. Na dachu maja takie swiatla niebieskie jak policaje. Chyba sobie dorabiaja wozac po okolicy turystow z Tbilisi. Wnetrze kabiny jest dosc zapchane, wiec sadowimy sie na pace. Droga ryje serpentynami cale zbocze, kolejnymi zakosami powoli wspina sie do gory. Cala ma dlugosc chyba 10 razy wieksza niz byloby to w linii prostej. Mijamy kilka stad krow kupiących sie glownie nad wodopojami.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Znad horyzontu wylania sie coraz wiecej pagorow a w koncu pojawiaja sie moje ulubione Gory Samsarskie!

Obrazek

Sama Afnia jest dosc dziwna, nie przypomina innych gruzinskich wsi. Predzej wyglada jak osiedla uchodzcow kolo Gori. Wiekszosc domow jest zbudowana wedlug tego samego wzorca. Czesc z nich jest zamieszkana, a inne wogole nie zostaly ukonczone.

Obrazek

Obrazek

Na skraju urwiska

Obrazek

Obrazek

Nasz stop i sesja zdjeciowa turystow ze stolicy.

Obrazek

I "słup"- ten widziany z dołu. Tak naprawde jest jakims bardzo duzym baniakiem (silosem?) z zardzewialego metalu

Obrazek

Obrazek

Spotykamy tez osła w kolorze bzu ;)

Obrazek

Ogladamy kosciolek, do ktorego bezskutecznie probujemy sforsowac drzwi. A potem sie okazuje, ze sa drugie, otwarte. Taki maly budynek i dwoje drzwi!

Obrazek

Obrazek

W srodku dosc skromny wystroj, duzo malych swietych obrazkow

Obrazek

Nie wiem czy to Jezus, czy jakis lokalny swiety ale bardzo przystojny :P

Obrazek

Krzyz pokutny?

Obrazek

Ekipa z dwukolowego wozka wita nas ormianskim pozdrowieniem i sa bardzo zdziwieni, ze odwiedzilismy ich wioske.

Obrazek

Obrazek

Wracamy pieszo, nic nie jedzie, no ale my nawet nie planujemy łapac stopa- w dol to sie zawsze idzie przyjemnie. Poza tym na spokojnie nacieszymy sie widokami na wąwoz i gory ktorych z Wardzi nie widac..

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

A tu drugie cieple zrodla “z lotu ptaka”

Obrazek

Tu mało goscinny klasztor Gorna Wardzia

Obrazek

Ciekawe jaki procent gruzinskich krow ginie tragicznie spadajac ze skal?

Obrazek

Na jednej z gorek udaje sie wypatrzec jakis kamienny budyneczek. Chyba kosciolek? Na mapie nic tam nie mam- ani drog, ani zabudowan... Szkoda, ze zdechl mi aparat z dobrym zoomem.. Od strony wawozu raczej sie tam nie dotrze.. Predzej ta droga co szla za twierdze w Tmogvi. Kiedys tam sie wybierzemy- ale chyba nie tym razem…

Obrazek

Obrazek

Za Afnia, tez na krawedzi skarpy stoja jakies zelazne konstrukcje niewiadomego przeznaczenia..

Obrazek

Tu na poloninach chyba widac jakies bacowki…

Obrazek

Dlugo by mozna sie tu wloczyc, a im dalej sie pojdzie, tym wiecej widzi sie kolejnych miejsc, ktore tez by sie chcialo odwiedzic…

cdn
Awatar użytkownika
MartaBaranowska
dyrektor generalny
dyrektor generalny
Posty: 16534
Rejestracja: wtorek 11 lis 2008, 23:18
Lokalizacja: Nowiny

Post autor: MartaBaranowska »

:brawo:
Put some fun between your legs
-ride a horse :mrgreen:
tę burzę włosów każdy zna, przy ustach dłoni chwiejny gest tak to Boska, Boska Rabanowska jest
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Post autor: buba »

Jedziemy do Ahalkalaki. Na obrzezach wreszcie sie udaje zatrzymac przy pewnym mostku. Most ten jest wyjatkowy bo zostal wykonany z kolejowego wagonu.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Kawalek musieli go przytargac- linia kolejowa konczy sie kilka km stad, po drugiej stronie miasta. Co mysmy sie tego mostu naszukali 4 lata temu. Krazylismy kilka godzin, wszedzie rozpytujac i nikt nie byl nam w stanie wskazac wlasciwej drogi. Znalezlismy kilka innych mostow, w tym ciekawa i widokowa kladke nad wąwozem ;)

Obrazek

A wagon mignal nam za oknem gdy juz miasteczko opuszczalismy- stopem, wiec glupio bylo prosic o zatrzymanie sie z tak blahego powodu. Dzis mozemy parkowac gdzie chcemy i delektowac sie czym mamy ochote. Niestety most nie stanal na wysokosci zadania i przez te lata zdazyl na tyle przerdzewiec, ze pokonanie nim rzeki stalo sie niemozliwe. Albo przynajmniej “mocno utrudnione”. Ciekawe jak wygladal 4 lata temu?

Zaraz obok jest zrodelko i kosciolek na skarpie.

Obrazek

Wnetrze swiątyni wypelniaja obrazki tematyczne w ilosci duzo, chyba przynoszone tu przez wiernych. Sa wiec puzzle z ostatnia wieczerzą, trojwymiarowy Chrystus mrugajacy oczami i rozni swieci opisani w przynajniej trzech jezykach. Jest tez rozowa osmiorniczka z plastiku o wielkich zdziwionych oczach. Wygalada na to, ze trafila tu przypadkiem i chyba czuje sie nieswojo. A moze wlasnie ona ma do opowiedzenia najciekawsza historie? Musze nastepnym razem zabrac jakies swiete obrazki z Polski- i bede je zostawiac w takich gorskich kosciolkach!

Obrazek

W Ahalkalaki jestesmy umowieni z Ryzanna. Poznalismy sie dwa lata temu gdy biwakowalismy wsrod ruin lokalnej twierdzy, a ona przyszla tam z rodzina na spacer. Dzis idziemy do niej w odwiedziny, ale dopiero po 15 gdy wyjdzie z pracy. Poki co jedziemy odwiedzic okolice przykolejowe i zobaczyc co tam slychac. Stacyjka jest opuszczona, tory zarasta trawa a nieopodal budynku zgromadzono stare wagony.

Obrazek

Obrazek

Najbardziej mi zal, ze jest juz nieczynna “chinkalnaja” - wyglada na knajpe z gatunku takich, jakie lubie najbardziej.

Obrazek

Po drodze mijamy bloki z kominkami gigantami ujetymi w cale kiście. Wiele razy widzialam bloki gdzie ludzie dogrzewaja sie piecykami a rura przebita jest na zewnatrz. Ale czemu te rury ida az tak wysoko nad dach? Czyzby sasiedzi z wyzszych pieter skarzyli sie na np. okopcone pranie?

Obrazek

Z Ryzanna umawiamy sie przy twierdzy. Bo chyba nie ma szans abysmy odnalezli jej dom w platanie uliczek. Wsrod starych murow bez zmian- krowy sie pasą, atmosfera przyjemna.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

U Ryzanny w domu czeka juz stol zastawiony pysznosciami- jest tolma w ciescie, bakłażany nadziewane mielonymi orzechami, chlebek faszerowany kapusta w przyprawami, ktorego smak powoduje, ze czuje sie zupelnie jak na Wigilie, sa kawalki roznych grilowanych mięs, owoce i dzbany domowego soku z malin. W knajpie nigdy jedzenie nie jest tak dobre... Co dziwi nieco w tych regionach- nie ma na stole zadnego alkoholu.

Obrazek

Obrazek

Akurat trafilismy w taki termin, ze nie jestesmy jedynymi goscmi u Ryzanny- przyjechala na tydzien rodzina z Rosji- z Krasnodaru. Jest wiec nas spora gromadka- my w trojke, Ryzanna z synkiem Wadikiem, dziadek i dwojka dzieci z Rosji i dwie babki, odnosnie ktorych nie połapalam sie czy sa miejscowe czy przyjezdne. Sprawe identyfikacji utrudnia fakt, ze gdy spotkalismy sie poprzednio- rodzina z Krasnodaru tez byla w Ahalkalaki. Wszyscy oczywiscie sa Ormianami, co w tym miescie nie powinno nikogo dziwic. Najbardziej rozmowny jest dziadek, emerytowany wojskowy, ktory pol zycia sluzyl w Niemczech, w Magdeburgu, a po 90- tym roku zostal przeniesiony na Bialorus. Przez Polske jezdzil pociagiem tranzytowo setki razy. W pamieci zostal mu glownie drobny handel, rozne wymiany z lokalna ludnoscia w czasie dluzszych postojow. Swiat dziadka jest prosty i jednoznaczny. Nie ma w nim miejsca na inne spojrzenia i odcienie szarosci. W jego swiecie wszystkie kraje (z Ameryka na czele) pragna skrzywdzic Rosje, oslabic ją i podbic. Kraj ten jednak nie poddaje sie nikomu i niczemu i na dodatek jeszcze wszystkim bezinteresowanie pomaga (rowniez swoim oprawcom). Jedna jedyna Armenia poznala sie na rosyjskiej dobroci i jest wdziecznym i wiernym przyjacielem. Jakakolwiek dyskusja oczywiscie nie ma racji bytu. Co ciekawe przy probie rozmowy dziadek sie nie denerwuje, najwyzej wpada na wyzsze poziomy uduchowienia.

Wszyscy probuja zabawiac kabaka, ktory jest dzis wyjatkowo niegrzeczny. Zwlekaja dziesiatki zabawek- misie, migajace swiatelkami samoloty, nakrecane myszki i klocki, ktore robia "bip" jak sie na nich usiadzie. Babcie nosza na rekach, Wadik probuje brac na barana. Kabaczę interesuje sie tylko pełzaniem po dywanie w kierunku gniazdek elektrycznych w scianach, przyspieszajac na zakretach.

Zostajemy tez wciagnieci w rozmowe na temat piekna Batumi, ktore wszyscy tu zgromadzeni odwiedzaja kazdego roku. Na tym etapie nie mamy wyjscia i tez musimy potakiwac, bo wyjawienie prawdziwych naszych odczuc na temat tego miasta (jak i calego gruzinskiego wybrzeza) byloby sporym nietaktem i moglo zwazyc mila atmosfere ;)

Obrazek

Obrazek

Z racji na duza ilosc przyjezdnej rodziny nie mozemy zostac na noc u Ryzanny bo w domu totalnie nie ma gdzie nas polozyc a ogrodek nie nadaje sie do rozbicia namiotu (albo kwiatki albo grzadki). Nie krzywdujemy sobie bo od dwoch lat mamy juz upatrzony hotelik, w ktorym koniecznie musimy zanocowac. Polozony jest na obrzezach miasta przy wylocie na Ninoncminde. Co najsmieszniejsze - Ryzanna wogole nie wiedziala o jego istnieniu i polecala nam jakis 5 razy drozszy, twierdzac ze jest najtanszy w miescie :) Najpierw zegnamy sie przed domem a potem jednak cala rodzinka postanawia nas odeskortowac pod hotelik.

Obrazek

Po drodze zagaduje nas jeszcze policja, chyba sa zdziwieni, ze po ciemku w plataninie malych uliczek wlocza sie dwa auta na zagranicznych blachach.

Nasz hotelik to pietrowy budynek z dlugim balkonem. Boczna sciane ma udekorowana starym napisem "slawa trudu". Po korytarzu buszuje maly kotek, babka, ktora dosc nachalnie oferuje swoja pomoc przy kabaku i chlopak, ktory chcialby wyjechac do Polski do pracy i bardzo dokladnie wypytuje nas o rozne szczegoly zycia w naszym kraju a spostrzezenia notuje w kieszonkowym zeszyciku. Kreci sie tez wlasciciel, ktory przyjezdza czarnym merolem, na ktorym nie ma nawet pyłka czy plamki i caly blyszczy sie jak psu... nos ;)

Obrazek

Obrazek

Obrazek

O 6 rano budzi nas hymn ZSRR dudniacy z korytarza. Ja rozumiem, ze napis na scianie budynku zobowiazuje- ale dlaczego u licha o tak nieludzkiej godzinie?? Wylaze na korytarz. Przed wlaczonym telewizorem siedzi ekipa w komplecie- wlasciciel, babka, chlopak i kotek. Leci jakis film historyczny gdzie akurat odbywa sie defilada. Wszystko ladnie pieknie ale z ta pobudka to odrobine przegieli.

W Ahalkalaki odwiedzam tez apteke. Wogole na tym wyjezdzie odwiedzam duzo aptek- mozna tam kupic gotowe i niepsujace sie zarcie dla kabaka. Biorac pod uwage specyfike wyjazdu to jakbym zaczela sie bawic w gotowanie na marusi- to na zwiedzanie juz by czasu braklo ;) A wiec gruzinska apteka zwykle wyroznia sie tym, ze jest swiezo wyremontowana a wnetrze wyglada bardzo nowoczesnie. (z wyjatkiem tej jednej na trasie Anaklia-Zugdidi, gdzie sprzedawano tez chleb, wodke i plazowe piłki a babka siadywala na fotelu dentystycznym ;) ) Apteka przewaznie jest polaczona jakby ze sklepem dla dzieci i mozna kupic smoczki, nocniki, wózki, zabawki itp. Za okienkiem zwykle uwija sie 5 do 7 osob, ktore biegaja w kolko i ciezko jednoznacznie stwierdzic czym sie zajmuja. Zwykle nie wiecej niz dwie z nich podchodza do komputera i wbijaja tam zakupy. Proces sprzedazy lekarstw trwa kilka razy dluzej niz w Polsce, bo kazdy produkt musi byc kilkakrotnie podany z rąk do rąk, odstawiony i ponownie podniesiony. Leki dostaje sie bez recepty wedle uznania. Antybiotyki, antykoncepcja, silne leki na depresje a nawet psychotropy sa wylozone na polkach. Wiekszosc lekow pochodzi z importu z Rosji i Ukrainy i jest opisane cyrylica, najwyzej ma naklejki gruzinskie. Kilkakrotnie widzialam naklejone odreczne opisy, wykonane chyba przez personel apteki. Zakupy jednak zwykle przebiegaja bezprobemowo, tylko trzeba uzbroic sie w cierpliwosc i poswiecic na nie wiecej czasu niz w Polsce czy na Ukrainie (w innych krajach nie korzystalam z uslug aptek wiec nie mam porownania). Apteka w Ahalkalaki jednak przeszla wszelakie wyobrazenia. Dzis wyjatkowo oprocz kabaczego zarcia chce zakupic nurofen i tabletki na gardlo. Obsluga przynosi mi zupelnie co innego- zamiast nurofenu dostaje lek na potencje, jakis tez na "N". Wlasciwe tabletki musze sobie sama wyszukac w szufladkach, obsluga nie ma problemu aby mnie wpuscic na zaplecze i pozwolic buszowac po polkach. Wystarcza ustna deklaracja, ze ja tez pracuje w aptece i "sobie sama znajde". Naprawde wiara w drugiego czlowieka i zaufanie do niego jest wrecz rozczulajace. Znalezione dwa lekarstwa klade na ladzie a babka pakuje je do dwoch osobnych reklamowek, w ktorych zmiesciloby sie pol swini. Ja grzecznie staje w kolejce. Chwile pozniej dostaje metr paragonu. Moje siatki dalej leza za okienkiem. Na prosbe dostaje siatke z lekarstwami ale inna (wciaz staram sie nie utracic kontaktu wzrokowego z moimi siatkami). Skoro nie odpowiada mi siatka, ktora otrzymalam, prosza mnie o pokazanie paragonu, ktory juz odruchowo zdazylam zmiąć i wywalic do kosza. Nie mam w zwyczaju trzymac tego gownianego swistka gdy kupuje drobne rzeczy, ktorych nie planuje reklamowac i uwazam go za jeden z bardziej idiotycznych wymyslow dzisiejszych czasow. Dla gruzinskich aptekarzy jest to "dokument" i jest bardzo wazny. Mam teraz w rece siatke psychotropow i musze udowodnic, ze ich nie chce. Ide grzebac w koszu. W jego wnetrzu jest juz kilkanascie paragonow, wszystkie metrowe jak moj, wszystkie zmięte. I wszystkie oczywiscie w lokalnych robakach! Ratunku! Chyba gardlo mnie juz przestalo bolec.. Rozwiazaniu calej sytuacji nie pomaga fakt, ze w aptece jest tez Rosjanka, ktora kupila swojemu dziecku 20 jogurtow. Jednym z nich probowala nakarmic synka juz aptece ale jogurt wybuchł. Nie wiem jak kto wygladalo bo w czasie "eksplozji" kopalam za nurofenem na zapleczu. Moge ogladac tylko skutki - w jogurcie jest matka, dziecko, dwie panie z obslugi, szybka ekspedycyjna i spory kawalek podlogi. Na jogurcie poslizgnal sie dziadek. Rosjanka krzyczy, ze ona tych jogurtow juz nie chce, chce je oddac i żąda zwrotu pieniedzy. W dwoch okienkach drukują wiec płachty papieru, ktorymi mogliby sie okrecic (przypuszczam ze sa to protokoly zwrotu na jogurty). I wlasnie wtedy konczy sie tusz we wszystkich drukarkach... Udaje mi sie zakrasc i podmienic siatki, gdy wszyscy sa zajeci wspolnymi probami otwarcia drukarki. Poszkodowana jogurtowo dostrzega we mnie niemiejscową wiec automatycznie staje sie powierniczka jej żalow zwiazanych ze "zmarnowanymi wakacjami". Bo tu ani knajpy, ani stacje benzynowe, ani apteki, ani traktowanie kobiet nie odpowiadaja standardom, do ktorych przywykla w Moskwie. Dlatego dzis jest ich ostatni dzien w Gruzji. Zaraz wjezdzaja do Armenii, z nadzieja ze tam bedzie lepiej.. Coz.. kiwam tylko glowa po przekątnej i tylko sie zastanawiam ile czasu minie zanim zatęskni za Gruzja ;)
Nie wiem czy w tej aptece byl monitoring, ale jesli tak - to duzo bym dala za mozliwosc dostania w swoje rece nagrania z tego dnia!

Sniadanie zjadamy w nowej knajpce "Kavkaz", ktora powstala w budynku obok dobrze znanego nam burdeliku na wylocie z miasta na Turcje.

Obrazek

Zjadamy tam odżachuri jako ze takiej nazwy potrawy jeszcze nie spotkalismy. Okazuje sie to byc grilowanym miesem z zapiekanymi ziemniakami i warzywami. Smaczne acz nie jakies unikatowe. Zapewne wiele razy w zyciu juz jadlam "odżachuri" nie majac tego swiadomosci ;)

Obrazek

Potem jeszcze wracamy do centrum gdzie mamy sie spotkac z Ryzanna, ktora na chwile urywa sie z pracy aby nam pokazac cerkiew ormianska. Dzis przy niej trwaja jakies "prace spoleczne". Dzieci szkolne zamiataja, grabia rabatki.

Obrazek

Jest oczywiscie tez chaczkar

Obrazek

Przechodzimy tez kolo kasyna, na schodkach ktorego stoi babuszka i widac, ze sie waha czy oddac sie hazardowi czy tez nie.

Obrazek

Ciekawe bylo jeszcze ogloszenie. Ktos mial mocne parcie na wynajecie tego mieszkania, bo napisal az w trzech jezykach. A moze tutaj to normalne i wlasnie tak sie robi?

Obrazek

Ahalkalaki jest jedynym miejscem w Gruzji, ktore odwiedzilam juz po raz trzeci. I wciaz nie zmienilam zdania, ze to moje ulubione gruzinskie miasto i zawsze chetnie bede do niego wracac- do pylistych zaułkow oplecionych pajeczyna kabli i rur, do widokow na Gory Samsarskie, do pelnej krow twierdzy i oczywiscie do zapoznanych tu znajomych.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

wiecej zdjec z miasteczka

2012
https://goo.gl/photos/4SgaaGve2aLXpoT58

2014
https://goo.gl/photos/uCHRRfQTzoCw7wWU8

2016
https://goo.gl/photos/kXXY56M6SodNxc7d6

cdn
Awatar użytkownika
Piotrek
Admin
Admin
Posty: 104860
Rejestracja: sobota 28 maja 2005, 00:00
Lokalizacja: ze wsząd
Kontakt:

Post autor: Piotrek »

buba pisze:Ale czemu te rury ida az tak wysoko nad dach? Czyzby sasiedzi z wyzszych pieter skarzyli sie na np. okopcone pranie?
To też. Kwestia "zadymiania" sąsiadów jest istotna. Ale przypuszczam, że ważniejsze jest aby kominki dawały odpowiedni "cug". A takie nie wystające nad dach, czyli pozbawione poziomego ruchu powietrza mogą "dusić" dym (i tlenek węgla!) do wnętrza pomieszczenia z piecykiem. :)
Poezja to opisanie uczuć słowami, a świata - uczuciami.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.

Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Post autor: buba »

W Ahalkalaki musimy podjac ostateczna decyzje na pewien temat- co dalej? Zastanawiamy sie nad tym juz od pewnego czasu, miotajac miedzy roznymi przeciwstawnymi rozwiazaniami. Tu, stojac na skrzyzowaniu, musimy wybrac- albo jedziemy dalej, do Armenii, albo wracamy. Prosta decyzja - albo droga na Ninocminde albo na Achalcyche. Od tego skretu bedzie zalezec przebieg reszty wyjazdu. Armenia kusi bo nie bylismy w niej jeszcze samochodem, ulatwilo by to i przyspieszylo dojazd do wielu miejsc. Z drugiej strony do wielu najfajniejszych miejsc skodusia i tak nie dojedzie.. No i tym samym wciaz bedziemy sie oddalac od domu. Czy potem, na powrocie nie trzeba sie bedzie przez to zaczac spieszyc? Wizja ewentualnej koniecznosci pospiechu przeraza nas najbardziej. Tak latwo przywyknac do sielanki, nieliczenia dni, pozwalania aby los ukladal plany. Skrecamy na Achalcyche… spowrotem ku morzu.. Z perspektywy zimowego wieczoru kiedy to pisze (i mam wizje na kolejny rok juz tylko urlopu o normalnej dlugosci)- troche mi szkoda.. Ale moze wlasnie tak mialo byc? Rozwazajac cala sprawe po czasie zastanawiam sie tez na ile moze bylismy juz troche zmeczeni i podswiadomie tesknilismy za domem?

Powrot oczywiscie nie oznacza - pstryk i lądujemy w Polsce. Szacujemy, ze zajmie on nam okolo miesiaca.

Kolo miejscowosci Chunchkha (spisalam nazwe z mapy- wiem, ze to nie jest polska pisownia ale za cholere nie wiem jak to przeczytac) mijamy ruiny jakiegos kosciolka. Nie chce nam sie juz do niego wspinac, widac, ze to raczej tylko wydmuszka...

Obrazek

Obrazek

Z daleka przygladamy sie twierdzy w Khertvisi. Juz tam nie idziemy, kiedys bylismy, a nawet spalismy naprzeciwko.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Jedziemy tez zobaczyc cerkiew Sapara kolo Achalcyche. Droga do niej jest bardzo widokowa, przeklada sie przez malownicze przelecze.

Obrazek

Obrazek

W dole Achalcyche, z plastikowa twierdza z klockow Lego...

Obrazek

Sapara ladnie sie prezentuje z oddali, utopiona w buszu zielonosci. Zdawaloby sie, ze to dzika dolina, zapomniana przez ludzi...

Obrazek

Obrazek

Droga dojazdowa jest w przebudowie. Jak wiadomo mnisi, ktorzy postawili monastyr w odludnej dolinie- musza miec dobry dojazd bo to jest potrzebne do zadumy i kontemplacji. Przy cerkwi kreci sie troche turystow. Miedzy nimi lawiruja walce, spychacze, koparki i inne wydziwiaste maszyny. Droga jest wąska wiec te wszystkie giganty sie tu nie mieszcza...

Obrazek

Obrazek

Opasłe ciezarowki wypelnione zwirem mijaja na grubosc lakieru wypasne bryki “noworuskich”.

Obrazek

Po jezdni plynie smoła. Jak czarne, cieple zrodło, tchnace goracem i charakterystycznym dla siebie aromatem. Podeszwy kleja sie do ciemnej brei.

Obrazek

Jakiejs pańci utkwil obcas w miekkiej, supernowej nawierzchni. Jakas matka ciagnie za kaptur wyjacego kilkulatka, ktory zbyt optymistycznie podlazł do pracujacego walca. Skarpa z jezdnia powoli sie osypuje. Do nowopolozonej drogi zostalo jej z pol metra.

Obrazek

Jakos oczy wszystkich sa wpatrzone w droge i jej gladkosc a skarpa nie przyciaga niczyjej uwagi. Kamienie z gory rowniez spadaja i wtapiaja sie w miekki, nowy asfalt, nieruchomiejac tam na dobre. Jeden z robotnikow probuje je wykuc łopatą. Kawalek dalej sobie odpuscili. Ustawili znak “zwezenie drogi” i wrosniete kamienie leza sobie spokojnie.

Budowa drogi utrudni dostep do biesiadek. Widac odchodzace na lewo i prawo bite drogi, ktore teraz odziela od szosy gleboki row. Miejscowi sa jednak zapobiegliwi- widze kilka osob ktore przywiozly grube dechy. Buduja z nich mostek, po ktorych dosc wypasny merol probuje przedostac sie na miejsce piknikowe. Przy jednej z drog do sosnowego lasku row zostal zasypany piaskiem, zwirem i szlag wie czym jeszcze. Ale grunt ze skutecznie. Dla nas to jedyna szansa na zjazd gdzies w bok wiec tam bedziemy szukac noclegu.

Klasztor Sapara siedzi za murem. Jest tam kilka roznych zabudowan, cerkwie sa chyba dwie, jakies ruiny jakby zamku oraz ocembrowane,rzezbione zrodelko.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

W glownej cerkwi siedza zakonnicy o twarzach obozowych kapo i kategorycznie zabraniaja robienia zdjec. Gdy jakis turysta probuje fotografowac komorką, mnich rzuca sie na niego i sila probuje wyrwac telefon. Pilnujacy twierdzi, ze zakaz wynika z tego, ze to “swiete miejsce”. W samej cerkwi jednak znajduje sie sklepik gdzie mozna zakupic rozne pamiatki. To swiete miejsce czy bazar? Fotografia odbiera dusze ale dojenie dutków juz nie? Na scianach sa calkiem ladne malowidla. Przedstawiaja roznych swietych o smutnych twarzach- nic dziwnego, atmosfera nie jest tu za przyjazna. Szybko wychodzimy na zewnatrz. Tu tez jest wiele ladnych zdobien, ornamentow i podrzezbien- rozne motywy zwierzece, podobizny swietych, napisy, gwiazdy, krzyze. Mozna powedrowac wsrod murkow, kolumn i podcieni juz prawie w samotnosci. Wiele miejsc jest pieknych, pod warunkiem, ze zabierze sie z nich ludzi…

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Na nocleg zatrzymujemy sie w przydroznym sosnowym lasku. Jest to jedno z najfajniejszych miejsc noclegowych na naszej gruzinskiej trasie. Niby zwykly zagajnik, ale czasem miejsce jakos tak emanuje dobra energia, ze wyjatkowo milo sie tam siedzi, jedzenie lepiej smakuje a i spi sie cudownie! Aby bylo jeszcze bardziej swojsko rozwieszamy pranie.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Gdy udaje sie zgromadzic opal na ognisko ( a w popularnych miejscach biesiadkowych nie zawsze jest to proste) znienacka przychodzi burza. Nie trwa dlugo, ale wiatr mocno duje. W wyniku tego caly namiot mamy zasypany igliwiem a pachnie jak w Boze Narodzenie :)

Obrazek

Widoki okoloburzowe zwykle sa ciekawe.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Przy drodze wedruja krowy. Ciekawe jest, ze za tunelem juz nigdzie nie spotkalismy bykow na wolnosci.

Obrazek

Rano odkrywamy w okolicy jeszcze wiecej miejsc biwakowo-biesiadkowych, ktore sa chyba jeszcze ladniejsze od naszego- tez w lasku lub na jego skraju- ale jednoczesnie z super widokami. Ale tylko dla wedrowcow plecakowych lub posiadaczy terenowek- droga jest przechylona mocno w bok i ma glebokie koleiny…

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Jakos nie chce nam sie szybko wyjezdzac. Skoro wczoraj nie udalo sie nam ognisko to robimy dzis! Drewno przez noc wyschlo! Nie bardzo mamy cos zeby upiec na ognisku, przypiekamy wiec suchy chleb i ogolnie okadzamy sie dymem. Kabak ochoczo dorzuca szyszki do ogniska a co bardziej dorodne okazy probuje uzywac jako gryzak.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Mamy tez teraz czas, zeby na spokojnie zająć sie naprawa naszego dachowego bagaznika, w ktorym powoli acz nieublagalnie zaczyna sie wyłamywac zawias. Byloby niemilo jakby nam spiwory i karimaty pewnego dnia uciekly. Z pomoca przychodzi nam niezawodna srebrna tasma! Bez niej sie nigdzie nie ruszamy! Jak to kiedys nam powiedzial pewien drwal na Ukrainie- byly dwa glowne wynalazki ludzkosci- najpierw koło a potem taśma klejąca!

Obrazek

A po drugiej stronie szosy jest kosciolek. Mielismy do niego isc rano ale zapomnielismy :(

Obrazek

cdn
Awatar użytkownika
MartaBaranowska
dyrektor generalny
dyrektor generalny
Posty: 16534
Rejestracja: wtorek 11 lis 2008, 23:18
Lokalizacja: Nowiny

Post autor: MartaBaranowska »

:brawo:
Put some fun between your legs
-ride a horse :mrgreen:
tę burzę włosów każdy zna, przy ustach dłoni chwiejny gest tak to Boska, Boska Rabanowska jest
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Post autor: buba »

Jedziemy dzis przez Achalcyche. Tutejsza twierdza jest tak wielgasna , ze widac ją chyba z kazdego miejsca w miescie..

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Kolo bazaru zatrzymuje nas policja. Tym razem trafiamy na wyjatkowych skurwieli. Przyczepiaja sie do nas, ze ustawilismy sie do skretu w lewo na niewlasciwym pasie. Znakow stojacych nie bylo. Na jezdni kiedys bylo cos namalowane ale chyba jeszcze za sajuza, teraz wszystko jest zatarte. Mowia, ze dostajemy mandat 10 lari. Nie jest to majatek ale probujemy sie dowiedziec dlaczego akurat my. Na naszych oczach identyczny manewr wykonuje kilka lokalnych aut, w tym marszrutka. Ich nie zatrzymuja. Nie wiem czy udaja, ze nie widzieli, czy miejscowym wolno. Mimo ze przed chwila mowili co innego wypisuja nam kwitek na 20 lari. Pewnie za proby dyskusji a nie klanianie sie w pas.. Taki mandat co wyglada jak paragon i jeszcze trzeba szukac banku zeby go zaplacic. Porozumienie z policjantami jes dosc trudne. Mlodszy twierdzi, ze mowi po angielsku ale przyswoil sobie jedynie liczebniki. Starszy mowi po rosyjsku, ale niewygodnych pytan udaje ze nie rozumie. Z jego wypowiedzi wynika glownie, ze nie lubi turystow i aut na obcych blachach i to byl glowny powod zatrzymania. A jak sie komus w Gruzji nie podobaja to niech wraca do siebie i tu sie nie pałęta.

Potem jedziemy do Abastumani. Czytalam gdzies o tym miasteczku, ze jest wpolopuszczonym dawnym kurortem, z cieplymi zrodlami, sosnowym pyłkiem i atmosfera zapomnienia. Jak tu nie zajrzec po takim opisie? ;)

Zabudowa jest tu ciekawa, nietypowa, nieco inna niz w innych wioskach i miasteczkach w okolicy. Wiekszosc budynkow jest drewniana, domy sa kilkupoziomowe, z balkonikami, werandami, podcieniami, wycinanymi w drewnie koronkami zdobien. Wszystko wyglada jak stare pensjonaty. Troche przypomina mi Nałęczow sprzed lat… Czesc jest opuszczona, w innych mieszkaja ludzie, czesc nadal sluzy pod wynajem dla turystow.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Jest tez opuszczony i szczelnie ogrodzony palac

Obrazek

Oraz blokowisko, gdzie ludzie kratuja sie do drugiego pietra.. Jakas mania przesladowcza? Czy rzeczywiscie jest tu tak niebezpiecznie i kradna na potege?

Obrazek

Sosen faktycznie jest duzo, Abastumani lezy w waskiej dolinie wsrod przepastnych lasow.

Obrazek

Obrazek

Ale jakie zapomnienie? Takiego tlumu, wrzasku i tumultu to nie spotkalismy ani w Mestii ani w Batumi! Juz nie mowiac o cichej i spokojnej tegorocznej Wardzi, gdzie bez problemu mozna bylo i pol godziny posiedziec samotnie w cieplym zrodle. Tu chodnikami przewalaja sie tlumy, wyglada to wrecz jaka jakas pielgrzymka albo pochod pierwszomajowy. Na drogach tworza sie korki.. Kazdy skrawek zieleni, kazda łączka jest zajeta przez auto, stolik lub kocyk, obsiadniete przez zgraje ludzi. Cieple zrodla przypominaja basen miejski, przed kasami stoi dlugasna kolejka. W wodzie kolonia pingwinow. Nie wiem co spotkalo ta miejscowosc, co to za inwazja kuracjuszy? Dominuja chyba jakies kolonie, bo wiekszosc tlumu stanowia dzieci i mlodziez. Szybko opuszczamy to zwariowane miejsce.

To Abastumani to chyba najlepszy przyklad, ze nie ma swiata obiektywnego, ze nie da sie opisac jakiegos miejsca jednoznacznie i oddajac jego ciagly klimat. Wszystko zalezy kiedy tam trafimy, jaka jest pora roku i dnia, pogoda, jak tam dotrzemy, kogo spotkamy. Bo to samo miejsce wczoraj i dzis moze lezec w odleglych galaktykach...

W miasteczku sa tez mozaiki mysliwskie, gdzie rozne egzotyczne zwierzeta spierniczaja przed kolesiem z łukiem

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Mijamy tez skrzyzowanie z droga podporzadkowana- ze to cos jest drogą sugeruje znak. Chyba nie kazda terenowka bylaby w stanie ją pokonac, ze wzgledu na row i nachylenie. I wytlumacz to potem takim Gruzinom, ze w Polsce w wielu miejscach jest nowiutki asfalt albo rowny szuter i nie wolno tam jezdzic...

Obrazek

Obrazek

Na samym wyjezdzie z Abastumani stoi niewielki budynek. Z ogolnego ksztaltu i zatknietych na drzwiach krzyzy- przypomina kosciol. Teraz czesciowo pelni chyba funkcje stajni- pasie sie przy nim kon wciagajac sianko zgromadzone na oknie. Wchodze do srodka. Wnetrze sugeruje jakis przemyslowy charakter, jakies okapy, jakies kadzie - moze bimbrownia?

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Jedziemy w strone Adigeni. Niebo spowijaja czarne chmury. W dali widac ze leje, a deszczowe smugi dziwnie podswietla slonce. Zrywa sie potworny wiatr, ktory kawalek chmury zmienia jakby w lej, w jakas taka pełgajaca krzywą zaslonke. Prawie mnie zdmuchuje z pagorka na ktory wlazlam aby obejrzec to niecodzienne zjawisko. Do skodusi wracam pod wiatr. Mam wrazenie, ze drobie nogami w miejscu. A sciana wiatru nie chce mnie puscic, jakby miala przed soba szybe. Skodusią tez miota na boki jak jedziemy.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Wjezdzamy do Adigeni. Miasteczko jest zupelnie puste. Nie ma kogo spytac o droge, o nocleg, wszystkich wymiotlo, domy tez jakos wygladaja jak wymarle. A moze to przez kontrast z tlocznym Abastumani mamy teraz takie wrazenie? Cisza az dzwoni w uszach... Napotykamy miejsce wygladajace na centrum- duzy budynek z kolumnami, droga rozszerzajaca sie jakby w plac, pomnik z glowa zolnierza i nascienna mozaika chwalaca klimaty pasterskie.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Zagladam tez do sklepu, ktory okazuje sie apteka. Na stanie sa trzy babki, ale dogadac sie nie da. Jedna z nich jednak wpada na rewelacyjny pomysl - wyjmuje telefon i dzwoni do swojej mamy. Z jej pomoca udaje sie dowiedziec, ze prawdziwe centrum miejscowosci jest kilometr dalej, tam gdzie zatrzymuja sie marszrutki i jest sklep. I jest tam rowniez hotelik, w ktorym sie kwaterujemy. W strone przeleczy chcemy wyruszyc rano, nie wiedzac ile czasu nam zajmie jej pokonanie i czy wogole sie to uda. O przejazd przez nia pytamy wszystkich juz od Achalcyche- taksowkarzy, innych kierowcow, w sklepach. Ogolnie wszyscy mowia, ze sie nam uda, acz wplatanie slow “powinno”, “raczej” czy “powolutku, powolutku” sugeruje, ze niekoniecznie bedzie to bardzo proste. Jedno jest pewne- ta droga do Batumi ma wiele zalet- po pierwsze jej jeszcze nie znamy, po drugie jest krotsza no i nie jest obrzydliwą, wsciekla, zatloczona drogą przez Zestaponi, na wspomnienie ktorej robi mi sie slabo. Staniemy na glowie aby przejechac tedy! Na wszelki wypadek pytam tez o droge do Kutaisi przez przelecz Zekari. Co do niej tez wszyscy sa zgodni- tam nie przejedziemy.

Hotelik w Adigeni miesci sie nad sklepem. W sklepie pobiera sie klucze i uiszcza oplate. Do pokoi wchodzi sie od ogrodka po metalowych schodkach. Pokoiki przyjemne, cale wylozone drewnem. Glownie nocuja tu kierowcy marszrutek, acz dzis jestesmy tylko my. Budynek hoteliku wydaje sie malutki, zwlaszcza przez kontrast z ogromnym betonowym szkieletem stojacym obok

Obrazek

Obrazek

Ogrodek od placyku oddziela wysoki blaszany parkan. Mozna sobie tam posiedzic przy stoliku zrobionym z wielkiej szpuli. Niezmiennie zachwyca mnie praktycznosc lokalnych ludzi i umiejetnosc wykorzystywania przedmiotow bedacych pod reka. Ogrodek konczy sie nagle- skarpa opadajaca do rzeki. Za nia stoi caly ciag nadgryzionych zębem czasu budynkow. Kazdy sympatyk ruin i miejsc opuszczonych bedzie sie czul dobrze w tym miejscu :)

Obrazek

Za oknem kilka budynkow i pusty plac. Czasem zajezdza marszrutka. Wtedy na chwile staje rojno i gwarno. Nagle jak spod ziemi pojawiaja sie dziesiatki taksowkarzy, ktorzy przechwytuja wysiadajacych z marszrutki pasazerow. Potem wszystko znika, rozplywa sie w nicosci. Pozostaje babuszka uparcie zmiatajaca piach z lewej strony placu na prawa, pies rozwloczajacy kartony przed sklepem, czasem ktos chlusnie na asfalt jakas ciecza.

Obrazek

Troche nas martwi, ze dalej prawie nic nie jedzie. Droga jest cicha i pusta. Czasem przemknie jakis uaz lub wypelniona gruzem ciezarowka. Marszrutki tutaj zawracaja.

Obrazek

W hoteliku w Adigeni mowie “gamardzioba” a gospodarz odpowiada “salam”. Kilkakrotnie sie jeszcze z tym spotkamy. Czyli kolejne miejsce po Dzawachetii, gdzie wydawaloby sie standardowe pozdrowienie, moze byc nietaktem? ;)

No a w sklepiku uswiadomilam sobie, ze jednak jestem podatna na reklame i kolorowe opakowania. Zawsze myslalam, ze tak nie jest ale to jednak byla pomylka. Mam do wyboru kilka konserw. Ale nie moge sobie odmowic i kupuje tą ;)

Obrazek

Obrazek

Rybak i kolchoznica pod czerwona gwiazda. Planujemy ją zjesc na szpuli wsrod ruin. Wsrod ciaglego szumu potoku pod skarpą i sporadycznego ryku ciezarowek wrzucajacych nizsze biegi i mozolnie pnacych sie gdzies w strone "naszej" przeleczy...

cdn
Awatar użytkownika
Piotrek
Admin
Admin
Posty: 104860
Rejestracja: sobota 28 maja 2005, 00:00
Lokalizacja: ze wsząd
Kontakt:

Post autor: Piotrek »

buba pisze:To Abastumani to chyba najlepszy przyklad, ze nie ma swiata obiektywnego
To przykład skutecznego oddziaływania tych samych haseł, które skusiły i ciebie: "... jest wpolopuszczonym dawnym kurortem, z cieplymi zrodlami, sosnowym pyłkiem i atmosfera zapomnienia. ..." :)
buba pisze:nie da sie opisac jakiegos miejsca jednoznacznie i oddajac jego ciagly klimat
Bo miejsca nie mają "ciągłego klimatu"...
buba pisze:Mam do wyboru kilka konserw
"100815" - niezależnie od tego, czy znaczy to 2010-08-15 czy też 10-08-2015 zastanowiło by mnie czy to data produkcji czy przydatności do spożycia. :D
Poezja to opisanie uczuć słowami, a świata - uczuciami.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.

Awatar użytkownika
MartaBaranowska
dyrektor generalny
dyrektor generalny
Posty: 16534
Rejestracja: wtorek 11 lis 2008, 23:18
Lokalizacja: Nowiny

Post autor: MartaBaranowska »

:brawo: :)
Put some fun between your legs
-ride a horse :mrgreen:
tę burzę włosów każdy zna, przy ustach dłoni chwiejny gest tak to Boska, Boska Rabanowska jest
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Post autor: buba »

Za Adigeni jest jeszcze wioska Zarzma. Zajezdzamy pod cerkiewke.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Z wygladu bardzo przypomina tą w Sapara. Podobny ksztalt, podobne nascienne malowidla wewnatrz. Tylko, ze tej nie upstrzyli zakazami. Mozna robic zdjecia, w srodku rowniez. Krecacy sie mnisi usmiechaja sie do nas, zagaduja do kabaczka. Nie patrza na nas z oburzeniem jak tamci, ze smielismy wejsc do ich krolestwa i przeszkadzac. Jakos tu tak milo i spokojnie.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Pierwszy raz widze obraz Piotra i Pawła, ktorzy trzymaja sie w objeciach

Obrazek

Jest tez Matka Boska z dziwnymi smugami na brodzie

Obrazek

Sciany swiatyni pokrywa wiele plaskorzezb i wycinanych w kamieniu jakby koronkowych ornamentow

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Sa tez rzezby stojace, cos jakby kon i dwie miniaturowe cerkiewki.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

I "uchachany lew”. Blizniaczo podobny do tego z Lwowka Slaskiego!

Zarzma

Obrazek

Lwówek Slaski

Obrazek

W ogrodku maja basen o ksztalcie krzyza, w ktorym plywaja rybki i dwa zolwie.

Obrazek

Obrazek

W obrebie cerkiewnych murow stoi tez pasieka. Pszczolki maja calkiem niezly widok ze swoich domow

Obrazek

A my jedziemy tam. Tam na gore.

Obrazek

Za wsia konczy sie asfalt. Szutrowo- kamienista droga z resztkami asfaltu pnie sie pod gore.

Obrazek

Obrazek

Wokol wisza skaly a ze skal zwiesza sie las...

Obrazek

Mijamy szereg dogodnych miejsc biwakowych, polanki, przydrozne laski. Zawsze takie fajne miejsca musimy znajdowac rano. Jedzie sie w miare dobrze, acz troche nas martwi, ze nadal spotykamy tylko terenowki i ciezarowki. Jedna z manewrujacych ciezarowek zmusza nas do zatrzymania sie na podjezdzie. Jest potem problem z ruszeniem. Stromo i skodusia slizga sie na kamieniach. Jakos ruszamy.. Dalsza droge prawie caly czas piłujemy na jedynce. Gdy tylko jest jakies wypłaszczenie to stajemy na chwile aby silnik sie schlodzil. Dobrze, ze dzien dzis jest chlodny bo wentylatory i tak wyja jak oszalale. Zaczynaja sie pojawiac widoki. W oddali widac zielone poloniny, schodzace na nie gołoborza a na nich rozsiane wioski lub szalasy pasterskie. Pogoda pogarsza sie coraz bardziej. Praktycznie na wszystkich wyzszych gorach siedza geste chmury. W oddali grzmi.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

W jednym miejscu droga krzyzuje sie z rzeka, ktora dwoma malowniczymi wodospadami przelewa sie przez droge. Wysiadamy, macamy patykiem, woda bedzie gdzies do polowy skodusiowego koła. Grunt, ze dno nie jest grzaskie i jest w miare rowne. Zakrecamy szyby, maly rozpęd, ziuuuuu....pluuuuum! woda zalewa szyby i jestesmy po drugiej stronie! :)

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Droga ma zmienna nawierzchnie, chwilami widac ze kiedys w dawnych, zamierzchlych czasach, miala cos wspolnego z asfaltem! Na rowninach jechaloby sie po tym wspaniale, acz gdy dochodzi kwestia sporych przewyzszen- skodusie zaczynaja miec pewne problemy ;) Ale klimat jest! :) Na pohybel rownym asfaltom!

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Przed przelecza zaczyna sie spora wies, ktorej nie mam na mapie. Z poczatkiem wsi pojawia sie tez gesta mgla, pomieszana z dymem unoszacym sie z kominow. Prawie wszystkie domy we wsi sa zbudowane wedlug jednego szablonu- drewniane, pietrowe, z balkonikami. Przywodzą na mysl gorskie szalasy i bacowki pasterskie. Zimno sie robi jak cholera a my jak idioci w krotkich spodniach. Temperatura spadla chyba o 20 stopni.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Na samej przeleczy jest slup , kilka knajpek czy sklepikow i stoliki biesiadne. Chyba sa tu ladne widoki jak cos widac. Za przelecza jezdzi kolejka linowa wagonikowa. Jest tez rozorana polana gdzie chyba buduja jakis hotel lub osrodek narciarski.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Na tym etapie prawie skaczemy z radosci! Udalo sie wjechac na przelecz! Nie bylo przeciez tak zle! Co ci ludzie gadali, dobra droga, hurrra i wogole. Jak to mowia- “nie chwal dnia przed zachodem slonca”.. ;) Jeszcze nie wiemy, ze najlepsze kawalki drogi wciaz sa przed nami...

cdn
Awatar użytkownika
buba
inżynier nadzoru
inżynier nadzoru
Posty: 1874
Rejestracja: poniedziałek 18 lis 2013, 20:40

Post autor: buba »

Zaczyna sie dlugi, mozolny zjazd. Wjezdzalismy na przelecz z wysokiego plaskowyzu, na ktorym lezy Dzawachetia a teraz czeka nas zjazd prawie ponad 2 tys metrow- bo przeciez do poziomu morza… Dalej droga staje sie blotnista i wezsza. Mokra pogoda nie pomaga… Pełzniemy po blocie, koleinach, kamulcach, wykrotach skalnych i ziemnych grzebieniach. Brody, rowy, wymyte dziury i srodjezdniowe potoczki. Mijamy te przeszkody to z lewej , to z prawej, uwazajac caly czas aby nie zostac rozjechanym przez rozpedzone terenowki lub gruzawiki, zdziwione, ze tak dobrą drogą mozna jechac 10 km/h i ciagnac brzuszek o milimetry nad kolejnymi przeszkodami. Jakis gosc nawet sie zatrzymal i pytal czy nic sie nie stalo, ze tak wolno pełzniemy ;) Im dalej jedziemy tym bardziej zdajemy sobie sprawe, ze juz nie ma odwrotu. Szanse na zawrocenie i powrot do Achalcyche maleja z kazdym kilometrem. Wiemy, ze nie ma szans aby wjechac spowrotem na przelecz po tym blocie.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Na jednym z zakretow gdzie odpoczywamy, zagaduje nas miejscowy na motorze. Cieszy sie, ze nie jestesmy z Rosji, wkurza go bardzo, ze w tym roku tak duzo Rosjan odwiedza Gruzje w celach turystycznych. Mowi tez, ze mieszka tu, ale jest zly , gdy ktos nazwie go Gruzinem. Bo Adżaria trzyma z Turcja i ma w dupie co uwaza Tbilisi. “Putin pederast!”- rzuca odjezdzajac.

Obrazek

Ponizej przeleczy zaczyna sie zupelnie inne uksztaltowanie terenu - glebokie doliny i gesto rozsiane wioski o domkach poprzyklejanych wszedzie do stromych zboczy. Jedziemy i jedziemy a miejsca na biwak to tu nigdzie nie widac. Ba! Nawet pojsc do kibla nie bardzo jest gdzie, bo z jednej i z drugiej strony skarpa. A jak nie ma urwiska i jest minimalne choc wyplaszczenie to zaraz tam stoi dom. Albo trzy. Ostatecznie pastwisko, wykoszona łąka, albo jakas uprawa. Nie marnuja tu ni kawalka ziemi, nie ma tu miejsca na nieuzytki... To juz nie nasza ukochana, stepowa Dżawachetia...

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Dwukrotnie przejezdzajac przez wioske slyszymy powywanie muezzina, ktory zapodaje swoje smetne piesni nie tylko z wiezyczki meczetu ale rowniez z glosnikow na slupach przy drodze.

Obrazek

Obrazek

Mijane wioski sa dosc zapadłe, sklepy , stacje benzynowe sa mocno klimatyczne. Kwitnie tez handel przydrozny, gdzie glownie mozna zaopatrzec sie w warzywa, ale rowniez np. gumiaki i wiadra. Roznych sladow z czasow jeszcze sajuza nie trzeba specjalnie szukac :)

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Tutejsze szkoly opisane sa nie tylko w jezyku miejscowym ale rowniez po angielsku na duzych nowych tablicach, ktore jakos tak srednio pasuja do calej reszty wokol.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Mijamy tez ogromna budowe, wyglada jakby tama? Albo droga na jakis slupach? Buduja Turcy, ciezarowki i maszyny sa na tureckich blachach, robotnicy sa zakwaterowani w specjalnych osiedlach barakow za plotem i szlabanami.

Obrazek

Popoludniem zajezdzamy do Khulo. W miasteczku jest tak gesto, ze tworzy sie korek, w ktorym utykamy na dobre 15 min. Zatrzymujemy sie na nocleg w przydroznym hoteliku.

Jakos mamy juz dosc i jestesmy bardzo padnieci. Chyba od tego ciaglego wślipiania sie w droge i oceniania- czy ten wykrot przejedziemy czy wlasnie tu zostaniemy juz na amen? Skodusia zyskala kilka nowych szram od latajacych kamieni a tak poza tym to bardzo zrecznie i nadwyraz dzielnie sie spisala. I chyba pobila swoj rekord wysokosci, jako ze nie przypominamy sobie aby kiedys wczesniej przekroczyla 2 tys metrow wysokosci.

Przy hoteliku jest mala knajpka gdzie zjadamy nowa, nieznana nam dotychczas potrawe. Jest to jakby harmonijka zrobiona z ciasta nalesnikowego, nasączonego slodkim plynem, a pomiedzy ciastem jest ser. Jakos nie umiem powiedziec czy to bylo dobre, bo dominowalo wrazenie, ze jest to dziwne. Nazywalo sie to chyba sinori.

Obrazek

Jedno co jest pewne to mają tu najpyszniejsza kawe jaka kiedykolwiek pilismy. Ta oprocz tego ze jest gesta i slodka to ma jeszcze aromat jakis korzeni czy ziol. Na bank cos do niej dodali. Tylko co? Niestety z gospodarzami porozumienie jest minimalne.

Gdy wychodzimy z knajpy rzuca sie w oczy dziwna sytuacja. Przed budynkiem stoja gospodarze, jakas kobieta z dzieckiem na reku, kilku facetow i jeden dosc mlody facet, ktory płacze. Reszta probuje mu cos dac do picia i wszyscy sa bardzo przejeci. Na tyle ze na nas wogole nie zwracaja uwagi. Chwile pozniej przyjezdza policja w nieoznakowanym radiowozie i zaczynaja chlopaka przesluchiwac. On dalej placze i co chwile łapie sie za glowe. Glupio tak stac i gapic sie jak barany.. Toperz wraca z kabakiem do pokoju a ja ide niby poukładac rzeczy w skodusi, nie przestajac zapuszczac żurawia. Placzacy chlopak rysuje cos policjantom na kartce. Jest to jakby mapa. Sa na niej kropki, ktore podpisuje jakby nazwami miejscowosci, jakies linie- drogi lub rzeki, jakies strzalki, jakies szczyty gor. Jeden z policjatow zaczyna sie krecic przy skodusi. Juz mam wrazenie, ze zaraz zbiore opierdziel, ze wsadzam nos gdzie mnie nie chca. Policjant jest jednak mily, wrecz przesadnie mily i grzecznie pyta czy my turysci i czy bedziemy tak uprzejmi aby im pozyczyc mape. Nie, nie taka calej Gruzji, tylko dokladna mape tego regionu. Daje mu mape i krok w krok za nim ide. Siadaja przy stole i wraz z drugim mundurowm i płaczacym chlopakiem porownuja rysunek na kartce z moja mapa. Z mimiki wnioskuje, ze chyba cos sie nie zgadza. Policjant w koncu zauwaza, ze gapie sie mu przez ramie. Obiecuje, ze odda mi moja mape, ze jej nie zgubi (tlumacze ze mam jedna i bez niej nie dojade do Batumi ;) ) Policjant delikatnie sugeruje, ze jednak powinnam sie zajac swoimi sprawami. Wracam wiec do skodusi, odkrecam okno i wysypuje na siedzenie wszystkie kabacze ubranka i zaczynam je porzadkowac ;) Caly czas trwa rozmowa przejetymi, podekscytowanymi glosami. Inny chlopak cos krzyczy na tego placzacego, chyba chodzi o ta mape, ktora rysuje, probuje mu ją wyrwac. Policjanci odsuwaja go na bok z uzyciem sily. Glowny zainteresowany gdzies dzwoni i łamiacym sie glosem, ksztuszac łzami cos opowiada. Gospodarze chodza w kolko wyłamujac palce i skubiac rekawy.
Ech... zeby tak choc troche rozumiec ten gruzinski język...

Nie udalo mi sie ustalic co wydarzylo sie w Khulo w ten piekny sierpniowy wieczor. Jedno jest pewne, ze sytuacja byla jakas nadzwyczajna bo sama policja byla niepomiernie bardziej przejeta niz np. wlepiajac mandat turystom. Dokad prowadzila tajemnicza mapa? Co znajdowalo sie w gorach kolo szczytu Tavsakhnisi? Bo to wlasnie tam wszyscy zainteresowani najczesciej dziubali palcem... Czy chlopak ukryl tam trupa czy moze skarb - lub łup rozbojniczy? ;)

Widoki z hotelikowego okna.

Obrazek

Obrazek

Dzis rano dzwonimy do Batumi. Spytac kiedy bedzie prom bo od tego zalezy rozplanowanie naszych kolejnych dni i wycieczek. Glos w sluchawce mowi, ze prom jest jutro. Jak to jutro? Tak juz zaraz? No tak, a nastepny moze byc za 2 tygodnie.. Kurcze a mielismy jeszcze w planach poszukac po okolicznych gorach drewnianych meczetow. Ponoc jest ich tu duzo, ale nikt nie wie ile. One sa jakies na wpółlegendarne- kazdy o nich mowi ale nikt ich nie widzial osobiscie.. Ponoc niektore budynki sa wciaz uzywane do celow sakralnych, inne stoja opuszczone lub przerobili je na szopy. Juz od Achalcyche pytam wszystkich napotkanych ludzi o te meczety. Wielu slyszalo,ze sa takowe gdzies w gorach ale na wlasne oczy nikt nie widzial. Ponoc trzeba sie mocno wbic w gorskie przysiolki aby je odnalezc. I sporo pokrążyc, jako ze adzarskie wsie nie maja zwartej zabudowy i sa bezladnie rozrzucone po pagorkach. Co z tego, ze wiemy w ktorej wsi teoretycznie powinien byc taki drewniany meczet, skoro nie wiemy czy te trzy chalupy przylepione do skarpy to ta wies czy moze juz zupelnie inna? Probujemy na szybko odwiedzic jeden z meczetow o najlatwiejszym, jak nam sie wydaje, dojezdzie. Widzimy skret w prawo na Chinkadzeebi. Droga z poczatku jest nawet asfaltowa ale potwornie stroma, na zakretach wyrasta przed nami prawie pionowa sciana tworzona przez droge. Przy kilku domach kreca sie ludzie. Nic nie wiedza o drewnianych meczetach. Twierdza, ze wies nazywa sie zupelnie inaczej. Nie wiedza gdzie jest Chinkadzeebi. Wogole mam wrazenie, ze nie bardzo chca rozmawiac i chca abym jak najszybciej sobie juz poszła. Coz, trzeba bedzie tu kiedys wrocic na spokojnie, majac w zanadrzu duzo czasu. I nie wiem czy skodusia, bo ona chyba niezbyt jest przystosowana do stromych, waskich i nierownych drog w jakie obfituja okoliczne gory.

Jedziemy w strone Batumi. Odwiedzamy stary kamienny most w Dandalo. Jest ich tu ponoc 14 ale kolo polowy jest dostepna tylko pieszo lub konno.

Obrazek

Jest tez pomnik na ktorym stoi czołg. W pomnik wmurowane jest zdjecie dziadka, uginajacego sie pod medalami, ktory zmarl w 2005 roku. Jakby ktos przetlumaczyl mi napisy z pomnika to bylabym ogromnie wdzieczna!

Obrazek

Obrazek

W Zvare jest kosciolek na skalnej polce nad rzeka.

Obrazek

Obrazek

Ciekawe sa tez mijane mostki - kładki. Gdy wychodzimy na jedna z nich i robimy zdjecia to zatrzymuje sie tez bus z francuskimi turystami. Kierowca Gruzin potem mi powiedzial, ze nie planowal tu postoju bo kładka jak kładka. Ale skoro Polacy przyjechali tu i tak namietnie fotografuja- musi to byc atrakcja turystyczna i postanowil ją pokazac Francuzom. Francuzy maja nieco glupie miny :)

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Najciekawszy most znajduje sie w Makhunceti. Zawieszony jest wysoko nad droga i rzeka, wychodzi sie na gore po przyczepionych, metalowych schodkach. Wyglada jakby tak naprawde byla to gruba rura a most byl jedynie do niej małym dodatkiem. Nie mam pojecia co mogloby plynac w tej rurze. Handlarze spod mostu rowniez nie wiedza.

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Obrazek

Od tego miejsca znacznie wzmaga sie ruch na drodze. Pojawiaja sie wypchane turystami autokary, busy z ktorych wysypuje sie halasliwy tlum. Zblizamy sie do Batumi...

cdn
Awatar użytkownika
Piotrek
Admin
Admin
Posty: 104860
Rejestracja: sobota 28 maja 2005, 00:00
Lokalizacja: ze wsząd
Kontakt:

Post autor: Piotrek »

buba pisze:wyglada jakby tama? Albo droga na jakis slupach?
Może to budowa ESP (elektrowni szczytowo-pompowej)?
buba pisze:Nazywalo sie to chyba sinori.
Sinori to coś podobnego do naszych naleśników, ale to tylko pozór. Są pieczone a nie smażone. Nadzienie bądź polewę wylewa się na rulony pokrojone i postawione na sztorc a nie wkłada do środka jak u nas. Przygotowane ciastowe rulony pocięte w kilkucentymetrowe kawałki można przechowywać przez jakiś czas i używać w miarę potrzeby. Dobre są z twarogiem lub śmietaną, zarówno na słono i z czosnkiem, jak i na słodko z cukrem lub miodem. Tłuszcz używa się w nich nie do smażenia a do polania na sam koniec. Rulony do sinori wiele gospodyń robi na zapas, można je także kupić w tutejszych sklepikach jako półprodukt.
Źródło: http://obliczagruzji.monomit.pl/przepis ... alesnikowe
buba pisze:Na bank cos do niej dodali.
W naszych warunkach taką korzenno-ziołową kawę uzyskasz parząc ją z gotową przyprawą do piernika. :)
buba pisze:na ktorym stoi czołg
To nie czołg. To opancerzone działo samobieżne.
Poezja to opisanie uczuć słowami, a świata - uczuciami.
***Unless otherwise stated, my posts are my opinion, not official***
No trees were killed to send this message, however, a large number of electrons were terribly inconvenienced.

ODPOWIEDZ